Τα συναισθήματα συγκλονιστικά, πρόκειται για τα παιδιά μας, που λατρεύουμε. Ιδιαίτερα στη δύσκολη περίοδο της ζωής τους, την εφηβεία, που όλοι οι γονείς δουλεύουμε, έχουμε τα προσωπικά μας, είμαστε έντονα ενεργοί, βιολογικά, συναισθηματικά και κοινωνικά. Εκεί, κάτι μπορεί να μας ξεφύγει  στην ωρίμανση - προς την ενηλικίωση των εφήβων, ιδιαίτερα των αγοριών που αναφέρεται η σειρά. Αλλά και τα κορίτσια; Είναι άμοιρα ευθυνών που συνδαυλίζουν και προκαλούν την κρυμμένη επιθετικότητα των αγοριών; Αναζητείται πάλι σήμερα, λένε οι ειδικοί, η χαμένη αρρενωπότητα των ανδρών.

Στην ταινία, κάτι ξεφεύγει από την επίβλεψη του 13χρονου προεφήβου. Μπορούν όμως οι γονείς των λαϊκών στρωμάτων της ταινίας,  να κατανοήσουν το σημερινό έφηβο που μιλάει άλλη γλώσσα, την κωδικοποιημένη και εικονοποιημένη ψηφιακά, γλώσσα των νέων;

Μπορούν οι πιο μορφωμένοι γονείς να μπουν στα κρυμμένα και τεχνολογικά άδυτα των παιδιών; Ο αστυνομικός που διερευνά την υπόθεση του παραβατικού εφήβου, έχει και ο ίδιος ένα γιο έφηβο  «από άλλη χώρα, με άλλη γλώσσα και κουλτούρα». Τη χώρα του internet, του instagram, των immogies  (Ατσάλινος κλωβός  κατά τον Αντόρνο) .

Όλοι οι γονείς ανεκτικοί, «δεν θα δώσω στο παιδί μου το ξύλο που έφαγα εγώ» «δεν μπορώ να του πω όχι» τα λόγια των μορφωμένων και μη μορφωμένων γονιών της σειράς.

Τα παιδιά που κάποτε είχαν γεννηθεί σε μεγάλες πόλεις, συνήθιζαν να λένε στους «επαρχιώτες»… «εμένα το χωριό μου δεν παρεξηγεί», γιατί ήταν άγνωστος μεταξύ αγνώστων.

Σήμερα το «Παγκόσμιο Χωριό- Διαδίκτυο» είναι Χωριό και μάλιστα Αυστηρό Χωριό πολλών ανθρώπων. Οι έφηβοι θέλουν να είναι αποδεκτοί, αρεστοί και όμορφοι… αλλιώς….

Πρέπει να μας αποδεχτούν, τους μεγαλύτερους, για να μας αποκαλύψουν τα μυστικά της γλώσσας τους…. Τόσες ξένες γλώσσες μάθαμε, άλλη μία!

Πρέπει , αντίστοιχα, να τα αφήνουμε στα Χέρια της Τέχνης, αν αυτό τους αρέσει. Δεν κάνουν όλοι για μπουνιές, κλωτσιές, και «συμβατικές επιτυχίες».

Πρόληψη στο Bullying γιατί μετά…. μπορεί να είναι αργά!

Η Ψυχολόγος της σειράς, ζορίζει πολύ τον έφηβο, όταν εντοπίζει «τα κρυμμένα κουμπιά του»!

-Χαρά στο κουράγιο της  και στο δικό μου… ήθελα να την «πνίξω» που βασάνιζε το παιδί μου, το παιδί  όλων μας…

Το δικαίωμα στη Ζωή όμως, ξεπερνάει κάθε συναίσθημα ανοχής.

Καλή θέαση, βαθιές αναπνοές!!

Και ας αφήνουμε τα παιδιά στα χέρια της Τέχνης, αν αυτό τα εκφράζει!