Το εικονιζόμενο μαρτύριο τού Αγίου Σεβαστιανού –έργο τού 1478 από τον Pietro Vannucci τον επονομαζόμενο Peroutzino (διακεκριμμένο Ιταλό ζωγράφο, εκπρόσωπο τής μεταβατικής φάσης από την πρώιμη στην ύστερη Αναγέννηση)- θα μπορούσε να εκφράσει αυτό που συμβαίνει στον Ελληνικό Λαό,
με ιδιαίτερη επίταση τις τελευταίες μέρες.

Οι Έλληνες, που για μάς ο Γκαίτε έχει πεί... Nicht essen,
trotz der Krümel, die aus der geistigen Abendessen von Griechen fallen
(Δεν τρώμε, παρά από τα ψίχουλα, που πέφτουν
από το πνευματικό δείπνο των Ελλήνων...),
οδηγούμαστε ως περικαθάρματα τού κόσμου επί σφαγήν,
από τούς "άσπιλους" εταίρους μας, οι οποίοι ειρήσθω εν παρόδω χρωστούν
–είναι εύκολο να το δει κανείς αυτό- περισσότερα από μάς!
Για να μην μιλήσουμε για το υπέρ τού ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ
πολεμικών προς εμάς αποζημιώσεων, καθώς και για τον καθαρά τοκογλυφικό υπερπολλαπλασιασμό, μέσω τού οποίου προκύπτει το "χρέος".

Συνηθίζουμε να λέμε ότι η Τέχνη στέκει πάνω από την ανθρώπινη μικρότητα• αγκαλιάζει τους πάντες και την ευεργετική καθαρτήρια βροχή της έχει ανάγκη κάθε ψυχή. Πως κύριος ρόλος των Ποιητών Καλλιτεχνών είναι να συνδράμουν τις ψυχές των θυμάτων και ίσως ακόμη περισσότερο τις ψυχές των θυτών.

Όμως εδώ το πράγμα έχει ξεπεράσει κάθε όριο ασυδοσίας των θυτών!
Παρακολουθήσαμε προχθές στο Ευρωπαικό Κοινοβούλιο, να γίνονται τιμητές
τού πεσμένου κάτω Ελληνικού Λαού, οι άνθρωποι που τον έρριξαν,
που ευχήθηκαν, που μεθόδευσαν την πτώση του.

Βεβαίως, ο Ελληνικός Λαός έχει την πρώτη ευθύνη για τα παθηματά του!

Όμως, το ότι κακίζουμε την Ελληνική Κοινωνία για το ότι δεν ανέπτυξε πνευματικά αμυντικά συστήματα και έπεσε στα δίχτυα τής πλανερής οικονομικής προπαγάνδας, αυτό δεν σημαίνει ότι "θα κάνουμε και το τραπέζι", ζητώντας τους μάλιστα συγγνώμη(!), στους τοκογλύφους gentlemen
που υπολογιστικά την έρριξαν στα δίχτυα αυτά•

και που απ'το '21 και μετά, με την εξωφρενική, αγενή και απολίτιστη παρεμβατικότητα τους στα εσωτερικά του, δεν αφήνουν τον Λαό αυτό ''ν'Αγιάσει''!

Ζαλισμένος, απογοητεύμενος, εν ανάγκη αποφασισμένος,
δέχεται ο Ελληνικός Λαός τα αγνώμονα και υποκριτικά βέλη.

"Ξύλο και Αμάθεια" μας λέει ο Γεώργιος Τυπάλδος Ιακωβάτος,
ήταν το Δόγμα των Ενετών κατά των Ελλήνων στα Επτάνησα,
στην διάρκεια τής τριών αιώνων Ενετικής κατοχής.

Το αναφέρει στο βιβλίο του για την Ιστορία τής Ιόνιας Ακαδημίας.
Η μεν ιδιοκτησία ήτανε αβέβαιη, η δε προσωπικιά ασφάλεια χαμένη...
το φονικό εστοίχιζε δυό παράδες...

