Πριν λίγες ημέρες, πήγα στο νοσοκομείο Αργοστολίου και έδωσα αίμα για κάποιον γνωστό μου που είχε ανάγκη.

Με την ευκαιρία αυτή ένιωσα την ανάγκη να γράψω λίγες λέξεις για το θέμα αυτό.

Εδωσα αίμα για πρώτη φορά πριν από πολλά χρόνια και διαπίστωσα ότι είναι μία ολιγόλεπτη ανώδυνη διαδικασία που και στον αιμοδότη κάνει καλό και ταυτόχρονα εξυπηρετείται και κάποιος που έχει άμεση ανάγκη. Έτσι έγινα εθελοντής αιμοδότης. Το είδα και σαν μία πράξη κοινωνικής ευθύνης. Άλλωστε, όλοι μας σε κάποια στιγμή της ζωής μας, μπορεί να χρειαστούμε αίμα.

Εδώ θα ήταν παράλειψή μου εάν δεν ανέφερα την καθημερινή ακούραστη μάχη που δίνει στο τμήμα αιμοδοσίας του νοσοκομείου μας , η Σουζάνα Πεφάνη, μέσα σε δύσκολες συνθήκες λόγω της κρίσης, με ελάχιστους συνεργάτες και σε περιορισμένο ωράριο αιμοληψίας, ώστε να εξασφαλιστούν οι ποσότητες για την κάλυψη των αναγκών που χρειάζονται. Τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο για τις προσπάθειές τους.

Στην χώρα μας δεν υπάρχει στο βαθμό που θα έπρεπε η συνήθεια για τακτική προσφορά αίματος. Για να αποκτηθεί η ανάλογη κουλτούρα, η ενημέρωση πρέπει να ξεκινά από το σχολείο, το σπίτι, τους χώρους δουλειάς, ώστε η χώρα μας να αποκτήσει την απαιτούμενη αυτάρκεια σε μονάδες αίματος.

Θα πρέπει όσοι είναι υγιείς να μην διστάσουν και να καθιερώσουν στο πρόγραμμά τους την εθελοντική προσφορά αίματος. Ιδιαίτερα αναφέρομαι στη νέα γενιά της πατρίδας μας.

Τέλος θα ήθελα να επισημάνω , ότι τα τελευταία χρόνια κάποιοι μιλάνε για την προσφορά αίματος αποκλειστικά για Έλληνες. Αυτό κατά την άποψή μου δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από την κοινωνία μας. Αίμα προσφέρουμε σε όποιον έχει ανάγκη, χωρίς να κοιτάμε το χρώμα του δέρματός του, την θρησκεία ή την χώρα καταγωγής του.

Μικέλης Μαφρέδας

Πρόεδρος Τοπικής Κοινότητας Σπαρτιών