Νίκη Μαζαράκη, φιλόλογος

Στα πλαίσια τα εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε στη Φιλαρμονική Σχολή Κεφ/νίας την Παρασκευή 23/3//2012 στη μνήμη του ζωγράφου και μουσικού Νίκου Παναγιωτάτου, το κείμενο αυτό εκφωνήθηκε από τη γράφουσα ως εκπρόσωπο της τότε παιδικής μαντολινάτας του Ν. Παναγιωτάτου.

Καλησπέρα σας Κυρίες και Κύριοι, φίλοι της μουσικής, της τέχνης ,του πολιτισμού.

Εμείς, ένα μικρό μέρος της τότε παιδικής μαντολινάτας του Νίκου Παναγιωτάτου, σας καλωσορίζουμε και σας ευχαριστούμε που ήρθατε στο αποψινό μας αφιέρωμα « στον Δάσκαλό μας», τον άνθρωπο που υπηρέτησε με πάθος, αγάπη και μεράκι τη μουσική παιδεία στην Κεφαλονιά, αλλά έφυγε πικραμένος απ΄αυτήν, γιατί δεν του δόθηκε η δυνατότητα να προσφέρει όσα ήθελε και μπορούσε.

Σχεδόν 40 χρόνια μετά, να που βρισκόμαστε εδώ, «η παιδική μαντολινάτα» και η Χορωδία Αργοστολίου για να τιμήσουμε το Δάσκαλό μας, όχι τυπικά, συμβατικά ή σκόπιμα, αλλά γιατί το νιώθουμε ως χρέος, ως ανάγκη, γνήσιο συναίσθημα που βγαίνει από τη ψυχή μας, από τα παιδικά μας όνειρα, από τις τρυφερές μνήμες εκείνης της εποχής, από τη γνήσια αληθινή αγάπη του μαθητή προς το Δάσκαλο. Και γι΄αυτό ευχαριστούμε τον πρόεδρο της Φιλαρμονικής σχολής κ. Φαμπιάτο αρωγό στην προσπάθειά μας, τον κ. Λούζη και τη Χορωδία Αργοστολίου ( πολλά μέλη της οποίας ήταν και στην χορωδία του Ν. Παναγιωτάτου) και βέβαια τον σημερινό μας Δάσκαλο , τον μαέστρο Α. Μουρελάτο , γιατί αγκάλιασε αμέσως την προσπάθειά μας και μας μετέδωσε το νεανικό ενθουσιασμό του.

Κεφαλονιά – Αργοστόλι, τέλη της δεκαετίας του 60 . Λιγοστά αυτοκίνητα στους στενούς δρόμους, χωμάτινοι πολλοί απ΄αυτούς. Στα ραδιόφωνα οι φωνές του Καζαντζίδη, του Μ. Αγγελόπουλου, της Μοσχολιού και άλλων, τραγουδάνε τις διαχρονικές αγωνίες του κόσμου, τους καυμούς και τους έρωτες, τις πίκρες και τα βάσανά του. Το REX και το ΟΛΥΜΠΙΟΝ προβάλλουν ταινίες εγχώριες και διεθνείς και η μπάντα της Φιλαρμονικής Σχολής Κεφαλληνίας προσφέρει μουσικές συγκινήσεις. Από το οίκημα, που βρίσκεται απέναντι από το REX, « το σπίτι του Δασκάλου», ακούγονται μαντολίνα και κιθάρες και ωραίες ανδρικές φωνές. Τραγουδάνε την Αγράμπελη, το Βράχο, την Ανθισμένη αμυγδαλιά, Στης εκκλησιάς τα σκαλοπάτια. Μέσα μικρά κορίτσια και αγόρια με τα μαντολίνα και τις κιθάρες τους και νέοι , ως επί το πλείστον άνδρες, πειθαρχούν σ΄εκείνον, τη λιγνή φιγούρα με τα γκριζαρισμένα μαλλιά και τα γαλανά μάτια, τα αεικίνητα χέρια, με τα μακριά καλλιτεχνικά δάκτυλα και το μισοκαμμένο τσιγάρο ανάμεσα.

