Από προχθές, με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ψάχνω να βρω ποια είναι η πιο κοντινή μου σπηλιά, να πάω να χωθώ, μαζί με την οικογένεια εννοείται.

Αφού άλλοι κρατάνε τα κουμπιά Πολέμου και Ειρήνης, θα επιστρέψω 100% πρωτόγονα, στη Φύση.

-Ενώ παράγονται όπλα, τι περίμενες; Αργά ή γρήγορα, θα τ΄ άφηναν να σκουριάσουν;

-Πως νοιώθεις Γιατρέ μου, που σκοτώθηκες να  σπουδάσεις το αναθεματισμένο σώμα, για να στο εξαερώσει ο άλλος σε δευτερόλεπτα με κρότους-λάμψεις;

-Πως νοιώθεις Οδοντίατρε μου, που τρυπανίζεις το mm² να θεραπεύσεις τα δοντάκια; Εγώ, μουτζώνομαι συναδελφικά νυχθημερόν, «πάρτα», λέω στον καθρέφτη μου, «ανόητη, που σκοτώθηκες μια ζωή, για να πατήσει ο άλλος το κουμπί και να σου ξεδοντιάσει μια χώρα στη στιγμή».

-Εσύ Μηχανικέ μου; Όλα καλά; Όμως τι λέω, εσύ καραδοκείς να ξαναχτίσεις, αν τύχει εννοείται κι επιζήσεις! Ρώτα κι εμάς που θεραπεύουμε το σώμα, αυτό που δεν θα ξαναδείς ή θα το δεις μ΄ ένα πόδι, μ΄ ένα μάτι στην καλύτερη, και στη χειρότερη, φυτεμένο ανάποδα, να σου φλερτάρει ρίζες!

Γράφει η Σοφία Αράβου-Παπαδάτου*

-Εσύ Ανθρωπάκο μου Ζάμπλουτε; Όλα καλά; Πώς νοιώθεις τώρα που θα ψιχαλίζει στο κεφάλι μας Ναπάλμ, οβίδες, πυρηνικά και θερμοβαρικά; Αν με ρωτάς εγώ δεν είμαι χάλια, γιατί συνέχεια ψάχνω τη σπηλιά! Πού θα μου πάει θα τη βρω, θα είναι βαθειά, πολύ βαθειά, θα πετάξω όλα τ΄αγγειά, θα πίνω με το χέρι το νερό.

-Ξέρεις Millionaire,  εδώ είναι  Ελλάδα, έχουμε Σωκράτη-Πλάτωνα, αλλά και Διογένη «βρε κάνε πέρα από τον ήλιο Μεγ΄Αλέξανδρε» αυτό εγώ δεν θα το πω, γιατί θα είμαι βολεμένη στη σπηλιά. Έχει κανείς άραγε σπόρους σταριού να τους φυτέψω; Όμως, τι θα γίνει με τα καλοσερβιρισμένα τίποτα και τα γκουρμέ των chef; Ποιος θα τα τρώει στην καραβάνα;

-Εσύ έφτιαξες, μεγαλόσχημε της εξουσίας, τα όπλα, να δώσεις ΤΩΡΑ και τη λύση!

-Φταίω βέβαια κι εγώ, που σ΄άκουγα να κορδώνεσαι «τόσα δις εδώ και τόσα παραπέρα, τιγκάραμε στους εξοπλισμούς, πάρε κι εσύ πτωχέ ένα επίδομα να επιζήσεις».

«Πάρτα ηλίθια μη στα χρωστάω ξανά», πόσα ν΄αντέξει κι ένας καθρέφτης; Κομμάτια έγινε με κυνήγησαν να με ξεσκίσουν τα γυαλιά!

«Άντε γεια σου καθρεφτάκι μου κι εσύ. Όλα καλά; Τι να σε κάνω πια; Για να ψωνίζω, να χτενίζομαι, να βάφομαι, να κάνω νύχι, να σουλατσάρω καμαρωτή στη μόστρα και στη βόλτα για καφέ, στα ξενυχτάδικα σωρό; Θάχει σκοτάδι, άντε κάνα κερί μες τη σπηλιά»!

-Έι ψιτ, εσύ, υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, με το σταυρό στο χέρι! Όλα καλά; Βρε η Φύση δε θέλει να αναπαραχθεί με γρήγορους ρυθμούς, γίναμε πολλοί, συνωστιστήκαμε σαν τα ποντίκια μες τις πόλεις, τι δεν καταλαβαίνεις; Θα στείλει πανδημίες, μακροχρόνιες αγαμίες και πολέμους, πώς να στο πει αλλιώς; Αφού ζεις πολύ, ψάχνεις τις γονάδες σου (balls και ωοθήκες) με το κιάλι, και, οι γριές «Εκκλησιάζουσες» φτιασιδωμένες και «τραβηγμένες», θα στάζουν σάλια για  νεαρούς του «Αριστοφάνη». Διάλεξε, μέση οδό δεν έχει!

Χάθηκε σου λέω το Μέτρο!

Και κάπου εκεί ο Πούτιν, τη βλέπει Ντάνιελ Κρεγκ και Τζαίημς Μπόντ 007, “No time to die”- «Δεν είναι καιρός για να πεθάνεις». Πατάει το κουμπί και θα μας πάρει όλους μαζί ο Χάρος!

Στην Ουκρανία όμως ήδη πεθαίνουν!

*Η Σοφία Αράβου-Παπαδάτου είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Κεφαλονιάς και Ιθάκης. Οδοντίατρος MSc και Κοινωνική Ψυχολόγος PhD.