Ένα διαχρονικό πρόβλημα «…που όσο κι’αν το καίς , δεν λέει να σβύσει...», που ταλανίζει την πόλη του  Αργοστολιού. Μια πόλη κακοφτιαγμένη, χωρίς ίχνος πρόβλεψης για τις ανάγκες του μέλλοντος. Από το 1953, μετά τους καταστροφικούς σεισμούς, έγινε ότι ήταν δυνατόν για να καταστεί η ζωή των δημοτών ανυπόφορη εξ αιτίας του κυκλοφοριακού προβλήματος. Φυσικά, είναι ένα πρόβλημα που μαστίζει όλες τις Ελληνικές πόλεις. Οι τοπικοί άρχοντες από το 1953 και εντεύθεν δεν προέβλεψαν και δεν μερίμνησαν ώστε οι καινούργιες κατασκευές να διαθέτουν χώρους για τις μελλοντικές ανάγκες (χώρους στάθμευσης), ακόμη και μετά το 1980 που τα σημάδια της αύξησης των αυτοκινήτων ήταν εμφανή αυτοί σφύριζαν αδιάφορα. Πολιτικολογώντας ολημερίς, αλληλοϋβριζόμενοι και αλληλοκατηγορούμενοι, σαν τις «πεταλούδες της νύχτας» στην κάποτε κραταιά «Τρούμπα», οδήγησαν το Αργοστόλι σε ασφυξία.

Είναι ένα πρόβλημα που δύσκολα θα λυθεί αν δεν ληφθούν ριζικά μέτρα και όχι ημίμετρα και μπαλώματα. Φυσικά και όλοι εμείς δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Διακατεχόμενοι από το σύνδρομο των Κολοκοτρωναίων «….καβάλα παν’στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε, καβάλα παίρν’ αντίδερο απ’ του παπά το χέρι….».

Για κάθε μετακίνηση καβαλάμε το όχημα και ορμάμε στο εμπορικό τμήμα του Αργοστολιού, ψάχνοντας απελπισμένα για θέση στάθμευσης, είτε για να πιούμε καφέ ή για ν’αγοράσουμε το ψωμί της ημέρας.

Οι συγκοινωνίες έχουν αδρανήσει λόγω έλλειψης επιβατικού κοινού. Γιατί ο καθένας από εμάς καβαλάει το όχημα και κατεβαίνει στην πόλη, θεωρώντας ότι έχοντας μια ψευδαίσθηση ελευθερίας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, υφιστάμενος την ταλαιπωρία της άγρας χώρου στάθμευσης που δεν υπάρχει.

Θέση του Συλλόγου Ναυτικών «ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ», την οποία διαχρονικά καταθέτουμε σε κάθε Δημοτική αρχή με την ανάληψη των καθηκόντων της, είναι η εξής: Χώροι στάθμευσης στις εισόδους της πόλης υποχρεωτικά και μεταφορά του κοινού με μικρά λεωφορεία στην πόλη, τα οποία θα κάνουν κυκλικές διαδρομές, εξυπηρετούντες και τους ερχόμενους αλλά και τους αναχωρούντες. Μόνο αυτοκίνητα που μεταφέρουν ασθενείς ή άτομα με ειδικές ανάγκες θα μπορούν να εισέρχονται στην πόλη. Αυτό το μέτρο θα αφορά και τους επαγγελματίες του κέντρου, πλην αναγκαίων εξαιρέσεων. Έτσι η πόλη θα αδειάσει, τα αυτοκίνητα τροφοδοσίας και τα λεωφορεία θα κινούνται ελεύθερα και η πόλη θ’ανακουφιστεί. Το μέτρο θα δημιουργήσει δυσαρέσκειες στην αρχή, αλλά μακροπρόθεσμα ο κόσμος θα καταλάβει και θα προσαρμοστεί.

Ίσως αγαπητοί συμπατριώτες αυτή να μην είναι η καλύτερη λύση, είδαμε όμως και στο παρελθόν και τις μελέτες των συγκοινωνιολόγων που δεν βελτίωσαν καθόλου την κατάσταση.

Απ’ότι μας διδάσκει η ιστορία «όσα δεν λύνονται, κόβονται».

Μόνο με ριζικά μέτρα αυτή η πόλη που όλοι μας αγαπάμε, θ’ανασάνει.

Εκ του Συλλόγου Ναυτικών «Νίκος Καββαδίας»