Η γνώμη τής Κυριεύουσας (=Γαληνοτάτης Ενετικής Δημοκρατίας) ήτανε
"Ξύλο και αμάθεια δια τους Ρωμαίους" (='Ελληνες)

Φαίνεται ότι το Δόγμα αυτό των Δυτικών εναντίον μας συνεχίζεται:
''Ξύλο και Αμάθεια'' !!!

Κάθε είδους "ξύλο"• οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, κ.τ.λ.
και κάθε είδους "αμάθεια".

Αμάθεια για τον χρυσό και τα άκρως πολύτιμα ορυκτά που διαθέτουμε.
Αμάθεια για τις γιγαντιαίες ενεργειακές δυνατότητες που έχουμε.
Αμάθεια για την ακρογωνιαία θέση που έχουμε στο Παγκόσμιο Γεωπολιτικό γίγνεσθαι.
Αμάθεια για το ποιός είναι ο εχθρός και ποιός ο φίλος.
Αμάθεια για το ποιός είναι ο Αληθινός και ποιός ο λαοπλάνος.

Αμάθεια μέσα στο "σύστημα" τής Παιδείας.
Αμάθεια για την Ελληνική γλώσσα ως γονιμοποιού μάλιστα των άλλων γλωσσών.
Αμάθεια για το πόσες Ελληνικές εφευρέσεις και πόσα Ελληνικά μυαλά μπόλιασαν και μπολιάζουν -αυτήν την ώρα- Πνευματικά και Τεχνολογικά,
Επιστημονικά, την Υφήλιο.

Το γνωρίσαμε αυτό τo τελευταίο, και όταν πήγαμε στη Γερμανία να κάνουμε Θέατρο• που επήγαμε για μαθητές, και καταλάβαμε οτι είμαστε οι Δάσκαλοι!
-8 Έλληνες που είμαστε στην ομάδα-
Μέχρι που πήραμε μεταξύ μας απόφαση "να μην μιλάμε",
μήπως αυτά που λέμε τα βρούμε με παραποιημένο πνεύμα,
δημοσιευμένα πως τα είπανε οι "δασκαλοί" μας οι Γερμανοί.

Να πω ανθρωπίνως και το δικό μου: Ηταν ο Γερμανός σκηνοθέτης που με έκανε βοηθό του από το πρώτο απόγευμα• και ήταν, στο τελείωμα τού προγράμματος,
η διπλή Γερμανική πρόταση να παραμείνω στην Γερμανία• μία γιά το Αμβούργο και μία για το Βερολίνο σε πολυεθνική θεατρική ομάδα.

Απάντησα ευγενικά και στις δυό:
"Σας ευχαριστώ πολύ• αλλά ξέρετε τι γίνεται; Είναι Αύγουστος!
Και αυτήν την στιγμή στην Ελλάδα, η ομορφιά είναι σε τέτοιο απόγειο,
που ο ίδιος ο θάνατος πληγωμένος απ' την ομορφιά της θρηνεί•
και θάθελε αν μπορούσε να ξεπεράσει τον εαυτό του,
να πιεί κι αυτός το νερό τής Ζωής!

Δεν βλέπω την ώρα φίλοι μου, να βαπτισθώ στην Ελληνική Παγκόσμια Θάλασσα!"

Ήταν πριν λίγες μέρες –την 4η Ιουλίου• επέτειο τής Αμερικανικής ανεξαρτησίας-
που το C.N.N. διεμήνυσε πως χωρίς τις Ελληνικές Λέξεις και τις έννοιες τους
δεν υπάρχει Δημοκρατία• δεν υπάρχει καν Ευρώπη.

Και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα.

