τα Ελληνικά, το αδύνατον, ονομάζεται Ανάστασις

...μας λέει ο Οδυσσέας Ελύτης

Μεταφέρω την σκέψη του από μνήμης ...:

...Το αδύνατον,

ενώ σε όλες τις γλώσσες,

διαρκεί, εμμένει, 

ως ελπίς... ως πίστις... ως άνοιγμα αγάπης..., 

στην δική μας, 

πάει και οδηγεί ακόμα πιο πέρα, 

βρίσκει διέξοδο στην Ανάσταση. 

Στα Ελληνικά, το Αδύνατον, ονομάζεται Ανάστασις. 

Στην φωτογραφία, 

το Εκκλησακι τής Παναγίας τής Παντοχαράς, που ο ποιητής άφησε παραγγελία στην διαθήκη του, να κτισθή στο Αιγαίο,  στην Σίκινο. 

Σκέψεις, 

με αφορμή την σήμερα τελουμένη απόδοση, 

μετά από 40 ημέρες, τού Πάσχα.

Σήμερα "τελειώνει" το άγγελμα, πως ο Χριστός Ανέστη, 

...και συνεχίζεται Αύριο, 

και για πάντα, 

όπως το έκανε ο Άγιος Σεραφείμ τού Σάρωφ, 

που το τέλος τής γιορτής, 

δεν τον σταματούσε από την γιορτή, 

κι όλο τον χρόνο έλεγε, 

Χριστός Ανέστη ... 

...πληροφορία εξόχως ζωτική... 

διότι, Χριστός Ανέστη σημαίνει,

πως και η Σοφία μπορεί να αναστηθή, 

η Σαββίνα... 

η Αικατερίνα... 

ο Σπυρίδων... 

ο Ηλίας... 

ο Γεράσιμος... 

ο Γεώργιος... 

καί τέλος, η Ελευθερία... 

...τού κάθε Ανθρώπου... 

από τα δεσμά των θανάτων όλων. 

Διότι, δεν θα πολύ-ενδιέφερε η πληροφορία πως ο Χριστοφόρος ανακάλυψε την Νέα Γή,

αν αυτό δεν σήμαινε πως άνοιξε ο δρόμος, γιά να πάμε κι εμείς σ'αυτήν. 

... Το πως, τώρα, όλα αυτά συνδέονται συγκλονιστικά, με την ιερότητα τής θεατρικής λειτουργίας τής τέχνης, 

θα το πούμε μιάν άλλη φορά . 

Πάντως, η ταπεινή μας πάνω σ' αυτό εμπειρία, σε Γερμανία και Αγγλία, είναι πως οι έντιμες ψυχές, κάνουν βαθειά σιωπή, γιά να ακούσουν τον καινό αυτό λόγο, 

τον καινούργιο 

και προαιώνιο. 

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος