απαραιτήτως μια γυναικεία φωνή συγκινητική και συγκινημένη, χωρίς πολλά πολλά, με φυλαγμένη τη λαϊκότητα και το αίσθημα ενός παλιού κόσμου που παραμένει παρών και παλλόμενος. Ιδού λοιπόν η Ελευθερία Πάτση από τη Θεσσαλονίκη, δεινή ποδηλάτισσα, με αδυναμία στο γεμιστό σοκολατένιοτσουρέκι, γήινη, αφοπλιστικά άμεση κι εξόχως τρυφερή με τα μικρά δράματα που πάνω τους σκοντάφτουν οι ζωές μας στην πόλη. Η συγγένειά της με τις εξαίσιες τραγουδίστριες του παρελθόντος, ορατή. Ο διάλογός της με το έντεχνο και το παραδοσιακό τραγούδι, ανοιχτός. Πρόκειται όντως για μια ενδιαφέρουσα πολυσυλλεκτική ερμηνεύτρια με το χάρισμα να αντιλαμβάνεται κάθε μια λέξη απ’ αυτές που τραγουδάει. Το «Δεν Έχω Λόγια» είναι μια στιγμή στην Αθήνα, μια νύχτα στη Θεσσαλονίκη, ένα στιγμιότυπο από μια τυχαία συνάντηση προσώπων που ερωτεύτηκαν πολύ και δεν ταξίδεψαν πουθενά. Ντύθηκε με τους στίχους που έγραψα και με τη μουσική του Βαγγέλη Τούντα, που εμπνεύστηκε μια μελωδία με χάλκινα πνευστά να αντηχεί από τα Βαλκάνια στη μέση της πόλης. Η καινούργια αυτή περιπέτεια είναι για μένα τόσο πολύτιμη, όσο και το παλιό μου όνειρο της καλλιτεχνικής επιμέλειας και διεύθυνσης παραγωγής, πέρα από τη στιχουργική ιδιότητά μου. Και κάπως έτσι, κάπου εδώ, αρχίζουν τα σούρτα φέρτα Θεσσαλονίκη – Αθήνα. 

https://www.youtube.com/watch?v=e_aHvay39Aw