Μια Πέμπτη απόγευμα ( η μέρα δεν έχει σημασία) η Μαρια ( το όνομα δεν έχει σημασία) γέννησε ένα υγιέστατο κοριτσάκι.

Τυγχανοντας εγώ ο μαιευτηρας της ,χάζευα το πρόσωπο της να λαμπει έχοντας αγκαλιά το νεογέννητο.

Η Μαρια εκεινο το απόγευμα είχε νικήσει το μεγάλο της φόβο, ότι στα 44 χρόνια της δεν θα κατάφερνε να γίνει ποτέ μητέρα.

Την επόμενη μέρα το πρωι ( η μέρα δεν έχει σημασία) μια άλλη Μαρια ( το όνομα δεν έχει σημασία) περίπου σαραντα πέντε ετών είχε ραντεβού για τον γυναικολογικό της έλεγχο στο ιατρείο μου.

Αφού μιλήσαμε και μου είπε και για τις δυο της κόρες που έμπαιναν στην εφηβεία ακολουθησε η εξέταση.

Όταν εφτασε η ώρα να εξετάσω το μαστό της μια κρύα, δυστυχώς γνώριμη για μένα αίσθηση με διαπέρασε. Ακούμπησα με το χέρι μου αυτό που θα άλλαζε τη ζωή της από τη μια στιγμή στην άλλη. Ακούμπησα ένα νέο φόβο , σκληρό , ψυχρό · το φόβο του θανάτου.

Μεσα στη ψυχή μου κάθε τόσο , τόσες χαρές, τόσες στενοχώριες , τοσα περίεργα παιχνίδια στο χρονο , στο χώρο , στους ανθρώπους.

Όλα μαζί με έχουν πεισει ότι η ζωή δεν είναι τιποτε άλλο από μια συνεχή μάχη με τους φόβους μας και κάθε νίκη μας το κίνητρο για μια καινούργια μάχη.

Φόβοι αποτυχίας, φόβοι απόρριψης, φόβοι επιβίωσης, φόβοι αρρώστιας, φόβοι αποχωρισμού , τόσοι φόβοι.

Υπαρχει όμως κι αυτός που δεν μπορεί να οριστεί με λέξεις ούτε να περιγραφεί με λόγια · ο φόβος του θανάτου.

Ο φόβος που βιώνει αμεσα , απολυτα και ψυχρά όποιος μαθαίνει ότι έχει καρκίνο.

Εκεί όμως είναι που υποκλίνομαι στη ζωή

Εκεί είναι που η κάθε νίκη στην κάθε μάχη σημαίνει ζωή

Είναι εκεί που ο άνθρωπος συναντά τη δύναμη του, αγγίζει τα όρια του και κάθε του νίκη , μικρή ή μεγάλη ,είναι η ζωή.

Εκεί είναι που εγώ , ως ενας, εκ του ασφαλούς τιμητης , υποκλίνομαι.

Υποκλίνομαι σε αυτους τους ανθρώπους

Υποκλίνομαι στη ζωή. Υποκλίνομαι ασχετα με το πόσες μαχες θα κερδηθούν.

Με την ευκαιρία της 4ης Φεβρουαρίου που είναι αφιερωμένη σε όλους αυτους τους μαχητές θα παρακαλούσα θερμά όλους τους εκ του ασφαλούς τιμητές , όπως εμένα, να μη στερήσουμε από αυτους τους ανθρώπους το δικαίωμα να αναμετρηθούν, χωρίς χρονοτριβή με το φόβο τους. Να μην καθυστερήσουμε μια ακόμη νίκη τους όπως δυστυχώς έγινε πριν ένα χρόνο , στο πρώτο lockdown.

Τα χειρουργεία τους, οι θεραπείες τους , η υποστήριξη τους δε χωράει εκπτώσεις και συμβιβασμούς.

Ο δικός τους φόβος , η δική τους μάχη είναι σημαντικότερη από αυτή ημων των υπολοίπων

Ας δωσουμε προβάδισμα στη ζωή

Ας σεβαστούμε τους μαχητές της πρώτης γραμμής

Ας δειξει η πολιτεία σε αυτους ότι πραγματικά τιμά τη ζωή μέσα από τις μαχες τους

Εγώ απλά τους υποκλίνομαι με σεβασμό...

Φώτης Αυγουστατος

Μαιευτηρας Γυναικολογος.