Εκείνος είναι ο Νίκος Παναγιωτάτος, ο μαέστρος, ο μουσικός, ο ζωγράφος, μα για μας, τη παιδική μαντολινάτα, ήταν ο δάσκαλός μας, ο άνθρωπος που μας έμαθε μουσική, που μας πρωτόμαθε τις νότες με υπομονή και επιμονή, που εκτινασσόταν σαν ελατήριο όταν μας ξέφευγε κάποια νότα, που μας έκανε να αγαπήσουμε την τέχνη, γιατί μαζί με τη μουσική, γνωρίσαμε και τη ζωγραφική, μιας και πολλά από τα έργα του Δασκάλου μας κοσμούσαν τους τοίχους της αίθουσας, θαλασσογραφίες, νεκρές φύσεις και τοπία. Χρώματα και μουσική, η τέχνη ανοικτή σε όλους, μικρούς και μεγάλους. Στα τέλη της δεκαετίας του 60 εκείνα τα δύσκολα, τα πέτρινα χρόνια, εκείνη τη σκληρή από πολλές απόψεις εποχή, εμείς τα παιδιά της παιδικής μαντολινάτας είμασταν τυχερά, γατί ήρθαμε σε επαφή με την τέχνη και την αγαπήσαμε, γιατί είχαμε σπουδαία ακούσματα, γνωρίσαμε σπουδαία κλασσικά έργα, Τραβιάτα και Τροβατόρε και Μπέλλα Καστιλιάνα και Ριγολέττο και Κουρέα της Σεβίλλης και τόσα άλλα. Γνωρίσαμε μεγάλους καλλιτέχνες το Ν. Μοσχονά, τη Μαρία Κερεστεντζή, τη Δ. Χέλμη. Πήγαμε στη Πάτρα και δώσαμε συναυλία στο θέατρο « Ορφέας» και αργότερα στο Ληξούρι, καταχείμωνο με κομμένη τη θαλάσσια συγκοινωνία, αλλά εμείς από το γύρο με ταξί, καταζαλισμένοι αλλά ευτυχισμένοι, δώσαμε τη συναυλία μας.

Μα και εκείνες οι μετακομίσεις! Από το σπίτι του Δασκάλου, σε μια αίθουσα απέναντι από το Αρχαιολογικό Μουσείο και ύστερα στην παραλία, στου Γαρμπή. Τι ωραία το καλοκαίρ! Γέμιζε από τους τουρίστες η αίθουσα, γοητευμένους από τη μουσική μας. Ακόμα και στο υπόγειο της Καθολικής Εκκλησσίας στεγαστήκαμε ένα διάστημα και υποδεχθήκαμε τη Γέννηση του Χριστού με μαντολίνα και κιθάρες παίζοντας την « Άγια Νύχτα». Και πού δε συμμετείχε η παιδική μαντολινάτα με το Δάσκαλό μας! Εκδρομές στη Σκάλα την Πρωτομαγιά, στον Εσταυρωμένο στην Πεσσάδα , στα εγκαίνια του αεροδρομίου και βόλτα μετά με το αεροπλάνο μέχρι τη Ζάκυνθο, με τα μαντολίνα κάναμε ακόμη και παρέλαση στην εθνική επέτειο. Και τα καλοκαίρια στη πλατεία να ταξιδεύουμε με το νου και τη ψυχή μας σε δρόμους μελωδικούς, κι οι άνθρωποι να τραγουδάνε μαζί με τη χορωδία μας, ένα σμίξιμο του κόσμου μέσα από τη μουσική, το χώρο εκείνο που ο ανθρώπινος νους, η ανθρώπινη καρδιά βρίσκουν την ώρα της Δημιουργικότητας, του ήθους και εντέλει της ελευθερίας.

Γι αυτό σε ευχαριστούμε Δάσκαλε! Γιατί πήραμε παιδεία, όχι τη συστηματική σχολική παιδεία αλλά αυτήν που μία πνευματική δύναμη προσφέρει σε κάποιον που δεν την κατέχει. Αυτή η δύναμη ήταν ο Δάσκαλός μας, η μουσική, το τραγούδι, η ζωγραφική, η συναναστροφή, η διαδικασία των προβών, οι δρόμοι που μας άνοιξε για να αγαπήσουμε την τέχνη. Σε ευχαριστούμε Δάσκαλε! Για το χθές, μα και για το σήμερα που σε μια δύσκολη εποχή, εποχή μοναξιάς, εποχή κραυγής, άγνοιας των ώριμων γα τα νιάτα, σε τούτες τις ομίχλες των καιρών μας, μέσα από τη τέχνη αντιστεκόμαστε και μπορούμε ακόμα να ονειρευόμαστε, να βρίσκουμε διεξόδους, γιατί τη Τέχνη ανατρέπει τους κώδικες εξουσίας και αναποδογυρίζει τα κοινωνικά πρότυπα. Η τέχνη αποδεικνύει ότι ο Ευαίσθητος είναι ικανός να συναντηθεί με την ευτυχία!

Η Έρη, η Χαρά, η Ματούλα, η Κάτε, η Αγγελική, η Κούλα, η Νίκη, η Χριστίνα, η Ειρήνη , αλλά και όλα τα άλλα « παιδιά» που αν και δεν μπόρεσαν να συμμετέχουν στην εκδήλωσή μας απόψε λόγω δυσκολιών , εξέφρασαν την συγκίνηση, τον ενθουσιασμό και τη χαρά τους για το γεγονός, τούτο το βράδυ το αφιερώνουμε στο Δάσκαλό μας με ΑΓΑΠΗ.