Δεν είναι επίσης πολύς καιρός που κάποιος Γερμανός αν θυμάμαι καλά διανοούμενος, τού οποίου δεν ανακαλώ το όνομα (και παρακαλώ όποιον
το έχει εύχερο να μου το στείλλει), παρουσίασε δημόσια 100 Ελληνικές λέξεις
και προκάλεσε την ανθρωπότητα να αφαιρέσει την σημασία τους από την ζωή της, για να δει τον εαυτό της να επιστρέφει γρυλίζοντας στα δέντρα!

Επομένως οι ιεροεξεταστές μας, ουσιαστικά δαγκώνουν το χέρι τού διαχρόνιου ευεργέτη τους και πριονίζουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται.

Κι αυτό ισχύει παρ'όλα τα χάλια και την νεκροφάνεια που μάς δέρνουν.

Υπάρχει μια σημαντική λεπτομέρεια στην προαναφερθείσα ζωγραφική
τού Περουτζίνο που συνοδεύει το παρόν κείμενο, σαν εποπτικό υλικό
για την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα, δεμένος και πληττόμενος
από κάθε είδους βέλη –έσωθεν και έξωθεν- ο Ελληνικός λαός.

Και η λεπτομέρεια αυτή είναι, τα χέρια!

Τα οποία εμφανέστατα δεν δείχνουν πραγματικά δεμένα.
Σαν να έχουν απλώς τοποθετηθεί πίσω από την πλάτη
για να παραστήσουν το δέσιμο. Σαν να στέκονται πίσω οικειοθελώς.

Δείτε το αυτό σε σχέση και με την έκφραση τού προσώπου•
που κρατάει ένα μυστικό, παράλληλα με την εκφραζόμενη απάθεια
και την ενατένιση προς το υπερπέραν.

Σαν Χριστός-Διόνυσος που αφήνεται να δεθεί.
(Από την γνωστή ιστορία με τους Τυρρηνούς πειρατές,
και πριν ξεσπάσει η ευεργετική οργή του επάνω τους.)

Είναι ευρέως γνωστό ότι το Ελληνικό δίδαγμα στην Τέχνη,
αποτελεί την γενεσιουργό δύναμη τής Αναγέννησης στην Δύση.

Οι μορφές ξεφεύγουν από τον ηθικισμό, φανερώνονται,
εκφράζονται, ενώ διατηρούν παράλληλα την εσωτερικότητά τους.

Η Δύση δυσκολεύεται να ενστερνισθεί την βαθειά μύηση
μιάς Βυζαντινής εικόνας (όπως θα μιλούσε γι'αυτήν ο Κόντογλου),
και που είναι η εσωτερική όψη ενός πραγματικά επιφανούς,
που λάμπει στον ήλιο.

Παίρνει όμως αυτό που μπορεί.

Έτσι στην Αναγέννηση κάτω απ΄την Ελληνική επίδραση, οι μορφές κινούνται, αποκαλύπτονται, φωτίζονται, παίρνουν τις στάσεις των Ελληνικών αγαλμάτων.
Παίρνουν και τις ιστορίες τους!

Έτσι εδώ ο Άγιος Σεβαστιανός, πέραν τής μορφικής ομοιότητας του
με έναν Χριστό-Διόνυσο πάσχοντα, έχει και στοιχεία που παραπέμπουν
και σαν περιεχόμενο, στην ιστορία με τους Τυρρηνούς πειρατές.

Τυρρηνική ονομάζεται η Δυτική θάλασσα τής Ιταλίας.
Οι Τυρρηνοί πειρατές προέρχονται από την θάλασσα αυτή.
Μια μέρα βρίσκουν τον Θεό καθισμένο στην Ελλάδα σ'ένα ακρογιάλι.
Προσφέρονται να τον βοηθήσουν• να τον πάρουν στο πλοίο τους
και να τον ταξιδέψουν παραπέρα.

Μόλις όμως ο Θεός μπαίνει μέσα στο πολλά υποσχόμενο πειρατικό σκάφος τους,
οι πειρατές λειτουργούν κατά την φύση τους.

