Ο Γεράσιμος Λεγάτος ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Κορυφαίος μαθηματικός, είχε συνολική επιστημονική παιδεία. Συγκλονιζόταν πιο πολύ όταν αναφερόταν στην ελληνική γλώσσα, παρά στα θεωρήματα. Βρέθηκα σε πολλές ομιλίες του. Τόσο στην Κεφαλονιά όσο και στην Αθήνα. Τα κατάμεστα ακροατήρια, ανεπιτήδευτα τον αποθέωναν. Τελευταία φορά τον απόλαυσα ομιλούντα σε μια μεγαλειώδη εκδήλωση της Μαθηματικής Εταιρείας, προς τιμήν του, περί τα τέλη του προηγούμενου αιώνα.
Ήταν ήδη σε προχωρημένη ηλικία, όμως το πηγαίο πάθος ακόμη ξεχείλιζε.

Πολιτικοποιημένος, γνήσια δημοκράτης, αντιλαμβανόταν την πολιτική και τη δημοκρατία με τη βαθειά εκείνη έννοια, που τις καθιστά υπηρέτες της κοινωνίας και του ατόμου. Ανήκε στο σύνολο και όχι στον εαυτό του. Ανησυχούσε για τα συμβαίνοντα. Στο τελευταίο του τηλεφώνημα, αγωνιωδώς μονότονα επαναλάμβανε: «Πες μου που πάμε;».

Περηφανευόταν που ήταν Κεφαλλονίτης, όχι γιατί διαπνεόταν από κάποιον ηλίθιο τοπικισμό, αλλά γιατί έτσι ολοκλήρωνε τη δική του προσωπική υπόσταση, ακόμη ένα βήμα προς την αυτογνωσία. Χάρηκε υπέρμετρα όταν τον ανακηρύξαμε επίτιμο δημότη Αργοστολίου. Με την ίδια έννοια διατράνωνε τα την περηφάνεια του που ήταν Έλληνας.

Εκ φύσεως ταπεινός, εσεμνύνετο για τη δική του ανεξάρτητη απόδειξη του Πυθαγορείου θεωρήματος, μια από τις πολλές που υπάρχουν. Ακολούθως με το χειμαρρώδη του λόγο αναφερόταν στους Πυθαγόρειους, στους προσωκρατικούς, στους κλασσικούς κι έφθανε απνευστί μέχρι την Υπατία.

Εχέφρων, μειλίχιος, παθιασμένος, ευγενής, απλός, υψιπέτης, ανιδιοτελής.
Στη σημερινή ένδεια, η απώλεια ανθρώπου σαν του Γεράσιμου Λεγάτου γίνεται ακόμη πιο οδυνηρή. Η θύμησή του όμως είναι φάρος και οδηγός μαζί.

Η Κεφαλονιά του οφείλει τιμή

Αλέκος Καλαφάτης