Τι καιρός ήταν και εκείνος! Ο ουρανός ήταν συνεχώς καλυμμένος από κατάμαυρα σύννεφα. Ούτε μια σταλιά μπλε, έτσι για δείγμα. Μαύρα και άραχνα τα πάντα. Φύση και ψυχές.

Δεν έλεγε να σταματήσει η βροχή και το χαλάζι. Το κρύο τσουχτερό. Όλα τα στοιχειά της φύσης σε μια συνωμοσία ανείπωτου βασανισμού λες και ήθελαν να μας τιμωρήσουν για κάποιο έγκλημα που δεν είχαμε διαπράξει!

Η δυστυχία και η απόγνωση είχαν θρονιάσει στη ζωή μας.

Η ευτυχία έπαιζε κρυφτούλι με όλους μας. Πίσω από τα δένδρα, πίσω από τους θάμνους, πίσω από τα ερείπια μέσα στα οποία είχαν στοιχειώσει τα όνειρά μας.

Οι ευχές και οι σκέψεις, σταλμένες από κάθε γωνιά της γης, δεν έφταναν στον προορισμό τους. Κτυπούσαν πάνω στο ατσάλινο τείχος που είχαν στήσει η δυστυχία, η μιζέρια, ο πόνος στην Κεφαλονιά, την Ιθάκη και τη Ζάκυνθο.

Χρονιάρες μέρες του 1953, τέσσερεις μόλις μήνες μετά τους καταστροφικούς σεισμούς που είχαν ισοπεδώσει τα τρία νησιά.

Οι γιορτινές μέρες δεν ήταν σε θέση να ζεστάνουν τις καρδιές μας.

Η γέννησή Του έφερνε απλά μνήμες από καλύτερες μέρες.

Εκείνος είχε γεννηθεί ταπεινά σε μια φάτνη. Εμείς ζούσαμε εφιαλτικές ώρες σε σκηνές που έσταζαν νερό, δυστυχία και απόγνωση.

Γιορτινή περίοδος του 1953, η πρώτη μετά το πέρασμα του ολέθρου.

Ήμουνα μικρό παιδί αλλά μέσα σε λίγες εβδομάδες είχα μεγαλώσει. Η παιδική αθωότητα και ξεγνοιασιά είχαν χαθεί μέσα στη σκόνη της αβεβαιότητας που είχε προκαλέσει το κτύπημα του Εγκέλαδου.

Η γη εξακολουθούσε να τρέμει κάτω από τα πόδια μας τροφοδοτώντας το φόβο που όλοι νοιώθαμε.

Οι δονήσεις και τα βογγητά της γης δεν σε άφηναν να κοιμηθείς τα βράδια. Το κρύο μέσα στις σκηνές κονταροχτυπιόταν με τις σόμπες και έβγαινε πάντα νικητής. Θριαμβευτής! Και οι σταγόνες της βροχής που ασταμάτητα διαπερνούσαν τις καλοκαιρινές σκηνές συμπλήρωναν το σκηνικό της μιζέριας.

Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα πέρασαν οι γιορτινές μέρες του σωτήριου έτους 1953.

Λίγες ώρες πριν έρθει το νέο έτος, ο Βαγγέλης, ο μικρότερος αδελφός του πατέρα μου, επεφύλαξε σε μένα και το μικρό μου αδελφό, λίγων μόλις μηνών τότε, μια ευχάριστη έκπληξη. Ντυμένος με κόκκινα παλιόρουχα, κάτι σαν Άγιος Βασίλης, μας έφερε λίγες καραμέλες.

Ήταν οι πιο γλυκές καραμέλες που είχα φάει ποτέ μου και που ακόμα και σήμερα γλυκαίνουν τις πικρές αναμνήσεις εκείνης της γιορτινής περιόδου.

Γιώργος Μεσσάρης

Υ.Γ.: Εύχομαι καλή χρονιά σε όλους σας, απαλλαγμένη από κάθε ιό.

ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Η αφεντιά μου ανάμεσα στους γονείς μου, που σήμερα δε βρίσκονται στη ζωή, στον Άγιο Θανάση – το λόφο πάνω στον οποίο είναι κτισμένο το Αργοστόλι. Ήταν και τότε Αύγουστος, ένας, όμως, Αύγουστος πολύ διαφορετικός από αυτόν που λίγα χρόνια αργότερα ισοπέδωσε την Κεφαλονιά, την Ιθάκη και τη Ζάκυνθο… Στην ένθετη φωτογραφία μια εικόνα της ολοκληρωτικής καταστροφής.