Η αρχική γοητεία που ένοιωσαν από την ομορφιά
τής θεικής μορφής και πνεύματος τού Θεού, μετατρέπεται σε ζηλόφθονη
μοχθηρία, και το μόνο που σκέπτονται είναι πως να βγάλουν λεφτά απ'αυτόν πουλώντας τον.
Ορμάνε τότε και προσπαθούν να τον δέσουν στο κατάρτι καταμεσής
του πειρατικού. Όμως τα σκοινιά δεν μένουν στα χέρια του και μυστηριωδώς χαλαρώνουν και πέφτουν.

Παρατηρούμε ακριβώς στο ζωγραφικό θέμα, το χαλαρωμένο σκοινί στ'αριστερά, κάτω από το δεξί χέρι!

Στο τέλος ο Θεός αφήνεται να δεθεί.
Οι πειρατές θριαμβολογούν για το «κατόρθωμά» τους.
Όμως δεν μπορείς ένα κερί που δεν μπορείς να σβήσεις, να το κρύψεις,
μεσ'το κομοδίνο, χωρίς να κινδυνεύσει να πάρει φωτιά όλο το σπίτι!

Παράξενα φαινόμενα άρχισαν να συμβαίνουν.
Το πλοίο γέμισε κρασί που έτρεχε από παντού•
από τα ξύλινα ως τώρα στόματα μυρίων σημείων του.
Το τιμόνι δεν υπάκουε, και τα κουπιά του μετατράπηκαν σε φίδια.
Πυκνός κισσός περιτύλιξε το πλοίο και μιά ανυπότακτη κληματαριά
ανέβαινε στο κατάρτι.
Αόρατοι αυλοί ήχησαν, ενώ Αμβροσία κατέβαινε από τον Ουρανό,
και στεφάνια από λουλούδια φανερώθηκαν να στολίζουν τους αρμούς
τού πλοίου, μέσα σε μιά θάλασσα που είχε μετατραπεί κι αυτή σε οίνωπα πόντο.

Και τότε ο Θεός, έδειξε τη δύναμή του.

Άφησε τα δεσμά να πέσουν και μεταμορφώθηκε σε Λιοντάρι,
μετά σε Αρκούδα• μετά σαν Λιοντάρι πάλι όρμησε πάνω στους πειρατές,
κι ενώ αυτοί έπεφταν έντρομοι στην Θάλασσα, τους έκανε την χάρη
-βρίσκοντας το καλό μέσα τους- να τους μεταμορφώσει σε δελφίνια, ακολούθους του και προστάτες των ανθρώπων.

Την ιστορία αυτή αναφέρει ο Ευριπίδης, στην αρχή τού έργου του "Κύκλωψ".

(Όνομα που με μία ευρεία απόδοση, ταυτίζεται με την έννοια τού ονόματος "Ευρώπη". Ευρώπη=Αυτή που έχει μεγάλα μάτια.
Κύκλωψ= Αυτός που έχει στρογγυλό, δηλαδή μεγάλο, μάτι.)

Για το 2015 δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι θα γίνει σε σχέση με την Ευρώπη. Όμως για 1000 χρόνια μετά, το 3015, είμαστε σίγουροι ότι κάποιοι Έλληνες
θα βρεθούν να ξαναπούν την ιστορία• μια που εμείς θα είμαστε ακόμα εδώ,
κι εκείνο το καλοκαίρι!

Για τους εξ'επαγγέλματος επικριτές μας δεν είμαστε σίγουροι•
μια που εμπειρικά γνωρίζουμε πως την Ύβρι ακολουθεί η Νέμεσσις .

Ακούς... ; "Ξύλο και Αμάθεια''... !
Για ποιούς μωρέ ... !!! ;;;

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος

Ηθοποιός Σκηνοθέτης Εικαστικός
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.