« Κατ αρχάς είμαι πολύ χαρούμενος γιατί είναι η πρώτη φορά που θα παίξω σε θέατρο στην Κεφαλονιά και από ότι διάβαζα και την ιστορία του θεάτρου, θα παίξω σε ένα ιστορικό θέατρο. 

«Όσον αφορά την παράσταση, Είναι η τέταρτη σόλο μου stand-up comedy παράσταση, είναι ένας κωμικός μονόλογος, στον οποίο περνάμε πολλά διαφορετικά θέματα .

Είναι το πιο περιεκτικό είδος κωμωδίας, ο κανόνας λέει ότι πρέπει να υπάρχουν 8 με 10 γέλια από το κοινό ανά λεπτό ,αυτή είναι η φόρμα. Από κει και πέρα όσο και να το περιγράψω παραπέρα, νομίζω ότι σαν το ζωντανό παράδειγμα η το ιντερνετικό δείγμα , δεν θα καταφέρω να είμαι τόσο ακριβής. 

Απευθύνεται σε ηλικίες από 15 και άνω και νομίζω ότι το βασικό κοινό σε όλα τα θεάματα είναι 25 έως 44.

Αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλείονται ηλικίες άνω των 45. Μέσα σε ένα θέατρο έχω δει αρκετά μεγαλύτερες και αρκετά μικρότερες ηλικίες.»

Για το Comedy Club για παιδιά που έχει δημιουργήσει, ανέφερε : «Ακόμα και αν επιτραπεί να μπει κάποιος σε μια παράσταση ενηλίκων δεν θα καταλάβει. 

Το ζήτημα των παιδιών ήταν κάτι διαφορετικό γιατί  ομολογουμένως δεν υπάρχουν κωμωδίες για παιδιά.

Υπάρχουν έργα τηλεοπτικά, κινηματογραφικά, με στοιχεία κωμωδίας , αλλά κάτι να είναι αμιγώς κωμικό για παιδιά δεν υπάρχει. 

Παγκοσμίως είναι σε έλλειψη και με ενδιέφερε μια φόρμα που ξέρω πάρα πολύ καλά πως λειτουργεί στους ενήλικες ,να τη μεταφέρω σε γονείς και παιδιά και να πώς να μην υπάρχουν διαφοροποιήσεις σ αυτό που καταλαβαίνουν και γελάνε.

 Να μην υπερτιμάς τους μεν, να μην υποτιμάς τους δε. Αυτό είναι κάτι διαφορετικό, είναι μία δουλειά που έκανα για περίπου 1 με 1μιση χρόνο μέχρι να είναι έτοιμη και να παρουσιαστεί και πέρασε μέσα από πάρα πολλά στάδια προετοιμασίας, ακόμα και παιδοψυχολόγο  είχα συμβουλευτεί. 

Από κει και πέρα είναι ένα εγχείρημα που γίνεται κάθε Δεκέμβριο στο Μέγαρο Μουσικής στην Αθήνα. Είναι πολύ διαφορετικό, γιατί το παιδικό κείμενο δεν αλλάζει , ενώ η παράσταση των ενηλίκων ανά 2 με 3 χρόνια από το μηδέν δημιουργείται ένα καινούργιο σόλο.»

Στο ερώτημα εάν αντέχουμε στην Ελλάδα την κριτική, ο κ.  Χατζηπαύλου απάντησε: «Στις παραστάσεις ο στόχος είναι η κωμωδία, όχι η κριτική, η κριτική είναι το δεύτερο και προαιρετικό. 

Η σάτιρα εμπεριέχει με μεγαλύτερη αιχμηρότητα την κριτική. Αυτό είναι κάτι άλλο. Το stand-up ενσωματώνει και τη σάτιρα πολλές φορές, σαφώς αντέχουμε την κριτική , αλλά υπάρχει έντονα το οπαδικό στοιχείο στην Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα. 

Αυτό  βέβαια είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα στο δημόσιο διάλογο, δηλαδή  δεν ακούγεται ποτέ ένα επιχείρημα ως επιχείρημα, πάντα κάποιος ψάχνει να βρει ποιος είναι αυτός που το είπε, τι μπαγκράουντ έχει για να συμφωνήσει η να διαφωνήσει όχι ανάλογα με το επιχείρημα και τη θέση, αλλά με το μπαγκράουντ. 

Αυτό μπορεί να έχει να κάνει με κομματική προσέγγιση, μέχρι ποδοσφαιρική, δηλαδή τα πάντα έχουν να κάνουν με το τι θέση έχει ο καθένας , η τι κομίζει , αλλά δεν είναι κάτι περίεργο, είναι κάτι λογικό να συμβαίνει, απλά στην Ελλάδα είναι λίγο πιο έντονο ίσως. 

Στο εξωτερικό απ’ όσο ξέρω σε αντίστοιχες σκηνές κωμωδίας του  stand-up, στην Αγγλία για παράδειγμα, υπάρχουν πάρα πολλοί κωμικοί που τους καλούν να παίξουν σε συνέδρια κομμάτων , τα οποία είναι αντίπαλα κόμματα από αυτά που εντάσσονται ιδεολογικά οι κωμικοί. Ακριβώς για να ακούγεται και η αντίθετη άποψη. 

