Στο ποίημα αυτό, η Αμοργός του Ποιητή

υπέχει θέση Παραδείσου· ενός προορισμού αιώνιου

τον οποίο ο Ποιητής αποζητά και στον οποίο κατευθύνεται.

Στην Παγκόσμια Ποιητική, είναι πανθομολογούμενο,

οι λειτουργοί των Τεχνών, ένθεοι ή άθεοι, υποδεικνύουν έναν «Παράδεισο»

στον οποίο οδηγούνται και τον οποίο προτείνουν με το έργο τους

στην Ανθρωπότητα.

Το καταπληκτικό δε με τον Γκάτσο, που υμνεί ως Παράδεισο του την Αμοργό

μέσα από το για πολλούς καλύτερο του ποίημα

είναι, ότι στην Αμοργό δεν είχε πάει ποτέ!

Έτσι η Αμοργός του, είναι ένα μέρος που πρόκειται να πάει.

Σ’αυτήν την Ουράνια Αμοργό ανέβηκε και η τραγωδός Άννα Συνοδινού.

Στα αμάραντα λιβάδια της βρίσκεται ξαπλωμένη· όπως κι αν αυτό κανείς το ερμηνεύει.

Κι όπως την βλέπει ο Ποιητής, έχοντας υπ’όψιν και τούς λόγους του λαού «γυμνοί ερχόμαστε... γυμνοί φεύγουμε...», της ψάλλει στίχους απ’την Αμοργό του.

«Έτσι κοιμάται ολόγυμνη μέσα στις άσπρες κερασιές μιά τρυφερή μου αγάπη. Ένα κορίτσι αμάραντο σα μυγδαλιάς κλωνάρι.

Με το κεφάλι στον αγκώνα της γερτό και την παλάμη πάνω στο φλουρί της.

Πάνω στην πρωινή του θαλπωρή όταν σιγά σιγά σαν τον κλέφτη   Από το παραθύρι της Άνοιξης μπαίνει ο Αυγερινός να την ξυπνήσει!»

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος 

Ηθοποιός Σκηνοθέτης Εικαστικός

Kakis111gmail.com