Το 1979 εισέβαλαν οι Σοβιετικοί, ενώ μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία και συμμαχικές δυνάμεις αναλαμβάνουν στρατιωτική δράση και ανατρέπουν το καθεστώς των Ταλιμπάν.

Με φόντο το θέατρο του πολέμου που εκτυλίσσεται το ανθρώπινο δράμα μοιάζει να μην έχει τέλος στην πολύπαθη χώρα. Υπό αυτές τις συνθήκες, μέσα σε μία κατακερματισμένη κοινωνία ο ρόλος του ποδοσφαίρου θα επισκιάζονταν από την ζοφερή πραγματικότητα.

Ωστόσο παρά την πολιτική αβεβαιότητα και την έκρυθμη κατάσταση που επικρατεί ο βασιλιάς των σπορ προσφέρει ελπίδα στους πολίτες της χώρας.

Το ποδόσφαιρο της χώρας μπορεί ουσιαστικά εδώ και 18 χρόνια να βρισκόταν σε «χειμερία νάρκη» όμως η εθνική ομάδα του Αφγανιστάν αναγεννήθηκε από τις στάχτες της το 2002 δίνοντας τρία ματς στο πλαίσιο της ασιατικής ζώνης.

Υπέστη ισάριθμες βαριές ήττες, όμως το πιο σημαντικό είναι πως υπήρξε διεθνής εκπροσώπηση. Το 2003 καταγράφηκε η πρώτη νίκη κόντρα στο Κιργιστάν με 2-1.

Το εγχώριο πρωτάθλημα άρχισε να αναπτύσσεται. Υπάρχουν δύο κατηγορίες. Η πρώτη που αφορά το πρωτάθλημα της Καμπούλ (Kabul Premier League) αποτελούμενο από 12 ομάδες από την πρωτεύουσα και ακολούθως η Αφγανική Εθνική Λίγκα (Afghani National League) που απαρτίζεται από ομάδες τις περιφέρειας.

Οι ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται και στα δύο πρωταθλήματα δεν δεσμεύονται με επίσημα συμβόλαια! Ουσιαστικά λαμβάνουν μόνο τα οδοιπορικά τους. Προνομιούχοι, εκείνοι που ανήκουν σε συλλόγους εκτός Καμπούλ καθώς δικαιούνται επίδομα 6 λιρών για κάθε ματς. Τα χρήματα δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν κίνητρο για τους Αφγανούς ποδοσφαιριστές.

Ο Μουτιάμπα Φιάζ, ο οποίος ανήκει στο ρόστερ ομάδας της πρωτεύουσας Καμπούλ περιγράφει τα συναισθήματα των συναδέλφων του. «Δεν είχα καν ονειρευτεί πως θα έπαιζα μπροστά σε ένα τόσο μεγάλο κοινό όπου το χαμόγελο είναι ζωγραφισμένο στα χείλη όλων».

Ένα ακόμη δείγμα προόδου συνιστά το πρωτάθλημα γυναικών το οποίο διεξάγεται σε στάδια τα οποία οι Ταλιμπάν χρησιμοποιούσαν για δημόσιες εκτελέσεις!

Θεωρητικά είναι δύσκολο για τις γυναίκες να βρουν ένα γήπεδο για να παίξουν ποδόσφαιρο. Η Καλίντα Ποπάλ, αρχηγός ομάδας που εδρεύει στην Καμπούλ περιέγραψε πως οι συμπαίκτριες της προπονούνται σε στάδιο στο οποίο δρούσαν οι Ταλιμπάν εκτελώντας τους αντικαθεστωτικούς.

Ο αγωνιστικός χώρος βρίσκεται σε άθλια κατάσταση με συνέπεια να κυριαρχήσει απογοήτευση. Την λύση έδωσε το NATO που επέτρεψε στις νεαρές αθλήτριες να χρησιμοποιήσουν μία συγκεκριμένα έκταση με γρασίδι που εκμεταλλεύονταν το αρχηγείο του.

Υπήρχε όμως ένα αξεπέραστο πρόβλημα. Οι προπονήσεις έπρεπε να διεξάγονται μετ'εμποδίων καθώς προσγειώνονταν ανά τακτά διαστήματα πολεμικά ελικόπτερα!

Στη συντηρητική κοινωνία του Αφγανιστάν το γυναικείο ποδόσφαιρο αποτελούσε casus belli για τους νοσταλγούς των Ταλιμπάν.

Με γραπτά μηνύματα απειλούσαν την σωματική ακεραιότητα των γυναικών. Ο δρόμος ωστόσο δεν είχε γυρισμό. Το 2007 τουλάχιστον 500 νεαρές Αφγανές αποφάσιζαν να ασχοληθούν πιο ενεργά με το ποδόσφαιρο.

Είχαν προ πολλού αψηφήσει τον κίνδυνο. Στην Σαμίλα Κοχεστάνι σε ηλικία 14 επιβλήθηκε ποινή τιμωρίας ισάριθμων μαστιγωμάτων επειδή δεν φορούσε σωστά την μπούργκα!

