Αν και σε κάποια διαστήματα της σύσκεψης , υπήρχαν στιγμές «κόντρας» μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ με το Εργατικό Κέντρο, όσον αφορά τον τρόπο που το Τραπεζάκι πρέπει να καταλείψει (οι του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξαν ότι πρέπει να περάσει στον δήμο υπό προϋποθέσεις γεγονός που προκάλεσε κάποιες αντιδράσεις στην αίθουσα).

Την αρχική εισήγηση έκανε ο Διονύσης Αλιβιζάτος, από την Επιτροπή Αγώνα Λειβαθούς τονίζοντας μεταξύ άλλων τα εξής: «Η Επιτροπή Αγώνα Λειβαθούς δε σας είναι άγνωστη. Πριν δύο χρόνια βρεθήκαμε ξανά για να οργανώσουμε τις πρώτες αντιδράσεις στην ιδιωτικοποίηση που κυβέρνηση – επιχειρηματικοί όμιλοι προωθούν στο Τραπεζάκι (εκδήλωση στο λόφο, παρέμβαση στο ΔΣ κλπ). Όπως επίσης κινητοποιηθήκαμε έξω από τις τράπεζες και σώσαμε σπίτια από πλειστηριασμούς και εξώσεις. Κινητοποιηθήκαμε στη ΔΕΗ για να αποτραπούν διακοπές ρεύματος κλπ. Η δράση μας είναι γέννημα της ανάγκης να απαντηθεί από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων η επίθεση κυβέρνησης κεφαλαίου σε βάρος των δικαιωμάτων μας. Βρισκόμαστε ξανά σήμερα εδώ γιατί επιταχύνονται, όπως δείχνουν τα πράγματα, οι εξελίξεις με το Τραπεζάκι και όχι μόνο. Στην Κεφαλονιά Ράγια, Μετόχι στα Μαντζαβινάτα Παλικής, αεροδρόμιο, λιμάνια, Αίνος κοκ είναι σε διαδικασίες ιδιωτικοποιήσεων.

Ρωτούν κάποιοι καλόπιστα:

Υπάρχουν ενδείξεις – πληροφορίες για κάτι τέτοιο; Επίσης εντείνεται η φημολογία για τον α΄ ή β΄ όμιλο που ενδιαφέρεται κλπ

Να το ξεκαθαρίσουμε. Οι εξελίξεις στο Τραπεζάκι δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Αποτελούν μέρος μιας συνολικότερης πολιτικής. Τα ακίνητα του ΤΑΙΠΕΔ, τα φιλέτα γης, οι περιοχές φυσικού κάλους, τα δάση, οι αιγιαλοί κι οι παραλίες, γίνεται απροκάλυπτα πεδία διαγωνισμού μεγάλων συμφερόταν. Η ΕΕ και το κεφάλαιο γενικά μας λένε να ξεχάσουμε ότι αυτά τα φυσικά αγαθά ανήκουν σε όλους μας και κατευθύνουν τη διαμόρφωση θεσμικών πλαισίων για την ιδιωτικοποίηση. Πέρασε ήδη ο νόμος για τα δάση (όπως ξέρετε το Τραπεζάκι είναι και δασικό). Με αυτό το νόμο μπορεί ο αγοραστής – επενδυτής να κάνει τα πάντα και τζάμπα στην αγορασμένη δασική έκταση. Από δεξαμενές καυσίμων (ας θυμηθούμε ότι κάποτε συζητούσαν για τέτοιες δεξαμενές εφοδιασμού καυσίμων για γιοτ κλπ) μέχρι τουριστικές επιχειρήσεις κλπ. Μάλιστα μπορεί πλέον μία πυρκαγιά να «καθαρίσει» το τοπίο αφού με το νέο νόμο δεν υπάρχει ο υποχρεωτικός χαρακτηρισμός κήρυξης  αναδασωτέου του καμένου δάσους.

Αντίστοιχα, με  το νομοσχέδιο του υπουργείου Τουρισμού, με τίτλο «Απλούστευση διαδικασιών λειτουργίας τουριστικών επιχειρήσεων και τουριστικών υποδομών, ειδικές μορφές τουρισμού και άλλες διατάξεις», δίνονται και μάλιστα με διαδικασίες «fast track» βουνά, δάση, παραλίες και αιγιαλός στο τουριστικό κεφάλαιο για να κατασκευάσει και να επεκτείνει τουριστικά καταλύματα, να κατασκευάσει μαρίνες, συνολικά εγκαταστάσεις και τουριστικές υποδομές, απλησίαστες για το λαό. Βάσει του άρθρου 8, τα αλιευτικά καταφύγια μετατρέπονται σε μικρής έκτασης μαρίνες, με ό,τι σημαίνει αυτό τους ψαράδες και φέρνουν τα γιοτ. Ταυτόχρονα πληθαίνουν οι διαμαρτυρίες για το νομοσχέδιο για τον αιγιαλό αφού ο λαός θα στερείται το δικαίωμα πρόσβασης και αναψυχής στο φυσικό πλούτο της χώρας. Δηλαδή, στην περίπτωσή μας, η παραλία στο Τραπεζάκι που είναι περιουσία του ΤΑΙΠΕΔ μπορεί να γίνει ιδιωτική και να απαγορευθεί η είσοδος χωρίς εισιτήριο στο κοινό, όπως γίνεται στο παραλιακό μέτωπο της Αττικής.

