Ήταν 12.30 το μεσημέρι ημέρα Σάββατο, ξεκλειδώνοντας την πόρτα , είδα νερά στο διάδρομο, τα οποία έβγαιναν από τις ανδρικές τουαλέτες.
Πήγα να δω τι ζημιά έχει γίνει, αλλά δεν πρόλαβα, γιατί την ώρα που είχα φτάσει στην πόρτα, για να μπω και δεν είχα ορατότητα για να δω, στρίβοντας το πόδι μου, νιώθω ένα δυνατό σπρώξιμο από έναν κουκουλοφόρο.

Με έσπρωξε με τόση δύναμη που με πέταξε στα τέσσερα μέτρα, έπιασε τα μαλλιά μου και μου χτυπούσε το κεφάλι, κάτω στο μωσαϊκό με τόση δύναμη που πονούσα και άρχισα να ζαλίζομαι.

Βγήκε μετά κάποιος, ο οποίος ήταν μαστουρωμένος και πατώντας τα γυαλιά μου και έλεγε θα τα «γ... όλα εδώ μέσα» και πολλά άλλα, ενώ με χτυπούσε, ο άλλος στο κεφάλι με το πλάι του ματιού μου είδα ότι κρατούσε ένα κομμάτι καθρέφτη στο χέρι του και πήγε να με καρφώσει στο λαιμό μου.

Ευτυχώς δεν είχα χάσει τις αισθήσεις μου, γύρισα γρήγορα το κεφάλι μου για να μην μου καρφώσει με τον σπασμένο καθρέφτη το λαιμό.

Δεν ξεχνάω τον χτύπο από τον καθρέφτη την ώρα που του ξέφυγα και κάρφωσε το μωσαϊκό. Άκουσα σε μία στιγμή να λένε «Μπαμπά άστε την μην την σκοτώσετε». Δεν αναγνώρισα κανέναν.

«Ζω από καθαρή τύχη»

Εάν δεν γύρναγα το κεφάλι μου, τώρα θα ήμουν νεκρή, αφήνοντας ένα παιδί ορφανό από μάνα. Εάν είχα δει σπασμένα αντικείμενα στο διάδρομο, δεν θα έμπαινα μέσα γιατί αυτό το σχολείο, παραβιαζόταν πολλές φορές. Εγώ το δήλωσα, το ήξεραν οι υπεύθυνοι, τους είπα να καλέσουν την αστυνομία, αλλά ποτέ δεν το έκαναν.

Αυτοί φεύγοντας έσπασαν πράγματα στο διάδρομο, για να φανεί ότι μπήκαν να κάνουν υλικές ζημιές όπως πάντα . Εγώ είχα χάσει τις αισθήσεις μου και δεν άκουσα τίποτα.

Κάποια στιγμή επανήλθα ειδοποίησα μία συνάδελφό μου και την αστυνομία. Μετά έχασα τις αισθήσεις μου. Όταν με συνέφεραν, θυμάμαι εγώ ήμουν κάτω και πολλοί αστυνομικοί από πάνω μου. Η συνάδελφός μου και η διευθύντρια. Η Αστυνομία ειδοποίησε ασθενοφόρο με πήγαν στο Νοσοκομείο και έκατσα τέσσερις μέρες. Έκανα Αξονικές και έβγαλα πλάκες.

Μου φόρεσαν κολάρο γιατί δεν μπορούσα να κουνήσω το κεφάλι μου. Πονούσε η μέση μου πολύ.

Ήμουν «πεταμένη» σε ένα κρεβάτι.

Ετσι νιώθω, γιατί δεν είδα κανέναν αρμόδιο, μετά από αυτό το ακραίο γεγονός, να ενδιαφερθεί για μένα. Αλλά γιατί άραγε; Επειδή είμαι μία καθαρίστρια ;

Ευχαριστώ τους απλούς δημότες που ήρθαν να με δουν και να μου συμπαρασταθούν. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε έναν συνάδελφό μου, καθαριστή, που δεν έφυγε από το Νοσοκομείο καθόλου. Εάν δεν ήταν και αυτός θα είχα τρελαθεί. Είχα πάθει ψυχολογικό σοκ και μετατραυματικό άγχος. Ευχαριστώ την αστυνομία της Κεφαλονιάς που μου συμπαραστάθηκε και όσα έκαναν για εμένα και προσπαθούσαν να βρουν ποιοι έκαναν αυτό το ακραίο γεγονός.

Επειδή έχουν ακουστεί πολλά που δεν ισχύουν, το πόρισμα της αστυνομίας είναι «Βρέθηκε σε λάθος τόπο, σε λάθος στιγμή».

Γιατί μιλάω μετά από τόσο καιρό; Γιατί έχω ένα βάρος μέσα μου και πολύ θυμό που πρέπει να μου φύγει. Δυστυχώς η περιπέτειά μου δεν σταμάτησε εκεί. Ακόμα τρέχω σε γιατρούς, μου έκαναν μετατόπιση δίσκου στον αυχένα. Μετά από 15 ημέρες, είχα πρόβλημα στο στήθος. Έκανα όλες τις εξετάσεις και όλοι μου έλεγαν ότι έχω καρκίνο.

Στις 23 και 24 Ιουνίου πήγα στην Αθήνα σε μαστολόγο και μου είπε ότι είναι από τα χτυπήματα και θα έπρεπε να χειρουργηθώ.

Δεν κατάλαβε κανείς το μαρτύριο που έχω περάσει για να σταθώ και πάλι στα πόδια μου και να πάω πίσω στη δουλειά μου. Ούτε κατάλαβε πώς ήμουν ψυχολογικά.

Εχω γονατίσει οικονομικά γιατί τα έχω πληρώσει όλα από την τσέπη μου. Για όλα αυτά που λέω έχω αποδείξεις. Κάποιοι δημότες που με ήξεραν μου είπαν," Αντζουλέτα γιατί δεν πας στον δήμαρχο να του μιλήσεις για το πρόβλημά σου να σε βοηθήσει; "

Με έπεισαν τελικά και πήγα...

Άρχισα να του λέω το πρόβλημά μου αλλά δεν με άφησε να τελειώσω...

Μου απάντησε, ότι αυτό το περιστατικό δεν είναι αρμοδιότητα του Δήμου και να πάω να βρω αυτούς που με χτύπησαν για να τους κάνω μήνυση.
«Και δεν φτάνει που έβαλα δύο καθαρίστριες να σε αντικαταστήσουν για να μην χάσεις της δουλειά σου;» μου είπε ο δήμαρχος.

Τον ρώτησα «Σαν δήμαρχος αυτή είναι η απάντησή σου σε έναν δημότη που χτυπήθηκε σε ένα δημόσιο κτήριο και δεν έχει πάρει δραχμή από κανέναν;»
Και μου απάντησε: «Ναι»

Του είπα «Ευχαριστώ» και έφυγα.

Λυπάμαι πραγματικά, γιατί δεν υπάρχει ανθρωπιά, ούτε κράτος.

Κάποιοι ήθελαν να σκεπάσουν την υπόθεση και να μην ακούγεται.

Όχι, πρέπει να λέγεται η αλήθεια με το όνομά της. Έτσι έχω μάθει εγώ στη ζωή μου.

Και ας το πληρώνω με όποιο τίμημα λέγεται αυτό».

ΑΝΤΖΟΥΛΕΤΑ ΑΘΑΝΑΣΑΤΟΥ