Απ όλα είχε ο μπαχτσές: σεισμολόγους με κληρονομικό χάρισμα, ρεπορτάζ της χαράδρας, πρωθυπουργικές επισκέψεις συνοδεία αυλοκολάκων -χωρις τζάκετ εκστρατείας αυτήν την φορά-, κραξίματα, παρακλήσεις υπερ καταπαύσεως των σεισμών, φήμες για εκκενώσεις, στρατά και πολεμικό ναυτκό... Και να σκεφτείς οτι στο νησι οπου στα τελευταία 400 καταγεγραμμένα χρόνια ιστορίας ενας σεισμος κάθε περιπου εκατό χρόνια δεν αφήνει πέτρα πάνω στην πέτρα, κάποιοι παρηγορούν εαυτούς λέγοντας: αν είχε γίνει αλλού ο σεισμός θα είχαμε θρηνήσει θύματα...

Το ευτύχημα είναι οτι τον μπερντέ αυτό του Καργκιόζη κούνησαν έξι συν κάτι ρίχτερ και όχι κάτι μεγαλύτερο. Απ ότι φαίνεται και αυτην την φορά δεν άντεξαν οι συνήθεις ύποπτοι: σχολεία, εργατικές κατοικίες, δρόμοι, λιμάνια, ό,τι δηλαδή με μεράκι το Ελληνικό δημόσιο έχτισε και επέβλεψε όλα αυτά τα χρόνια... Τολμά κανείς να σκεφτεί τι θα γινόταν αν τα ρίχτερ ήταν 7.2; Ποιος θα συντόνιζε εν μέσω ερειπείων και απο πού -με τι ρεύμα και ποιες τηλεπικοινωνίες- ; Σε τι νοσοκομείο θα βάζαμε τους τραυματίες και απο ποιό αεροδρόμιο θα έρχονταν η βοήθεια; Θα υπήρχε άνθρωπος που να ξέρει πως να αντιδράσει βάσει σχεδίου ή θα τρέχαμε αλλόφρονες με τα σώβρακα;

Φοβάμαι οτι τα παρπάνω ερωτήματα είναι ρητορικά. Άλλωστε η ανθρώπινη ζωή στο νησί δεν αξίζει και πολύ, το μαρτυρούν οι έξι νεκροί σε τροχαία το 2013 (απο 13 ώς 40 χρονών) και η εκκωφαντική αδράνεια όλων όσοι θα μπορούσαν και έπρεπε να κάνουν κάτι. Και φυσικά καλύτερα να μην μελετήσουμε το τι έχει να γίνει εν μέσω θέρους αν τουριστικό λεωφορείο γκρεμιστεί σε χαράδρα ή πυρκαγιά μπεί σε χωριό...

Αυτήν την θλιβερή συνενοχή της αφέλειας, της αδιαφορίας και της ανικανότητας κάποτε θα την πληρώσουμε ακριβά. Ντρέπομαι και απελπίζομαι για τον συβαριτισμο μας ζώντας στην Σουηδία και δουλεύοντας σε ένα νοσοκομείο οπου σε ετήσια βάση γίνονται σοβαρότατες ασκήσεις πυρασφάλειας, χημικών ατυχημάτων, μαζικών καταστροφών και οπου υπάρχουν λεπτομερή σχέδια αντιμετώπισης απροόπτων απο διακοπή ρεύματος έως και στησίματος υπογείων χειρουργείων και εντατικών σε περίπτωση πολέμου (σε νοσοκομεία της Στοκχόλμης) –η χώρα έχει να βρεθεί σε εμπόλεμη κατάσταση απο το 1814-

Μπορείς λοιπόν Κεφαλονίτη σαν να μην πρόκειται να ξαναγίνει σεισμός στο νησί να φωνάξεις τα γνωστά, δυο-τρία λόγια κουτσαβάκικα στους περιοδεύοντες πολιτικούς θιάσους που θα κοπιάσουν, να διαρρήξεις τα ιμάτιά σου για το Ματζαβινάτειο νοσοκομείο που πρέπει να μείνει στο ληξούρι, έτσι για την τιμή των όπλων – να μην πουν οτι τα κατάπιες όλα αμάσητα . Και στο τέλος της ημέρας να κοιμηθείς τον αμέριμνο ύπνο του χρησίμου ηλιθίου με την ήσυχη συνείδηση.

Μπορείς όμως και να σκεφτείς τι σημαίνει η καρικατούρα λαού που υπήρξες ώς σήμερα. Να δεις καθαρά οτι τα σκάτωσες. Οτι οι κορώνες για να συνεχίσει το σακάτικο νοσοκομείο του Ληξουριού σημαίνουν οτι ποτέ δεν θα πάρεις την περίθαλψη που πρέπει –δυο σακάτικα νοσοκομεία στο νησί χωρίς εντατική δεν κάνουν ένα γερό- οτι αυτοί που θρόνιασες στα δημαρχεία και αλλού εκτός απο ανίκανοι στη μπουνάτσα είναι και επικίνδυνοι στο τιμόνι της τρικυμίας.
Ο τόπος δεν θα φτιάξει με μούτζες κι εκτονώσεις, θέλει άλλη στάση ζωής, κυνήγι, κόπο και συστηματική προσπάθεια για το καθετί. Αλλιώς τα σχολειά σου θα πέφτουν με τους σεισμούς, τα αυτοκινητά σου θα ντεραπάρουν στις ανάποδες κλίσεις των δρόμων και τα νοσοκομεία σου θα προσφέρουν μόνο συμπάθεια και φιλικά πατ-πατ στην πλάτη αντι για γιατρειά. Αλλα με πορδες δεν βάφονται αυγά...

Τετοια τύχη δεν την αξίζει ο τόπος του Λασκαράτου.

Βύρωνας Λυκιαρδόπουλος
Λινσέπινγκ, Σουηδία