Κάθε φορά που ακούω να χτυπά η καμπάνα της εκκλησίας, σταματώ και αφουγκραζομαι τον ήχο της,την ξέρω καλά αυτή την καμπάνα είναι το διαφορετικό μελωδικό χτύπημα της που το αναγνωρίζω από χιλιόμετρα ,ξέρω ότι πίσω της βρίσκεται ο πατέρας μου ,ένας πατέρας του χθες.

Χάνονται οι πατέρες του χθες σιγά σιγά και παίρνουν την θέση τους οι πατέρες του σήμερα ,μοντέρνοι ,καλοντυμένοι ,με νέες αντιλήψεις πιο κοντά στα παιδιά τους...

Συχνά επιστήμονες με αντιλήψεις σύγχρονες που τις υπαγορεύουν ειδικοί ...ψυχολόγοι ,λογάδες είναι λέει φίλοι με τα παιδιά τους , έτοιμοι να τα υπερασπιστούν και να ικανοποιήσουν κάθε επιθυμία τους.

Χάνονται οι πατέρες του χθες, αυτοί που περπατουσαν άλλοτε περήφανοι με τους ώμους ψηλά ,άλλοτε σκυφτοί ,τσακισμένοι από την κούραση με την σκόνη στο πρόσωπο και τα μάτια να καίνε από τον ιδρώτα,με χέρια που θαρρείς έβγαλαν της γης το μέσα έξω.Σαν να περπάτησαν κάθε σπιθαμή γης και να σήκωσαν για να ξαναπιθωσουν κάθε πεσμένη πέτρα . Χέρια που πολλά έδιναν και ελάχιστα ζητούσαν .

Δεν σου μιλούσαν πολύ...αρκούσε μια ματιά για να καταλάβεις ...να καταλάβεις ποιο είναι το όριο,να διδαχθείς τον σεβασμό,να αποδεχθείς τις υποχρεώσεις σου...να σιωπήσεις όταν δεν έχεις κάτι να πεις και πολλες φορές ακόμη προσπαθώντας να πνίξεις τα δακρυα σου .που ανέβαιναν ορμητικά στα μάτια σου να μάθεις την υπερβατική σημασία του όχι,ένα όχι τόσο άδικο τότε ,αλλά τόσο χρήσιμο για σένα σήμερα .

Χάνονται οι πατέρες του χθες και νιώθω σαν να φεύγει μαζί τους μια εποχή ...Τότε που οι πόρτες ήταν ανοιχτές και τα παιδιά μπαινοβγαιναν στις αυλές χωρίς να έχουν πάρει τηλέφωνο και να τηρούν ώρες κοινής ησυχίας, που οι κάμποι και τα χωράφια αντιλαλουσαν από τους πατέρες του χθες που πότε με βρισιές ,πότε με τραγούδια έβγαζαν της γης το μέσα έξω

Αν έιχες και εσύ αγαπημένε φίλε ένα πατέρα του χθες ,είμαι σίγουρος ότι ξέρεις για τι μιλαω.

Δημήτρης Ζησιμάτος