Η Κοχεστάνι αρνήθηκε να υποταχθεί και κατάφερε να δραπετεύσει. Επίσης παρά τις απαγορεύσεις σχετικά με την μόρφωση των γυναικών βρήκε τον τρόπο να μελετά στο σπίτι της.

Στα δημόσια σχολεία την εποχή της παντοκρατορίας των Ταλιμπάν απαγορεύονταν οι γυναίκες. Ουσιαστικά περιορίζονταν σε οικιακές εργασίες! Πλέον, ως αρχηγός της εθνικής ομάδας εμπνέει τη νέα γενιά της χώρας...

Το ποδόσφαιρο ανθεί στις μικρές ηλικίες της αφγανικής κοινωνίας. Οι γυναίκες λαμβάνουν βοήθεια από το NATO, από τον πρόεδρο Χαμέντ Καρζάι, ενώ και η UNICEF παροτρύνει τα κορίτσια προκειμένου να ζήσουν την μαγεία που προσφέρει ο αθλητισμός.

Ακόμη και στα κέντρα μετανάστευσης μεταξύ των συνόρων Αφγανιστάν και Τατζικιστάν επιτρέπεται στα παιδιά να αθληθούν. Αντίθετα, οι Ταλιμπάν δεν επέτρεπαν ούτε το πέταγμα χαρταετών!

Τουλάχιστον 5.000 παιδιά ζουν στα σύνορα σε τέσσερα διαφορετικά κέντρα. Η UNICEF διοργανώνει αγώνες για την αναψυχή τους, οι οποίοι αποκτούν χαρακτήρα τοπικού πρωταθλήματος.

Οι πληροφορίες διαδίδονται στόμα με στόμα και καταφθάνουν παιδιά από την Καμπούλ ή ακόμη και από την Κανταχάρ προκειμένου να παίξουν ποδόσφαιρο.

Η εθνική ομάδα ανδρών του Αφγανιστάν βασίζονταν κυρίως σε ποδοσφαιριστές που μετείχαν στα δύο πρωταθλήματα της χώρας.

Πλέον η κατάσταση έχει αλλάξει. Τουλάχιστον 10 διεθνείς αγωνίζονται σε γερμανικούς συλλόγους, άλλοι παίζουν στις ΗΠΑ, κάποιοι σε πρωταθλήματα της Μέσης Ανατολής αλλά και της Ευρώπης.

Το 2011 πήγαν κόντρα σε όλα τα προγνωστικά φτάνοντας μέχρι τον τελικό του τουρνουά της Νότιας Ασίας χάνοντας με 4-0 από την Ινδία.

Κάποιες γυναίκες επίσης κατάφεραν να βγουν εκτός συνόρων είτε για να αγωνιστούν σε συλλόγους του εξωτερικού είτε να προπονηθούν.

Πρόκειται αναμφισβήτητα για κατόρθωμα εάν συνειδητοποιήσει κανείς τις συντηρητικές αρχές που διέπουν την κοινωνία του Αφγανιστάν, όπου εκτός των άλλων απαγορεύεται στις γυναίκες να ταξιδεύουν μόνες.

Η ανάπτυξη του ποδοσφαίρου αποτελεί χρονοβόρα διαδικασία σε μία χώρα όπου οι πολίτες πασχίζουν για την επιβίωση τους.

Τα σημάδια είναι ωστόσο κάτι παραπάνω από θετικά. Η εθνική ανδρών του Αφγανιστάν ξεχειλίζει από ταλέντο και προοδεύει συνεχώς, ενώ οι γυναίκες έχουν αποκτήσει αυτοπεποίθηση προσπαθώντας να ξεχάσουν τις πληγές του παρελθόντος.

Η νέα γενιά διψάει για ποδόσφαιρο. Η εκπαίδευση έχει ενισχυθεί και η τηλεοπτική κάλυψη αγώνων λειτουργεί προς την σωστή κατεύθυνση.

Η τελευταία λέξη ανήκει στον πρόεδρο της Ολυμπιακής Επιτροπής του Αφγανιστάν και πρώην γκολκίπερ της Λεφτέναντ Τζένεραλ, Μοχάμεντ Ζαχέρ Αγκμπάρ.

«Ο τόπος τον οποίο κάποτε οι Ταλιμπάν χρησιμοποιούσαν για να εκτελούν ανθρώπους αφού παίχθηκε εν συνεχεία ποδόσφαιρο στο αίμα τους, πλέον μετετράπη σε μία ειρηνική τοποθεσία.

Απ'όλες τις διεθνείς δραστηριότητες στο Αφγανιστάν το ποδόσφαιρο είναι το πιο δημοφιλές. Ο αθλητισμός ενώνει τις κοινωνίες και ενδυναμώνει την εθνική αλληλεγγύη».