Ο Νέλον Μαντέλα ήταν ηγετική προσωπικότητα του αντιρατσιστικού – αντιαποικιακού αγώνα των  λαών την Αφρικής.

Στη Νότιο Αφρική το φασιστικό καθεστώς τον Μπόερς της λευκής μειοψηφίας που αποτελούνταν από Αγγλο-Ολλανδούς και άλλους «πολιτισμένους» Ευρωπαίους, μεταξύ των οποίων και αρκετοί συμπατριώτες μας.

Εφαρμόστηκε στην πράξη ο ρατσισμός στην ακραία μορφή του.

Έφτιαξαν μια δουλοκτητική κοινωνία , δίδοντας μάλιστα στη συμπεριφορά αυτή και ιδεολογική βάση.

Στην ημερήσια διάταξη διώξεις , φυλακίσεις , εκτελέσεις, πραγματική γενοκτονία ενός λαού, με μόνο χαρακτηριστικό το χρώμα του δέρματος.

Υπήρξαν παραδείγματα λευκών που δεν συμφωνούσαν με αυτή την πολιτική, ήταν όμως μειοψηφικά.

Παραδείγματος χάρη, ο επί σειρά ετών δικηγόρος του Μαντέλα ήταν ελληνικής καταγωγής.

Όλοι αυτοί που έκαναν αυτές τις πράξεις ρατσισμού, ήταν καθώς πρέπει κύριοι και κυρίες, ήταν και βαθιά θρησκευόμενοι, όχι μαχητές της τζιχάντ, αλλά χριστιανοί που εκτελούσαν ανελλιπώς τα θρησκευτικά τους καθήκοντα στις εκκλησίες τους (ορθόδοξες, καθολικές, προτεσταντικές, αγγλικανικές κλπ) χωρίς ίχνος ντροπής για τα εγκλήματα που διέπρατταν ή ανέχονταν.

Ενώ φυσικά οι τοπικές ηγεσίες των εκκλησιών αυτών δεν αντιδρούσαν, ως όφειλαν.

Βλέποντας αυτό το αίσχος εκμετάλλευσης και συμπεριφοράς από άνθρωπο σε άνθρωπο ο Νέλσον Μαντέλα αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή κατά των φυλετικών διακρίσεων.

Πίστευε ότι η επαναστατική βία είναι αναπόφευκτη.

Για να μπορέσουν οι νέγροι να είναι ισότιμοι πολίτες στη χώρα τους.

Τον καταδίκασαν σε ισόβια φυλάκιση. Δεν τον σκότωσαν, προτίμησαν να τον εκθέσουν στη φθορά του χρόνου.

Αυτός έμεινε όρθιος και δυνατός.

Έπειτα από 27 χρόνια στη φυλακή τον άφησαν ελεύθερο έπειτα και από μεγάλη διεθνή πίεση.

Εξελέγη πρόεδρος της πολυφυλετικής δημοκρατίας της Νοτίου Αφρικής, γνωρίζοντας καλύτερα από τον καθένα τα τοπικά προβλήματα και τις ιδιαιτερότητες της χώρας του , φοβούμενος ακόμη και διάσπαση τμήματος της χώρας του από τους λευκούς επέλεξε την πολιτική της ειρηνικής συμφιλίωσης και συνύπαρξης, απογοητεύοντας αυτούς που ήθελαν ριζοσπαστικότερα μετά, εναντίων όλων αυτών των εγκληματιών του λαού του.

Εδώ να σημειώσω ότι μόλις αποφυλακίστηκε επισκέφθηκε την Κούβα, όπου ευχαρίστησε το λαό της χώρας αυτής για τη συνεισφορά του στην απελευθέρωση λαών της Αφρικής (π.χ. Ναμίμπια , Αγκόλα) λέγοντας στο Φιντέλ Κάστρο εκείνο το «Για δες πόσο έχουμε προχωρήσει εμείς οι σκλάβοι».

Το όνομα του θα μείνει χαραγμένο δίπλα από αυτά των Αγκοστίνιο Νέτο, Πατρίς Λουμούμπα, Τόμας Σανκάρα, Σεκού Τουρέ, Αμιλκαρ Καμπράλ, Σαμόρα Μασέλ και τόσων άλλων Αφρικανών ηγητόρων του αντιρατσιστικού -  αντιαποικιακού αγώνα.