Την τελευταία πενταετία έχει μπει για τα καλά στη ζωή του Έλληνα και στην καθημερινότητά του, το πρόβλημα της έλλειψης μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας μας, που φάνηκε ότι δεν υπήρχε προ της προσφυγικής κρίσης, σε συνδυασμό με το συνεχιζόμενο πόλεμο στην ευρύτερη περιοχή της Συρίας ο οποίος προκαλεί την κλιμάκωση των προσφυγικών ροών. Την περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ έγινε μία προσπάθεια με τη δημιουργία του υπουργείου μεταναστευτικής πολιτικής να καλυφθεί αυτό το κενό, ενώ είναι αντικειμενικό το γεγονός ότι η προσέγγιση στο πρόβλημα πραγματοποιήθηκε, παρά τις επίσης αντικειμενικές δυσκολίες και αδυναμίες, με ανθρωπιά, με αίσθημα ευθύνης και με αλληλεγγύη.

Οι μαινόμενες πολεμικές επιχειρήσεις όμως που εντείνουν την ανάγκη και όχι την επιλογή των συνανθρώπων μας να ξεσπιτωθούν και να ταξιδέψουν με κίνδυνο των ζωών τους(καθώς ο κίνδυνος της παραμονής τα σπίτια τους είναι πολύ μεγαλύτερος), δεν ελέγχονται απ’ την ελληνική κυβέρνηση αλλά απ’ τους «πλανητάρχες» του δυτικού κόσμου. Αυτοί είναι που επιλέγουν τον πόλεμο, για τα συμφέροντά τους, και που προκαλούν αυτές τις εκρηκτικές μεταναστευτικές ροές. Παράλληλα όμως, δε φαίνεται να έχουν την οποιαδήποτε ανησυχία για τα αποτελέσματα των πρακτικών τους που εμείς καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.

Ως χώρα δυστυχώς δεν καταφέραμε να διαμορφώσουμε μία ενιαία εθνική γραμμή καθώς ενάντια στην αυτονόητη ανθρωπιά και αλληλεγγύη που αισθάνεται ο κάθε υγιής και ισορροπημένος άνθρωπος, βρίσκονται οι ρατσιστικές φωνές της μισαλλοδοξίας, του παραλογισμού και του μίσους. Η Παλαιά Διαθήκη όμως έγραφε : «Γνωρίζετε την καρδιά του ξένου γιατί κι εσείς ήσασταν ξένοι στην Αίγυπτο` γι’ αυτό να αγαπάτε τον ξένο»! Το ξέχασαν άραγε αυτό οι ιεράρχες του μίσους; Η συντηρητική παράταξη που βρίσκεται στην κυβέρνηση γιατί αγνοεί αυτήν τη μεγάλη αλήθεια των Αγίων Γραφών των οποίων θεωρεί τον εαυτό της φύλακα και προστάτη; Λέμε ότι την αγνοεί διότι το νομοσχέδιο που έφερε στη Βουλή των Ελλήνων, με έναν εκ των εισηγητών το βουλευτή Κεφαλληνίας κ. Καππάτο, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την όποια έννοια έχουν τα ανθρώπινα δικαιώματα ενώ αντίκειται σε διεθνείς συμβάσεις Δικαίου σύμφωνα με το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας.

Η τυπική έως ανύπαρκτη δημόσια διαβούλευση, η απαίτηση για την προσκόμιση νομικών και πολύπλοκων εγγράφων από ανθρώπους που ούτε καν ξέρουν τη γλώσσα μας, η δημιουργία φυλακών γι’ αυτούς που αναγκάζονται να παραμένουν στη χώρα μας μη έχοντας την επιλογή της διέλευσης και η αποτροπή της πρόσβασης τους από την αγορά εργασίας και την υγεία, είναι μερικά μόνο σημεία-αγκάθια του εν λόγω νομοσχεδίου που δε δίνουν λύσεις στο πρόβλημα, αλλά δημιουργούν ένα εύφλεκτο κλίμα με αχαρτογράφητες εξελίξεις για τη συνέχεια.