Επομένως, το ζήτημα στο Τραπεζάκι ανακινείται από την προώθηση της πολιτικής της καπιταλιστικής ανάπτυξης που τα δίνει όλα στο κεφάλαιο και στερεί τα πάντα από το λαό. Πρέπει να καταλάβουμε ότι έχουμε να κάνουμε με γενικευμένη στρατηγική κι όχι με κάποια αποσπασματική ενέργεια. Αυτό πρέπει να καθορίσει και τη στάση μας. Δηλαδή το να αναδείξουμε το ζήτημα ξέροντας ότι έχουμε να παλέψουμε με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και όσους το υπηρετούν.

Υπάρχει το εξής ερώτημα;

Μήπως μια ήπια ή «εναλλακτική» επιχειρηματική δραστηριότητα είναι προς το συμφέρον του τόπου μας και το δικό μας; Μήπως αυτό είναι το ρεαλιστικό αφού δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τους ισχυρούς και να αποτρέψουμε την ιδιωτικοποίηση; Μήπως να αναζητήσουμε υγιείς επιχειρηματίες και όχι πειρατές;

Στη γραμμή αυτή κινήθηκε η Δημοτική Αρχή, η οποία προσπάθησε να σώσει τα προσχήματα υιοθετώντας το εξής πλαίσιο: να περιέλθει η έκταση στο Δήμο και εκείνος να καθορίσει μία ήπια επιχειρηματική δράση για την περιοχή.

Ας δούμε τι λέει η εμπειρία. Σε μία σειρά περιοχές που ανήκαν στην ευθύνη του Δήμου πώς προστατεύθηκαν τα δικαιώματα του λαού μας; Σε κάποιες από αυτές, όπως πχ η Καλλιθέα στη Λακήθρα, οι υποδομές αφέθηκαν να καταρρέουν. Χώροι όπως ο Κούταβος αλλά και το ίδιο το Τραπεζάκι είναι αφρόντιστοι και χωρίς την παρέμβαση των συντοπιτών μας θα ήταν ακόμη στα ίδια χάλια. Αλλού οι παραλίες δόθηκαν σε ιδιώτες μεγαλοεπιχειρηματίες πχ το Costa- Costa στο Μακρύ γιαλό όπου έρχονται για να σε βγάλουν έξω αν δεν πάρεις ξαπλώστρα – χωρίς να πληρώσεις τον οβολό σου. Αλλού όπως τα σπήλαια της Σάμης που και ο Κεφαλονίτης πληρώνει 15 ευρώ για είσοδο. Ας μην πούμε για άλλα που δεν είναι στην αρμοδιότητα του Δήμου πχ Κάστρο Αγίου Γεωργίου. Κι ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Το πρόβλημα επομένως δεν είναι ποιος θα προωθήσει την ενιαία πολιτική του κεφαλαίου ο Δήμος ή το ΤΑΙΠΕΔ αλλά το να κατοχυρώσουμε την ελεύθερη πρόσβαση στην περιοχή και πόρους για την προστασία και καθαριότητα. Πρέπει επίσης να τονίσουμε ότι στο λόφο υπάρχουν αρχαιότητες, εκκλησία και νεκροταφείο. Καμία ανάπτυξη που προτάσσει το κέρδος δεν πρόκειται να τα σεβαστεί. Εξάλλου ο ιδιοκτήτης θα καθορίσει και θα μπορεί να επανακαθορίσει τη χρήση της ιδιοκτησίας του χωρίς να ρωτήσει κανένα. Άρα εμείς θα πρέπει να είμαστε ξεκάθαρα ενάντια σε κάθε ιδιωτικοποίηση άμεση ή έμμεση.

Από την άποψη αυτή δε μπορούμε να συμφωνήσουμε και με τη θέση που έχει διατυπώσει ο νέος περιφερειάρχης Ιονίων για δημιουργία μεγάλης τουριστικής μονάδας, club με ορισμένα ανταποδοτικά οφέλη. Και αυτή η θέση είναι στην ίδια κατεύθυνση, υπηρετεί την ίδια στρατηγική σε βάρος των μικρομεσαίων επιχειρηματιών και του λαού της περιοχής μας. Στην ίδια λογική κινήθηκε ο πρώην δήμος Λειβαθούς και μια σειρά δυνάμεις στο δημοτικό συμβούλιο.

Μην μας παραπλανούν με την ανάπτυξη. Ανάπτυξη σημαίνει 400 ευρώ μισθός, ανασφάλιστη ελαστική εργασία, χτύπημα των μικρών και μεσαίων επιχειρηματιών.

