Ήταν ανήσυχο πνεύμα , ασυμβίβαστος, επαναστάτης με αιτία , ηγέτης του αντάρτικου στην Κούβα, ένα παράδειγμα εθελοντισμού , εντιμότητας, ανιδιοτέλειας και σπαρτιάτικης πειθαρχίας.

Γνώρισε το Φιντέλ Κάστρο στο Μεξικό, ακολούθησε τους επαναστάτες στην Κούβα , διετέλεσε υπουργός στην επαναστατική Κυβέρνηση και όταν έκρινε ότι ολοκλήρωσε τον κύκλο προσφοράς του στην Κούβα έφυγε για δημιουργήσει «πολλά Βιετνάμ», όπως έλεγε.

Διαφώνησε ιδεολογικά με τη Σοβιετική ένωση και την κατηγόρησε ανοιχτά από το Αλγέρι ότι λειτουργεί σοσιαλιμπεριαλιστικά.

Πίστευε στη διαρκή επανάσταση και έχω την  άποψη ότι στην πορεία έγινε θιασώτης του Μαοϊκού μοντέλου.

Στην Κούβα σήμερα είναι εθνικός ήρωας, πρότυπο για εκατομμύρια ανθρώπους που πιστεύουν σε έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο.

Στην Κούβα, τα μάτια του σε κοιτούν έντονα όπου κι αν βρίσκεσαι.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 βρέθηκαν τα οστά του μαζί με των συντρόφων του στη Βολιβία και μετεφέρθησαν στην πόλη Σάντα Κλάρα, σε μνημείο που καθημερινά επισκέπτονται χιλιάδες Κουβανοί αλλά επισκέπτες απ όλο τον κόσμο.

Η επιγραφή στο μνημείο γράφει «Ένα παράδειγμα που ποτέ κανείς και τίποτε δεν θα μπορέσει να σβήσει».

Βολιβία 2007.

Μετά την επικράτηση του Έβο Μοράλες στην προεδρία της χώρας, χιλιάδες Κουβανοί  γιατροί, νοσηλευτές, γεωπόνοι και δάσκαλοι εισήλθαν στη χώρα για να βοηθήσουν στην ανόρθωση της και να παράσχουν υπηρεσίες σε ένα πολύ μεγάλο τμήμα του λαού που ζούσε σε πλήρη ένδεια.

Σε ένα απομονωμένο ορεινό χωριό εμφανίσθηκε στους κουβανούς διεθνιστές γιατρούς ένα ηλικιωμένος, πάμπτωχος , σχεδόν τυφλός.

Ήταν ο Μάριο Τεράν. Ο άνθρωπος που το 1967 είχε εκτελέσει τον Τσε Γκεβάρα. Ο άνθρωπος αυτός  μαζί με άλλους ασθενείς μεταφέρθηκε σε οφθαλμολογικό νοσοκομείο στην Αβάνα όπου έγινε η αναγκαία επέμβαση και επανήλθε η σχεδόν χαμένη όρασή του.

Η κίνηση αυτή εκτός του ανθρωπιστικού κομματιού έχει πολιτικό συμβολισμό δείχνοντας το μεγαλείο της επανάστασης της Κούβας που παρά τις δυσκολίες οι κοινωνικοί δείκτες είναι άξιοι θαυμασμού (πολύ χαμηλή παιδική θνησιμότητα, αύξηση μέσου όρου ζωής, περισσότεροι γιατροί ανά κάτοικο, λιγότεροι μαθητές ανά τμήμα στα σχολεία, και τόσα άλλα που έχουν στο επίκεντρο τον άνθρωπο.

Σε αντίθεση στη χώρα μας η υγεία και παιδεία κοντεύουν να γίνουν είδος πολυτελείας, ενώ γενικότερα στον καπιταλιστικό κόσμο προσπαθούν σχεδόν να ποινικοποιήσουν την αρχή της κοινωνικής αλληλεγγύης και του ανθρωπισμού.

* Ο Μικέλης Μαφρέδας είναι Πρόεδρος της τοπικής κοινότητας Σπαρτιών