Το πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι οικονομικό. Είναι καθαρά πολιτικό. Είναι οι κυβερνήσεις μας που δημιούργησαν το άθλιο δημόσιο  που ταλαιπωρεί τους πολίτες και που κρατά μακριά κάθε σοβαρό επενδυτή. Δυστυχώς βασικός στόχος όλων των κυβερνήσεων ήταν το πώς θα κερδίσουν τις επόμενες εκλογές και σπανίως ενδιαφέρονταν, ως έπρεπε, για τις επόμενες γενεές. Έτσι, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μόνο στη διετία 2019-2020 μετανάστευσαν από τη χώρα μας 172.000 νέοι επιστήμονες και σήμερα η ανεργία των νέων μας ανέρχεται στο 40%.

Ίσως οι κυβερνήσεις μας, αλλά κυρίως οι κατά καιρούς διάφοροι υπουργοί εμπορικής ναυτιλίας, θα μπορούσαν να έχουν πάρει ένα μάθημα ή έστω να διερωτηθούν πως οι Έλληνες εφοπλιστές κατόρθωσαν και έχτισαν τη μεγαλύτερη ναυτική δύναμη στον κόσμο, αλλά στην Ελλάδα δεν τολμούν όχι μόνο να χτίσουν ναυπηγεία, αλλά ούτε καν να επισκευάσουν τα πλοία τους. Ο λόγος που οι Έλληνες εφοπλιστές μεγαλουργούν είναι απλός:  Δεν είχαν και δεν έχουν πολλά ή και καθόλου πάρε δώσε με το ελληνικό δημόσιο ούτε και με τους διάφορους παραγοντίσκους και ανεκδιήγητους συνδικαλιστές, που όλοι μαζί έχουν συμβάλει ώστε η χώρα μας να βρίσκεται στην κορυφή της ευρωπαϊκής λίστας όλων των αρνητικών ρεκόρ! Στον αντίποδα της ναυτιλίας έχουμε τον γεωργοκτηνοτροφικό τομέα στον οποίο ενώ θα μπορούσαμε να είμαστε πρωτοπόροι, είμαστε ουραγοί. Και αυτό με πλήρη ευθύνη των κυβερνήσεων, που ανέκαθεν θεωρούσαν το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης «παρακατιανό» και ως εκ τούτου «έστελναν» εκεί όποιον ήθελαν να «βολέψουν» ή να «ξεφορτωθούν».

Κάνοντας μία σύντομη σύγκριση της αγροτικής παραγωγής της Ελλάδας με την αντίστοιχη της Ολλανδίας και του Ισραήλ σίγουρα θα μας κάνει να αισθανθούμε ντροπή. Η Ολλανδία έχει χερσαία έκταση 33.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και το Ισραήλ  21.000 (με τεράστια προβλήματα νερού και έρημης γης), ενώ η Ελλάδα έχει έκταση 132.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και άριστο κλίμα. Στην Ολλανδία απασχολούνται στον γεωργοκτηνοτροφικό τομέα 150.000 άτομα και στην Ελλάδα 550.000! Και όμως η Ολλανδία έχει ετήσιες εξαγωγές γεωργοκτηνοτροφικών προϊόντων που ξεπερνούν τα 110 δις ευρώ, ενώ η Ελλάδα που δεν έχει ακόμη ανακαλύψει τη δύναμη της μεταποίησης, έχει εξαγωγές 6.6 δις ευρώ και συγχρόνως εισάγει 6.1 δις ευρώ γεωργοκτηνοτροφικά προϊόντα!!! (Εισάγουμε φακές από τον Καναδά, γύρο για τα σουβλάκια μας από τη Γερμανία, κ.ο.κ.) Το δε μικρό και άγονο Ισραήλ έχει έξι φορές υψηλότερη απόδοση ανά στρέμμα από όσο η χώρα μας! Έως και το 2027 η ΕΕ θα δώσει στη χώρα μας 20 δις ευρώ για την αγροτική μας ανάπτυξη. Έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να τα διαχειριστούμε σωστά μαθαίνοντας κάτι από Ολλανδούς και Ισραηλινούς. Αν όχι, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Σε κάθε περίπτωση, δεν χρειαζόμαστε νομπελίστες για να λύσουν τα αγροτικά και γενικότερα τα οικονομικά προβλήματα της χώρας. Χρειαζόμαστε ανθρώπους με δημιουργικό πρακτικό μυαλό, καταξιωμένους μέσα από δικές τους προσωπικές επιτυχίες, που μπορούν να εμπνεύσουν και τους άλλους. Όσο όμως οι καίριες θέσεις  θα καταλαμβάνονται από «ελεγχόμενες» μετριότητες, θα είναι δύσκολο να ατενίσουμε με αισιοδοξία το μέλλον της χώρας. Και θα γίνεται ακόμη πιο δύσκολο, τώρα που μάθαμε, βοηθούσης της πανδημίας, να ζούμε με μπόνους, επιδοτήσεις και επιστρεπτέες προκαταβολές, που «διασκεδάζουν» κάπως τη μιζέρια μας, αλλά μειώνουν την ανταγωνιστικότητά μας και υποθηκεύουν το μέλλον των επόμενων γενεών.

Σημείωσης

«Έως και πριν λίγα χρόνια, δούλευα για να κάνω κάτι στη ζωή μου. Σήμερα που χάνω έως και το 12% του μισθού μου λόγω πληθωρισμού, απλά πασχίζω για να τα φέρω βόλτα, και δεν ξέρω αν θα συνεχίσω να έχω έστω και αυτή τη δουλειά». Αυτό μου είπε ένας φίλος μέσα στο ferry boat πηγαίνοντας (που αλλού;) στην Κεφαλλονιά. Και εγώ, δεν τόλμησα να του πω ότι: Τα δύσκολα είναι μπροστά μας.