Στην Ελλάδα νομίζω ότι υπάρχει μια ανοχή, αλλά όχι τόσο μεγάλη , βέβαια δεν είναι και στα επίπεδα να γίνεται δημόσιο ντιμπέιτ για την κωμωδία, μην το κάνω κι εγώ να ακούγεται δραματικό. 

Παρ όλα αυτά, επειδή το  stand-up εξελίσσεται μαζί με τους κωμικούς και είναι κι ένας δείκτης για το βαθμό που βρίσκεται η κωμωδία κάθε χώρας, νομίζω ότι πάμε πάρα πολύ καλά και η θεματολογία διευρύνεται και η προσέγγιση είναι πολύ ενδιαφέρουσα, οπότε νομίζω ότι είμαστε καλά σ αυτή τη φάση.»

Το πλούσιο βιογραφικό και μια φράση μαγνήτης, « Ο κωμικός δεν είναι ένας άνθρωπος που λέει αστεία πράγματα, αλλά είναι ένας άνθρωπος που λέει τα πράγματα αστεία»  καλούν τον κ. Χατζηπαύλου  να εκφραστεί περισσότερο: 

«Αυτή είναι η ουσία της κωμωδίας, δηλαδή αυτό που κάνει ο κωμικός ειδικά στο stand-up, είναι να παίρνει μια εικόνα που βλέπουμε όλοι, να την αναλύει και να την συνθέτει ξανά , όπου ουσιαστικά την ίδια εικόνα δίνει, αλλά σε κάποια σημεία την έχει πειράξει. Αυτή τη διαφορετική οπτική δίνει η κωμωδία. Δηλαδή όταν κάποιος βλέπει μια κωμωδία, δεν γελάει μόνο με αυτά που ακούει, γελάει και με αυτά που αναγνωρίζει στον εαυτό του από τη σκηνή. 

Είναι από τα πολύ βασικά στοιχεία. Με το ότι γελάει κάποιος με κάτι που ο κωμικός περιγράφει στη σκηνή, είναι ακριβώς ότι αναγνωρίζουμε ότι αυτό είναι αστείο. Αυτό σε κάποιους έχει συμβεί, σε κάποιους όχι, αλλά σε βασικά ζητήματα αυτό είναι το θέμα, ότι ο κωμικός λέει το ίδιο πράγμα με διαφορετική προσέγγιση»

Το Ελληνικό κοινό είναι εξοικειωμένο με το stand-up Comedy;

«Πολύ, δεν υπάρχουν διαφοροποιήσεις, γιατί πλέον με το internet, γιατί καλώς κακώς,  στην Αθήνα γίνονται οι περισσότερες παραστάσεις, υπάρχει πολύ καλή γνώση και πλέον επειδή το stand-up δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις  σε σκηνικά και κοστούμια, ταξιδεύει πάρα πολύ εύκολα. Ένα μικρόφωνο και φώς χρειάζεται, οπότε γίνονται πολύ  μεγαλύτερες περιοδείες στην Ελλάδα και με τα χρόνια αυτό οδήγησε σε μια πολύ καλή κατανόηση και αντίληψη του stand-up.»

Για το αν υπάρχουν  αντιδράσεις κατά την ώρα της παράστασης, πέραν ενός ακραίου γεγονότος , όπως είπε ο κ. Χατζηπαύλου ,δεν υπάρχουν , άμα κάποιος διαφωνεί, δε γελάει. 

«Εμένα δεν με ενδιαφέρει να φέρω τον κόσμο αντίθετα από αυτό που πιστεύω η αυτό που πιστεύουν, με ενδιαφέρει να ενώνω το κοινό και σίγουρα μπορεί κάτι να πω, που μπορεί σαν θέση να διαφέρει από τη θέση που μπορεί να έχει κάποιος θεατής, αλλά με ενδιαφέρει να το κάνω αστείο. 

Δεν με πειράζει να διαφωνήσει με κάτι που λέω, αρκεί να συμφωνήσουμε και οι δύο, ότι ναι, ήταν αστείο. Η κωμωδία πρέπει πρώτα να σε κάνει να γελάς και μετά να σκεφτείς, εάν σε κάνει να σκέφτεσαι μόνο, δεν είναι κωμωδία, έχει χάσει την κατεύθυνση. 

Οπότε δεν έχω αντιμετωπίσει κάτι ακραίο, σαφώς μπορεί κάποιος να διαφωνεί με κάτι που λέω, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν έχει δικαίωμα να εκφράσει τη διαφωνία του την ώρα που δουλεύω. 

Δεν έχει συμβεί κάτι σε μένα. Ήταν ένα περιστατικό ακραία ανόητο κατά τη γνώμη μου, (στην παράσταση του γνωστού κωμικού Χριστόφορου Ζαραλίκου «200 χρόνια δανεικά») το οποίο δεν είχε κάποιο αποτέλεσμα . Με πολλά πράγματα διαφωνούμε, άρα δεν τα βλέπουμε.

Αν κάτι δεν σου αρέσει, δεν το βλέπεις , αν κάτι που είδες δεν σου άρεσε, δεν το συστήνεις, μέχρι εκεί.»

Ακολουθεί το ηχητικό της συνέντευξης.