Μάνα εθελοντή σχετικά με τις κατηγορίες ιδιωτών και περιφέρειας Ιονίων Νήσων όπως εκφραστήκαν με την επαίσχυντη απομάκρυνση εθελοντών από το Μουσείο Ληξουρίου, κέντρο διανομής τροφίμων και αγαθών προς τους σεισμόπληκτους της Παλλικής.

Σήμερα 15 μέρες μετά τον πρώτο σεισμό ήρθε ένας μεγαλύτερος να χτυπήσει την κοινωνία της Κεφαλονιάς. Ο εθελοντισμός και η αλληλεγγύη ήταν το κέντρο και το επίκεντρο. Όταν ο γιος μου αισθάνθηκε την ανάγκη, να προσφέρει την αγάπη του και την βοήθεια του στους ταλαίπωρους κατοίκους του Ληξουρίου από τον σεισμό, του έδωσα μια συμβουλή: «Πήγαινε προσέφερε αυτό που έχεις, αυτό που μπορείς, γίνε παρατηρητής τον γεγονότων, των συμπεριφορών και των ανθρώπων και μέσα από αυτήν την εμπειρία εσύ θα βγεις πιο σοφός και δυνατός».

Γνώριζα  μέσα μου το πρόσωπο μιας άλλης κοινωνίας που αργά ή γρήγορα θα τον πλήγωνε βαθιά. Όμως ο κάλος πολεμιστής για να γίνει κάλος πρέπει να πληγωθεί αρκετές φορές στις μάχες. Το παιδί μου θα βρίσκεται εκεί και πάλι και θα πολεμάει από όποιο μετερίζι του ζητηθεί.

Επιστρέφω στο σεισμό του σήμερα, στον σεισμό που χτύπησε το όραμα των εθελοντών, που πλήγωσε τις καρδιές τους και τους έδειξε ένα απάνθρωπο πρόσωπο αυτό των καναλιών, των πολιτικών, των δημαρχών, των υποψήφιων δημαρχών, της περιφέρειας και των δημοτικών συμβούλων, των πρόεδρων, παρέδρων, γραμματέων και φαρισαίων. Από σήμερα τα νερά είναι ψήφοι. Από σήμερα τα τρόφιμα είναι αριθμός πρωτοκόλλου επιδοτήσεων, από σήμερα οι πατριδοκάπηλοι και οι προδότες προσπάθησαν να διασπάσουν αυτό που τους φοβίζει, τον ανθρωπισμό χωρίς ταυτότητα, χωρίς ταμπέλες, χωρίς έδρανα, χωρίς δημαρχεία, βουλή και περιφέρειες.

Εδώ θα ήθελα να κλείσω και να δώσω ένα μήνυμα στους εθελοντές: Γνωρίζω ότι δεχθήκατε χτύπημα κάτω από την μέση. Συνεχίστε το έργο και τον αγώνα σας, αντισταθείτε στην εκμετάλλευση  του ανθρωπινού πόνου και της δυστυχίας

Είμαστε όλοι μαζί σας και γνωρίζουμε πολύ καλά γιατί ανεβαίνει επί σκηνής αυτό το θέατρο και ποιους συμφέρει. Σας έχουμε ανάγκη και σας ευχαριστούμε από τα βαθύ της ψυχής μας.

Υποκλίνομαι στον αγώνα και στις προσπάθειες σας.

Μετά τιμής,

Αρετή Δανάλη