Πολλές φορές, όταν η επίσκεψη είναι «δυναμική» τα συναισθήματα που γεννά είναι φόβος, ανησυχία και πανικός. Όσο και να αποτελεί μια πραγματικότητα πως ο Εγκέλαδος είναι συνήθης και τακτικός επισκέπτης μας, όσο και αν οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, τον έχουμε συνηθίσει και πολλές φορές τον αγνοούμε κιόλας, οι τελευταίες του επισκέψεις θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στην μνήμη όλων. Περάσαμε όλοι, και πολλοί περνούν ακόμη, μια δύσκολη δοκιμασία. Σπίτια καταστράφηκαν, επιχειρήσεις υπέστησαν σοβαρά, ίσως και ανεπανόρθωτα πλήγματα, υποδομές και δημόσια κτίρια χρίζουν πολλών και σοβαρών παρεμβάσεων. Μα πάνω από όλα αυτά όλοι εμείς, οι κάτοικοι του Ληξουριού, οι κάτοικοι όλης της περιοχής, ζήσαμε και ζούμε μια τραγωδία. Μια τραγωδία που ευτυχώς δεν είχε στο σενάριό της ανθρώπινα θύματα. Ίσως βέβαια αυτό να αποτελεί άλλη μια απόδειξη πως η προστασία απέναντι στους σεισμούς είναι αναπόσπαστο κομμάτι της αντισεισμικής μας κουλτούρας. Ένα κομμάτι του πολιτισμού μας  που υπάρχει σε όλο το νησί.

Σίγουρα όλο αυτό το διάστημα που όλοι βρισκόμαστε σε κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» και λάθη έγιναν και παραλείψεις. Ενδεχομένως να υπήρξε και έλλειψη συντονισμού σε διάφορα ζητήματα. Όμως υπήρξε παράλληλα και μια πολύ μεγάλη κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού σε όλα τα επίπεδα η οποία βοήθησε και εξακολουθεί να βοηθά την κατάσταση στην περιοχή. Ολόκληρη η κοινωνία θεωρώ επέδειξε πρωτοφανή ενότητα και υπομονή στην δύσκολη αυτή συγκυρία και αν έχω από όλους να κρατήσω κάτι είναι πως σε αυτή του την πολλή δυναμική επίσκεψη ο Εγκέλαδος βρήκε απέναντί του, εκτός από κατασκευές άξιες να τα βάλουν μαζί του και να κερδίσουν, και ένα κοινωνικό τοίχος ενότητας. Οι εικόνες αλληλεγγύης που είδα και βίωσα, το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο στα διάφορα μέρη που ήταν συγκεντρωμένος ο κόσμος θα μείνει για χρόνια στην μνήμη μου. Ζήσαμε όλοι στιγμές και καταστάσεις πρωτόγνωρες, η ένταση ήταν μεγάλη και ήταν, ομολογουμένως, για όλους μας ώρες ευθύνης. Χωρίς φυσικά να αμφισβητεί κανείς το γεγονός πως το μεγαλύτερο φορτίο ήταν και είναι για αυτούς που έχασαν το σπίτι τους, για αυτούς που είδαν την επιχείρησή τους να καταρρέει. Όλη αυτή η εμπειρία με δίδαξε καλά πως αποτελεί τιμή το να υπηρετείς με όποιο τρόπο μπορείς και από όποια θέση και αν βρίσκεσαι την κοινωνία στην οποία είσαι μέλος.

Είναι παράλληλα γεγονός πως η τελευταία του επίσκεψη άφησε πίσω της πολλές καταστροφές. Αυτό που πρέπει να τεθεί ως στόχος, αυτό που πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι πως μετά από μια τέτοια καταστροφή στο Ληξούρι αλλά και σε ολόκληρη την περιοχή πρέπει να υπάρξει μια Νέα Ανοικοδόμηση. Το λιμάνι του, το οδικό του δίκτυο, τα δημόσια κτίρια και οι υπόλοιπες υποδομές του πρέπει να μπουν σε προτεραιότητα. Δεν θα μπω σε μια λογική προεκλογικού πλειστηριασμού σε ότι αφορά το τι πρέπει να γίνει στο λιμάνι και στις υπόλοιπες υποδομές ούτε σε μια λογική εξαγγελιών χωρίς επιχειρήματα, χωρίς μελέτη. Είναι ωστόσο κατάλληλη η συγκυρία προκειμένου η καταστροφή που βίωσε η περιοχή να αποτελέσει αφετηρία ελπίδας.

Δεν γνωρίζω πότε θα μας επισκεφθεί ξανά ο Εγκέλαδος. Ζούμε σε ένα πολύ όμορφο μέρος και ίσως οι επισκέψεις του να είναι ένα είδος τιμήματος του να ζεις σε ένα τόσο όμορφο τόπο. Αυτό όμως που απέδειξε η τελευταία επίσκεψή του είναι πως μπορεί να μην μπορείς να τον προβλέψεις, να μην μπορείς να τον δαμάσεις, μπορείς ωστόσο να προστατευθείς από αυτόν. Ο αντισεισμικός κανονισμός, οι κανόνες αντισεισμικής προστασίας απεδείχθη πως είναι το μόνο αλλά και συνάμα το καλύτερο όπλο απέναντι σε αυτό το «θηρίο» της φύσης. Και όλοι μας θα πρέπει να καταλάβουμε πως στην πολιτιστική μας κληρονομιά δεν περιλαμβάνονται μόνο οι καντάδες και τα παλαιά κτίσματα. Αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού μας είναι και η αντισεισμική κουλτούρα η οποία «σμιλεύεται» σεισμό με το σεισμό και ενισχύεται από την επιστημονική έρευνα και  την εμπειρία. Είναι πιστεύω ένα κομμάτι του πολιτισμού μας το οποίο οφείλουμε να εξωτερικεύσουμε περισσότερο, που πρέπει να το μεταδώσουμε στα παιδιά μας αλλά και στους επισκέπτες μας.    

Όσοι ζούμε σε αυτόν τον τόπο γνωρίζουμε καλά πως οι σεισμοί αυτοί αποτελούν ένα πισωγύρισμα για την περιοχή. Ο κόσμος, η τοπική οικονομία, οι υποδομές έχουν πληγωθεί. Θεωρώ χρέος της πολιτείας να μεριμνήσει ώστε να κλείσουν το δυνατόν σωστότερα οι πληγές αυτές. Και η πολιτεία, ότι χρώμα και να έχει στην διοίκησή της, θα κριθεί από τους Ληξουριώτες για τον τρόπο που θα δράσει. Και περιμένω να κριθεί αυστηρά. Εκείνο ωστόσο για το οποίο είμαι σίγουρος είναι πως οι Ληξουριώτες θα βάλουν για άλλη μια φορά πλάτη και θα σταθούν ξανά όρθιοι στον τόπο τους. Και πέφτει σε εμάς, τις νεότερες γενιές, να φροντίσουμε και να αγωνιστούμε να επανέλθει η περιοχή που ζούμε και αγαπάμε σε ρυθμούς καλύτερους από ότι ζούσαμε πριν. Είναι ίσως η πρόκληση για την γενιά μας, είναι ίσως το ιστορικό μας χρέος. Και πιστεύω ειλικρινά πως σε λίγα χρόνια θα έχουμε «απαντήσει» σε αυτόν τον ψυχρό επισκέπτη πως ακόμα και όταν μας πληγώνει, όχι απλά μας κάνει δυνατότερους, αλλά μας στεριώνει όλο και περισσότερο στον τόπο αυτό!

Νίκος Αραβαντινός-Ζαφείρης