Ποια λοιπόν πρέπει να είναι τα αιτήματά μας:

1.             Το Τραπεζάκι κι όλες οι περιοχές φυσικού κάλους, τα δάση και οι παραλίες πρέπει να ανήκουν στο λαό και όχι στους μεγαλοεπιχειρηματίες.
2.             Όχι στην εμπορευματοποίηση των φυσικών αγαθών, των φυσικών πόρων.
3.             Ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση για όλους στο Τραπεζάκι (λόφος και παραλία).
4.             Να μην ιδιωτικοποιηθεί με καμία μορφή είτε μέσω ΤΑΙΠΕΔ είτε μέσω τοπικής διοίκησης (Δήμος, Περιφέρεια) και με κανένα πρόσχημα (πχ ανταποδοτικά οφέλη, ανάπτυξη κλπ).
5.             Προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και των πολιτιστικών, αρχαιολογικών και θρησκευτικών μνημείων της περιοχής.
6.             Κατάργηση όλου το νομοθετικού πλαισίου (στρατηγική ΕΕ) που μετατρέπει τα φυσικά και κοινωνικά αγαθά σε εμπορεύματα.

Πάνω σε αυτά χτίζουμε την ενότητα, όχι με συμπράξεις κορυφής και συμφωνίες πίσω από τις πλάτες του λαού αλλά μπροστά του και με τον ίδιο πρωταγωνιστή.

Προτείνουμε:

α) Να κυκλοφορήσει το πλαίσιο αιτημάτων για υπογραφές.

β) Να διαμορφωθεί ένα ενημερωτικό σε ελληνικά – αγγλικά που να διακινηθεί μαζικά.

β) Να γίνει μαζική παράσταση στο Δημοτικό Συμβούλιο και να ζητηθεί υιοθέτηση των αιτημάτων μας.

γ) Εκδήλωση πάνω στο λόφο μέσα στον Αύγουστο με πολιτιστικό πρόγραμμα.

δ) Στηρίζουμε τον αγώνα δρόμο της «Ευκοσμίας» 16 Αυγούστου «Τρέχουμε για το Τραπεζάκι»

και κατέληξε πως το Κεντρικό σύνθημα πρέπει να είναι το εξής:

«Το Τραπεζάκι ανήκει στο λαό και όχι στους επιχειρηματικούς ομίλους».

Σε γενικές γραμμές, πάντως, ακούστηκαν πολλές και διάφορες απόψεις όπως « το να γίνουν  παιδικές κατασκηνώσεις στο Τραπεζάκι», που υποστήριξε κάτοικος της περιοχής. Από την πλευρά του ο Γιάννης Κρούσσος, ζήτησε να «ψαχτεί το θέμα νομικά», ο επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης Νίκος Γκισγκίνης, εκτός από το θέμα  για το Τραπεζάκι έθεσε και τα ζητήματα της έκτασης στο Μετόχι, το αεροδρόμιο και τον Μύρτο τονίζοντας πως «το ζήτημα δεν είναι μεμονωμένο και υπάρχει συνολικό σχέδιο ξεπουλήματος». Στο πάνελ των ομιλητών και ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Γιώργος Γαβρίλης, ο οποίος συντάχθηκε με την Επιτροπή Αγώνα Λειβαθούς.

Ο Στέλιος Ματαράγκας επεσήμανε πως το καλύτερο θα ήταν να περάσει στο δήμο με προϋποθέσεις, ενώ ο Γιώργος Ματαράγκας υποστήριξε μια ήπια μορφή ανάπτυξης για το Τραπεζάκι. Ο Γεράσιμος Βασιλάτος τόνισε πως «η περιοχή θα πρέπει να καθαριστεί και να γίνει τόπος συνάντησης των κατοίκων», ο Γεράσιμος Δημητράτος από τους «Ριζοσπάστες Ξανά» τόνισε πως πρέπει να βγει μία κοινή ανακοίνωση που θα μαζευτούν υπογραφές των κατοίκων που θα αντιδρούν στην πώληση.

Τέθηκε πάντως το ερώτημα από κατοίκους γιατί δεν υπάρχει στη σύσκεψη, κάποιος εκπρόσωπος του δήμου που θα έδινε απαντήσεις σε πολλά ζητήματα. Κάτοικος από τον Καραβάδο δήλωσε πως «υπάρχει αθλιότητα σε αυτή την περιοχή». Ο δημοτικός σύμβουλος της Λαϊκής Συσπείρωσης Σταύρος Γρηγορόπουλος υποστήριξε πως δεν πρέπει να απαγορεύουν στον κόσμο να έχει πρόσβαση στις παραλίες, ενώ ο Βαγγέλης Νικολάτος δήλωσε πως ο «Λαός πρέπει να βάλει μέτωπο σε αυτή την πολιτική που εφαρμόζονται». Ο Διονύσης Γεωργόπουλος της ΕΛΜΕΚΙ, υποστήριξε πως «θέλουμε να χαιρόμαστε αυτή την περιοχή ελεύθερα και δωρεάν» .

 Αποφασίστηκε να συνεχιστούν οι δράσεις  για το Τραπεζάκι και να ξεκινήσουν «πόρτα πόρτα» οι υπογραφές κατοίκων που θα αντιτίθενται στην πώληση.