Μια φορά και ένα καιρό γεννήθηκε ένα κόμμα που σκοπός του ήταν να είναι να είναι συμπληρωματικό, να είναι δεύτερο, να ανοίγει και να κλείνει μικρές ιστορικές παρενθέσεις. Αυτό το κόμμα ιδρύθηκε πριν από 40 χρόνια και λέγεται Νέα Δημοκρατία.

Το όνομα του κόμματος λέει πολλά, Νέα Δημοκρατία. Οι ιδρυτές του προσπάθησαν εξαρχής να αποφύγουν ένα όνομα που έστω και τυπικά θα προσδιόριζε κάποιες ιδεολογικές αρχές. Η Νέα Δημοκρατία ήταν υπέρ της δημοκρατίας, και της προόδου και των καλών καιρικών συνθηκών. Η ιδεολογία της τότε έφερε τον τίτλο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός, που εκείνη την στιγμή σήμαινε τα πάντα στους πάντες. Υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, αλλά και υπέρ των κρατικοποιήσεων. Όπως θα συμβεί πολλάκις τα επόμενα χρόνια, η περιορισμένη, λειψή και συχνά ενοχική ρητορική περί φιλελευθερισμού πάντα θα συνοδεύεται με πολιτικές που είναι αδιαμφισβήτητα κρατικιστικές.

Κλασσικό παράδειγμα των πραγματικών ιδεολογικών προθέσεων που επικρατούν είναι το Σύνταγμα του 75, που είναι ένας ύμνος στον κρατισμό. Οι προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας περιορίζεται δραστικά. Όπως είχε γράψει ο Κωσταντίνος Τσάτσος, πρόεδρος της επιτροπής για το σύνταγμα, και λίγο αργότερα πρόεδρος της Δημοκρατίας με τις ψήφους της ΝΔ, «η θεωρητική αλήθεια γύρω από τον θεσμό της ιδιοκτησίας βρίσκεται με το μέρος των ανατολικών» [ανατολικό μπλοκ]. Κρατικά πανεπιστήμια, κρατικά ΜΜΕ, και το κράτος σε όλους τους τομείς πότε εγγυάται, πότε έχει κάποια υποχρέωση και πότε παίρνει τα «προσήκοντα μέτρα».

Η Νέα Δημοκρατία της δεκαετίας του 70 όμως δεν έμεινε στην θεωρία. Ήταν η περίοδος της σοσιαλμανίας. Όπως γράφει ο Γιώργος Κράλογλου, «στις 5 Δεκεμβρίου του 1975, έφθασε στα δημοσιογραφικά γραφεία η είδηση ότι, στις 10 το πρωί οι υπάλληλοι της Τράπεζας της Ελλάδος… ξεκινούσαν, με άνωθεν εντολή, το ξήλωμα του πρώτου ιδιωτικού ομίλου της χώρας. Του ομίλου Στρατή Ανδρεάδη κρατικοποιώντας 5 Τράπεζες, ναυπηγεία, ασφαλιστικές, το ΧΙΛΤΟΝ, τα λιπάσματα, 3 ακόμη βιομηχανίες και στην συνέχεια τις εταιρίες μεταφορών. Οι ίδιοι υπάλληλοι πήραν την θέση του Στρατή Ανδρεάδη στον κρατικό πλέον όμιλο. Πριν ένα χρόνο τα Χριστούγεννα του 1974 ο Καραμανλής κρατικοποιούσε την Ολυμπιακή. Και μετά ένα χρόνο το 1976 τα διυλιστήρια του Νιάρχου.»  

