Γράφει: Κατερίνα Παπαθεοφίλου 

Πηγαίνω αρκετά συχνά, αλλά το Πάσχα στο συγκεκριμένο νησί είναι εμπειρία μοναδική. Αν είστε ειδικά από αυτούς που δεν τα πάνε και πολύ καλά με τις εκκλησίες και τις θρησκείες, θα σας αρέσει ακόμη περισσότερο. Οι Κεφαλονίτες είναι γνωστοί, εκτός από τη ζούρλια τους και για το πόσο «καλά» τα πάνε με τα Θεία και ειδικά με τον προστάτη τους τον Άγιο Γεράσιμο. Φήμες μάλιστα λένε, ότι στον μεγάλο σεισμό του 1953 κάποιοι εισέβαλαν στο ναό και αποπειράθηκαν να τον κάψουν αφού δεν προστάτεψε το νησί τους. Οπότε το Πάσχα στο νησί αυτό, δεν το λες και πολύ... κατανυκτικό... Φυσικά και είναι πανέμορφα, λόγω της άνοιξης, με ανθισμένα λιβάδια, ευωδιαστούς κήπους κτλ αλλά αυτό είναι κάτι που περιμένεις στην εξοχή έτσι κι αλλιώς. Η εμπειρία βρίσκεται αλλού.

Την πρώτη χρονιά, λοιπόν, μου είπαν ότι θα πάμε σε ένα χωριό για τη λειτουργία της Μεγάλης Παρασκευής. Βρεθήκαμε σε ένα ωραίο χωριό όντως (που για ευνόητους λόγους λέμε να κρατήσουμε την ανωνυμία του) με μια μικρή εκκλησία. Δεν είχε πολύ κόσμο, υπήρχαν και κάποιοι celebrities και όλα φαινόντουσαν σαν μια τυπική Μεγάλη Παρασκευή. Η λειτουργία είχε ξεκινήσει (ε, δεν πήγαμε κι από την αρχή εννοείται) και τότε είδαμε τα πρώτα δείγματα από αυτό που θα ακολουθούσε. Δεν ήταν μια απλή λειτουργία, ήταν μια διαδραστική εμπειρία. Ο ιερέας μάλωνε τους ψάλτες αν ξεχνούσαν κάτι και αντίστοιχα τους επευφημούσε όταν τα πήγαιναν καλά (κανονικά όμως. Σταματούσε αυτό που έλεγε ο ίδιος κι έβγαινε από το ιερό), επίσης σχολίαζε το ευαγγέλιο, τύπου «χα, ακούστε τι λέει εδώ!», «βλέπετε τι γινόταν τότε;» κι άλλα τέτοια. Τα γέλια τα συγκρατούσες με δυσκολία, αλλά σίγουρα σου κέντριζε το ενδιαφέρον να ακούσεις τι λέει παρακάτω κι αν ήταν αυτός ήταν ο σκοπός του, τον είχε πετύχει.

Κάποια στιγμή μας μοίρασε κάτι χαρτιά, ήταν ο ύμνος «ω γλυκύτατη μου Έαρ». Έδωσε κανονικά το σύνθημα όταν έπρεπε κι άρχισε σύσσωμη η εκκλησία να ψάλει. Κι ο παπάς έδινε το ρυθμό και μας έλεγε μπράβο, συνεχίστε, πιο δυνατά, πιο μελωδικά και ούτε καθεξής. Κάποιοι τότε πήραν θάρρος (κι από την παρέα μου το ομολογώ) και λύσσαξαν. Βγήκε ο Παβαρότι και ο Καρράς ταυτόχρονα από μέσα τους κι έδωσαν ρεσιτάλ! Ο ιερέας ενθουσιάστηκε που μας είδε έτσι ζωηρούς! Μας έδειχνε και στους υπόλοιπους για να ακολουθήσουν το παράδειγμά μας! Όταν πάντως βγήκε ο επιτάφιος για την περιφορά φροντίσαμε να εξαφανιστούμε, διακριτικά...

Την άλλη μέρα, Μεγάλο Σάββατο, μου υποσχέθηκαν μια διαφορετική εμπειρία. Θα κάναμε Ανάσταση στην κεντρική πλατεία του Αργοστολίου. Μην φανταστείτε ότι πήγαμε εκκλησία, σε μια καφετέρια καθίσαμε και περιμέναμε τον παπά να σκάσει (στην κυριολεξία όπως αποδείχτηκε) μύτη. Θα τον ακούγαμε λέει να έρχεται...

Πράγματι, λίγο πριν τις 12 άκουσα δυναμιτάκια κάπου στο βάθος του δρόμου. Σηκωθήκαμε και πλησιάσαμε προς την πλατεία. Όχι πολύ, όπως με προειδοποίησαν, έπρεπε να είχαμε μια απόσταση ασφαλείας. Απόρησα από τι θα έπρεπε να ήμασταν ασφαλής, αφού τουλάχιστον στην Κεφαλονιά δεν κάνουν χρήση όπλων όπως στην Κρήτη (θα πούμε άλλη φορά γι’ αυτό). Στη συνέχεια κατάλαβα.

Ο ήχος από τα δυναμιτάκια έγινε πιο δυνατός και πλησίαζε. Και τότε το είδα. Προσπάθησα να δω δηλαδή. Ο έρμος ο παπάς ερχόταν με συνοδεία στρατού. Ναι, στρατού. Του πετούσαν δυναμιτάκια και κροτίδες από παντού, χοροπηδούσε σαν αναστενάρης και πολύ σύντομα δεν τον βλέπαμε από τους καπνούς... Μόνο οι λάμψεις από τις λαμπάδες φάνηκαν και καταλάβαμε ότι είπε το «Δεύτε λάβετε Φως» γιατί φυσικά ούτε ακουγόταν. Όταν τελείωσε, έφυγε στην κυριολεξία τρέχοντας! Νομίζω πρέπει να του κολλάνε βαρέα και ανθυγιεινά του συγκεκριμένου ιερέα.

Δεν ξέρω αν είχαν αναλάβει ακοντιστές και σφαιροβόλοι να πετάνε δυναμιτάκια από τέτοια απόσταση ή αν απλά οι Κεφαλονίτες έχουν εξασκηθεί με τα χρόνια...

Αυτοί λοιπόν είναι οι πρόσθετοι λόγοι, που σας προτείνω την Κεφαλονιά για τις διακοπές του Πάσχα.

tetartopress.gr