Η ιστορία και η κοινή λογική μας λένε ότι με το να καταπιέζουμε μία ανάγκη, είναι σα να της δίνουμε χίλιες φορές μεγαλύτερη δύναμη! Όταν λοιπόν έχεις ένα καζάνι που βράζει και κινδυνεύει το καπάκι του να τιναχτεί στον αέρα, η λύση δεν είναι να του βάλεις ένα τσιμεντόλιθο από πάνω γιατί είναι αυτονόητο ότι ο τσιμεντόλιθος, όχι μόνο δε θα κρατήσει το καπάκι στη θέση του, αλλά θα κάνει πολύ μεγαλύτερη ζημιά όταν εκτοξευτεί μαζί του…

Εν προκειμένω είναι αυτονόητο ότι Ελλάδα, ΕΕ και Αμερική θα πρέπει να εφαρμόσουν την προστασία των προσφύγων όπως αυτή περιγράφεται από τις Διεθνείς Συνθήκες. Αν η χώρα μας βρίσκει «κλειστές πόρτες» σ’ αυτήν την προσπάθεια, τότε θα πρέπει καλύτερα να αφιερώσει την ενέργειά της στο ν’ ανοίξουν αυτές οι πόρτες μέσω των διεθνών και αρμόδιων συλλογικών οργάνων, και όχι νομοθετώντας μέτρα καταστολής και αποκλεισμού τα οποία είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα μας οδηγήσουν σε νέα προβλήματα.

Τέλος, θα περίμενα περισσότερη αυτοσυγκράτηση και λιγότερη διαφήμιση απ’ τον κ. Καππάτο για το γεγονός ότι αναλαμβάνει ένα μέρος της εισήγησης από το σχέδιο νόμου που αναφέραμε, και που δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν άνθρωπο που βρίσκεται κοντά στην ανθρωπιά, την αγάπη και την κατανόηση. Πόσο δε μάλλον σε κάποιον κυβερνητικό αξιωματούχο αφού τα αποτελέσματα κρίνονται από αμφίβολα έως εξαιρετικά ανησυχητικά. Το δείγμα γραφής άλλωστε με την εισβολή των αστυνομικών δυνάμεων μετά από κυβερνητική εντολή σε κινηματογραφική αίθουσα της Αθήνας, μας δείχνει ξεκάθαρα τις προθέσεις και τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει τα πράγματα η κυβέρνηση Μητσοτάκη…

Αργοστόλι, 24/10/2019

Γιάννης Βαρούχας

ΥΓ: Η φωτογραφία που παραθέτω είναι από μία ανοικτή εκδήλωση της συλλογικότητας «Διάλογος-Διάδραση» που είχε λάβει χώρα στο Δημοτικό Θέατρο Αργοστολίου στις 26 Ιουνίου του 2013, όπου είχαμε βάλει θέματα για την προσφυγιά και τη μετανάστευση πολύ πριν ξεσπάσει η προσφυγική κρίση στα νησιά του Αιγαίου. Στις τρεις συνεχόμενες εκδηλώσεις που πραγματοποιήσαμε, συζητήσαμε για την προσφυγιά, φέραμε μετανάστες που ζουν στη χώρα μας στο προσκήνιο και ακούσαμε Έλληνες που έζησαν τις ζωές τους στο εξωτερικό προσπαθώντας έτσι να πιάσουμε τις περισσότερες πτυχές του θέματος. Ήταν, το δίχως άλλο, μία προφητική προσπάθεια που άφησε θετικό αντίκτυπο στη σφαίρα της δημόσιας συζήτησης της τοπικής κοινωνίας μας, και που οφειλόταν στην εξαιρετική ομάδα ανθρώπων που την οραματίστηκαν και την υλοποίησαν.
ΓΒ