Διαβάζοντας την αναφορά σε σχέση με την τελευταία ανακοίνωση της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ Κεφαλονιάς και Ιθάκης, με έκπληξή μου είδα ένα σκεπτικό που πραγματικά σίγουρα επιδέχεται περαιτέρω ανάλυση.

    Για να μπορέσουμε να ορίσουμε τη συζήτηση, θα πρέπει κατά την άποψή μου να σταθούμε στη δίκαιη και σωστή πρόταση, ότι η Δημοκρατία είναι η πεμπτουσία στη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ.

   Σίγουρα στον ΣΥΡΙΖΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ποτέ κανείς δεν διώχθηκε γιατί εξέφρασε μια διαφορετική άποψη μιας και δεν είναι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση του κάθε συντρόφου να λέει την άποψή του. Σίγουρα όμως αυτό δεν αρκεί, μιας και στον καπιταλισμό κανείς δεν εκδιώκεται επειδή λέει την άποψή του ( Συνταγματικό δικαίωμα η ελευθερία της γνώμης). Το πρόβλημα υπάρχει λοιπόν κατά την εφαρμογή της άποψης, της θέσης, στην πράξη ή στην επιβολή αυτής.

  Σίγουρα μέσα στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει δυνατότητα ο άνθρωπος που έχει μια άλλη θέση , να προσπαθήσει να πείσει τους συντρόφους , με αποτέλεσμα η πλειοψηφία να υιοθετήσει την άποψή του. Όμως και πάλι θα μπορούσε να πει κανείς  ότι και στον καπιταλισμό, στην λειτουργία δηλαδή της αστικής Δημοκρατίας, με το δικαίωμα της ψήφου και την ανάλογη ζύμωση, η πλειοψηφία επιβάλλεται. Τι ακριβώς συμβαίνει εδώ;

  Εκφράζοντας αγωνίες και τίποτα άλλο, μιας και ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή διευρύνεται, μπαίνω σε σκέψεις εκφράζοντας την αγωνία του ανθρώπου που θέλει να ζήσει το καινούργιο.

  Η Δημοκρατία λοιπόν δεν είναι μονοδιάστατη έννοια, έχει συγκεκριμένο ταξικό περιεχόμενο και έξω από τους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ και μέσα σε αυτό. Επειδή μας αφορά το “εντός των τοίχων ”, αναφέρω ότι όταν κάθε σύντροφος, το κάθε απλό μέλος μπορεί να διαμορφώσει ισχυρό πολιτικό κριτήριο, κριτική ικανότητα και σκέψη, έξω από τα πλαίσια της διαχείρισης του προσωπικού οφέλους, τότε η Δημοκρατία μέσα στο κόμμα, παίρνει άλλη μορφή, τότε συμβαίνει το αξιοθαύμαστο, όταν συμβαίνει.

  Συζητείται “πλατιά” η όποια “προβληματική”, η όποια “αντιπαράθεση συντρόφων”,  στο σύνολο της βάσης του κόμματος και όχι στα επιμέρους όργανα, καθώς επίσης και οποιοδήποτε άλλο ζήτημα. Θυμίζω για την ιστορία, πως η έλλειψη αυτής της πλατιάς συζήτησης, οδηγούσε πάντα στη δημιουργία μηχανισμών , μιας και ο φραξιονισμός, ο εισοδισμός, υπάρχει εκεί που υπάρχει έλλειμμα Δημοκρατίας. Άρα λοιπόν, το ουσιαστικό δικαίωμα του κάθε συντρόφου δεν πρέπει να εξαντλείται μόνο στα πλαίσια της συμμετοχής και της αναφοράς της άποψης, αλλά θα πρέπει να βρίσκει την έκφρασή του στην επαγρύπνηση ώστε η Δημοκρατία στις γραμμές μας να έχει σάρκα και οστά.

  Είναι γνωστό απ΄την ιστορία του κινήματος, πως όσες φορές υπήρξε Δημοκρατικός εφησυχασμός, δημιουργήθηκαν  πάντα σοβαρά προβλήματα λειτουργίας του κόμματος.

  Για εμένα, η έλλειψη επαγρύπνησης είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για να πέσουμε στη “λούμπα” που εμείς θέλουμε να αποφύγουμε. Όταν λοιπόν αναφερόμαστε σε Δημόσιο διάλογο με διαφορετική προσέγγιση σε θέματα τακτικής του κόμματος, όπως στις τελευταίες Δημοτικές εκλογές, τότε  τα γεγονότα δημιουργούν από μόνα τους την ανάγκη ανάλυσης της ποιότητας της Δημοκρατίας μας.

  Κατά την άποψή μου, η εμπιστοσύνη στην κινηματική δράση, είναι η “λύδια  λίθος” του όποιου πράττει και όχι μόνο μιλάει. Εν ΄ ολίγης,  η προσωπική του ιστορία και η σχέση του με τη δημιουργία – υποστήριξη κινηματικών μεθόδων.

  Η πλέργια   και ανοιχτή συζήτηση στην πλατιά βάση του κόμματος, σε ένα κομμάτι του πραγματικού κινήματος δηλαδή , είναι η μόνη άμυνα που έχουμε ώστε να μην δημιουργηθούν κατά τόπους καινούργια “φέουδα”  με παλιά λειτουργία και τακτική.

  Για εμένα προσωπικά, μετράει πολύ η ποιότητα της δημοκρατίας μέσα στο μόνο φορέα που μπορεί να εκφράσει το καινούργιο. Οι μηχανισμοί υπάρχουν σε αυτήν την περίπτωση για να μας δίνουν τους σύγχρονους “σπασμένους”, ώστε το κίνημα την ώρα που πρέπει να αναλάβει την τύχη τους γιατί τη μοίρα τους την ξέρουν.

                                                                                    Αντωνάτου- Βαλάμου Όλγα

                                                                                     ΠΟΛΙΤΕΣ ΜΕ ΜΝΗΜΗ