… και λόγια μεγάλα ακούσθηκαν από τα μπαλκόνια για αεροπλάνα πολεμικά που αγοράσθηκαν, εφοδιασμένα λέει με σύγχρονα οπλικά συστήματα … λησμονούντες όμως, ίσως ηθελημένα, ότι σε έναν πόλεμο με όπλα πλέον πυρηνικά, τα πολεμικά αεροπλάνα θα είναι σαν εκείνα τα αεροπλανάκια που παίζουν τα παιδιά …

… και δεν ντράπηκαν που δεν αγόρασαν αεροπλάνα πυροσβεστικά, απολύτως αναγκαία για την προστασία της ζωής, τάχα λησμονούντες [ουχί όμως αγνοούντες] ακόμη και το αυτονόητο: ότι η φύση, το περιβάλλον, όλα είναι ζωή  …

…. και δεν ντράπηκαν που δεν είχαν μεριμνήσει τα πυροσβεστικά αεροπλάνα να μην μένουν, όπως συχνά μένουν, καθηλωμένα λόγω τεχνικών βλαβών, μην έχοντας προνοήσει για την επιχειρησιακή ικανότητά των …

… και δεν ντράπηκαν που δεν μερίμνησαν να υπάρξουν μέτρα πρόληψης ….

… δεν ντράπηκαν για τις αντιπυρικές ζώνες που δεν δημιουργήθηκαν μέσα στα δάση και γύρω από χωριά και πόλεις που συνορεύουν με δάση ή δασικές εκτάσεις … για τους δρόμους δασοπυρόσβεσης που δεν έχουν ανοιχθεί ….

… και λόγια μεγάλα θα ακουσθούν, και με ¨καλοσχεδιασμένες¨ μαθηματικές εξισώσεις, θα προσπαθήσουν να πείσουν ποίος είναι ο λιγότερο ανίκανος … ουχί ποίος είναι ο ικανός … αλλά ποίος ο λιγότερο ανίκανος …

… όπως και αύριο, όπως και χθες, θα προσπαθήσουν να δείξουν όχι ότι είναι οι αθώοι αλλά ποίος είναι ο λιγότερο κλέφτης …

… και πάντα, με την ίδια υποκρισία, τα ίδια λόγια: για όλα πάντα θα φταίνε οι προηγούμενοι, ίσως και οι επόμενοι, ποτέ όμως οι ίδιοι ….

… και ουδείς μιλά …

… μια παγερή, ανελέητη σιωπή …  

… και ήλθαν στο νου μου αράδες από ένα κείμενο που χρονολογείται γύρω στα 1855 και αποτελεί την απάντηση του Σιάτλ, αρχηγού μιας φυλής Ινδιάνων, στον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής Φραγκλίνο Πηρς, ο οποίος ζήτησε από τους Ινδιάνους να πουλήσουν τη γη τους στην αμερικανική κυβέρνηση: ¨… Πώς μπορείτε να αγοράζετε ή να πουλάτε τον ουρανό - τη ζέστα της γης; Για μας μοιάζει παράξενο. Η δροσιά του αγέρα ή το άφρισμα του νερού ωστόσο δε μας ανήκουν. Πώς μπορείτε να τα αγοράσετε από μας; Κάθε μέρος της γης αυτής είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε αστραφτερή πευκοβελόνα, κάθε αμμούδα στις ακρογιαλιές, κάθε θολούρα στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και κάθε ζουζούνι που ζουζουνίζει είναι, στη μνήμη και στην πείρα του λαού μου, ιερό. Ξέρομε πως ο λευκός δεν καταλαβαίνει τους τρόπους μας. Τα μέρη της γης, το ένα με το άλλο, δεν κάνουν γι' αυτόν διαφορά, γιατί είναι ένας ξένος που φτάνει τη νύχτα και παίρνει από τη γη όλα όσα τού χρειάζονται. Η γη δεν είναι αδερφός του, αλλά εχθρός που πρέπει να τον καταχτήσει, και αφού τον καταχτήσει, πηγαίνει παρακάτω. .. Τα ζώα της γης αυτής ο λευκός θα πρέπει να τα μεταχειριστεί σαν αδέρφια του. Τι είναι ο άνθρωπος δίχως τα ζώα; Αν όλα τα ζώα φύγουν από τη μέση, ο άνθρωπος θα πεθάνει από μεγάλη εσωτερική μοναξιά, γιατί όσα συμβαίνουν στα ζώα, τα ίδια συμβαίνουν στον άνθρωπο. .. Πουθενά δε βρίσκεται μια ήσυχη γωνιά μέσα στις πολιτείες του λευκού. Πουθενά δε βρίσκεται μια γωνιά να σταθείς να ακούσεις τα φύλλα στα δέντρα την άνοιξη ή το ψιθύρισμα που κάνουν τα ζουζούνια πεταρίζοντας. Όμως μπορεί, επειδή, καταπώς είπα, είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω - μπορεί μονάχα για το λόγο αυτόν ο σαματάς να ταράζει τα αυτιά μου. Μα τι μένει από τη ζωή, όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αφουγκραστεί τη γλυκιά φωνή που βγάνει το νυχτοπούλι ή τα συνακούσματα των βατράχων ολόγυρα σε ένα βάλτο μέσα στη νυχτιά; … Αν σας την πουλήσομε τη γη μας, αγαπήστε την, καθώς την αγαπήσαμε εμείς, φροντίστε την, καθώς τη φροντίσαμε εμείς, κρατήστε ζωντανή στο λογισμό σας τη μνήμη της γης, όπως βρίσκεται τη στιγμή που την παίρνετε, και με όλη σας τη δύναμη, με όλη την τρανή μπόρεσή σας, με όλη την καρδιά σας, διατηρήστε τη για τα τέκνα σας, και αγαπήστε την, καθώς ο Θεός αγαπάει όλους μας. Ένα ξέρομε - ο Θεός σας είναι ο ίδιος Θεός. Η γη Του είναι ακριβή. Ακόμα και ο λευκός δε γίνεται να απαλλαχτεί από την κοινή μοίρα.¨ [μτφρ. Ζήσιμος Λορεντζάτος, Το Βήμα, 16/1/1977]

ταπεινά

γεράσιμος βασ. θεοδωράτος