Μόνο Ολυμπιακή που αγοράστηκε για 68 εκ. δολάρια, ως κρατική θα καταλήξει να κοστίσει στον Έλληνα φορολογούμενο 3 δις ευρώ. Τα δισεκατομμύρια ζημιών για τον φορολογούμενο θα αρχίσουν να συσσωρεύονται αλλά τίποτε δεν θα δημιουργήσει τις όποιες αμφιβολίες στην σοσιαλιστική ΝΔ. Όσο θα πλησιάζουν οι εκλογές του 81 η ΝΔ θα προειδοποιεί τους πολίτες για τις συνέπειες που θα έχει για την χώρα το «μαρξιστικό» ΠΑΣΟΚ, ενώ ταυτόχρονα θα εφαρμόζει όλες τις πολιτικές που το ΠΑΣΟΚ υπόσχεται. Αυτό θα πρέπει να σας θυμίζει κάτι.

Αν κάτι πήγε να αλλάξει κάπως ήταν την περίοδο 90-93. Τότε πράγματι έγιναν κάποιες αλλαγές προς το καλύτερο. Μειώθηκε ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, έγιναν αποκρατικοποιήσεις, δόθηκαν άδειες για κινητή τηλεφωνία σε ιδιώτες, μειώθηκε το έλλειμμα και ο πληθωρισμός. Υπήρξαν όμως και αυξήσεις φόρων. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχοντας μια ισχνή πλειοψηφία προσπάθησε αρκετά. Είχε μια κοινοβουλευτική ομάδα που ένα σημαντικό μέρος της υπονόμευε την όποια μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Τα ΜΜΕ δεν ήταν απλά εχθρικά, καθημερινά η τότε κυβέρνηση ήταν θύμα ενός ανηλεούς λιντσαρίσματος. Η ιδέα ότι κρατικά μονοπώλια, όπως ο ΟΤΕ και η ΔΕΗ, που άφηναν τεράστια και εύκολα κέρδη θα πέρναγαν στον ιδιωτικό τομέα ήταν ανάθεμα στα κρατικοδίαιτα και διαπλεκόμενα συμφέροντα. Στο τέλος έριξαν την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Το μάθημα για τις επόμενες ηγεσίες της ΝΔ ήταν ξεκάθαρο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αλλάξουμε τίποτα στο κράτος της σοσιαλμανίας. Η δε κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή όχι απλά δεν θέλησε να αλλάξει τίποτε, αλλά συναγωνίστηκε τις χειρότερες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ στην εκτίναξη των δημοσίων δαπανών και τους διορισμούς μέχρι που φτάσαμε στην πρόσφατη χρεοκοπία. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είχαν την κα Ρεπούση να γράφει τα βιβλία ιστορίας και παρέδωσαν την Αθήνα στους μπαχαλάκιδες και τους λαθρομετανάστες.

Θα ήλπιζε κανείς ότι η χρεοκοπία θα άλλαζε ορισμένα πράγματα στο κόμμα της ΝΔ. Όμως μετά από 4 χρόνια κρίσης αυτό που προσπαθεί να κάνει είναι να συντηρήσει το σύστημα που μόλις χρεοκόπησε καταστρέφοντας ότι έχει απομείνει από τον ιδιωτικό τομέα. Μπορεί κάποιος εύκολα να δει τα πολιτικά όρια μέσα στα οποία κινείται η σημερινή ΝΔ παρατηρώντας το υπουργικό συμβούλιο. Κάπου μεταξύ Ντινόπουλου και Χαρδούβελη, δηλαδή κάπου μεταξύ Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ του 80 και ΠΑΣΟΚ του Σημίτη. Αυτά είναι τα όρια της Νέας Δημοκρατίας. Κρίμα, γιατί αν κάτι χρειαζόταν η Ελλάδα αυτή τη στιγμή ήταν να σπάσει τα καλούπια που δημιούργησε η κυρίαρχη πολιτική δύναμη της μεταπολίτευσης που λέγεται ΠΑΣΟΚ. Η υπέρβαση των όποιων ορίων προϋποθέτει την δυνατότητα να οραματιστείς και να προτείνεις κάτι το διαφορετικό. Η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να το κάνει αυτό γιατί τα τελευταία 40 χρόνια δεν βλέπει, δεν ακούει, και προπαντός δεν σκέφτεται. Απλά αντιγράφει.