Διάβασα το άρθρο του καλού φίλου και συναδέλφου Φώτη Αυγουστάτου για την σχέση του με τον Θεό.

Με αφορμή αυτό αναρωτήθηκα για άλλη μια φορά ποιά είναι η δική μου σχέση με τον Θεό.

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια θεοκρατούμενη.

Ο παππούς μου ήταν ιερέας(ομορφάνθρωπος και γλυκός) και η γιαγιά μου απο τον πατέρα μου βαθιά θρησκόληπτη(τα καλοκαίρια και στις διακοπές μου με ξύπναγε πρωί πρωί για να επιβεβαιώσει την παρουσία μου στην εκκλησία).

Οι γονείς μου θρησκευόμενοι επίσης(ο πατέρας μου τελείωσε το Λύκειο και μετά σπούδασε με την αρωγή της εκκλησίας).
Απο τα παιδικά μου χρονια έχω έντονη την μυρωδιά του θυμιατού και του λιωμένου κεριού.

Έχω έντονη στα αυτιά μου την ψαλμωδία των κληρικών και των ψαλτάδων.

Θυμάμαι ακόμα και σήμερα αρκετούς από τους ύμνους της εκκλησίας μας.
Γνωρίζω σχεδόν τις περισσότερες απο τις γιορτές των Αγίων μας.

Στην πορεία απομακρύνθηκα από την εκκλησία και τα τελετουργικά της.

Άρχισα να σκέφτομαι περισσότερο, να φιλοσοφώ περισσότερο, να αμφισβητώ περισσότερο, να αναπτύσω όλο και πιο πολύπλοκα φίλτρα και δυστυχώς να απομακρύνομαι περισσότερο από αυτό που ο κόσμος αναφέρει ως Εκκλησία και Θεό.

Η σχέση μου με τον Θεό μπορεί να έχει κλονιστεί δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με την επαφή μου με το Χριστό.
Πιστεύω στην ύπαρξη Του και την διδασκαλία του.

Ο Χριστός ήταν ο "ομορφότερος επαναστάτης" που πάτησε το πόδι του στην γή.

Δίδαξε έννοιες πρωτόγνωρες για την εποχή του.
Μίλησε για αγάπη, καλοσύνη, δοτικότητα, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, ταπεινοφροσύνη.

Οριοθέτησε τα πλαίσια της αμαρτίας και μίλησε για την σωτηρία της ψυχής.

Οι παραβολές του αποτελούν ακόμα και στις μέρες μας διατριβές πάνω στην αχαριστία, στην απληστία, στην αδικία, στο μίσος.

Με απλά λόγια και εύκολα επεξεργάσιμες ιστορίες άφησε πίσω του ένα καλοδουλεμένο έργο που εξυμνεί την αγάπη και την ανάγκη του ανθρώπου να βελτιώνεται και να βοηθά ακατάπαυστα τον συνάνθρωπό του.

Ο λόγος Του ήταν επαναστατικός και κλόνισε συθέμελα τις σάπιες κοινωνικές συμβάσεις της εποχής.

Δεν ξέρω εάν έκανε θαύματα, πάντως η φυσική του παρουσία σίγουρα ήταν τόσο καθηλωτική που τόσο οι Ρωμαίοι όσο και ο Εβραικός κλήρος θορυβήθηκαν απο αυτήν.

Ήταν τόσο χαρισματικός και εμπνευσμένος ο λόγος Του που χιλιάδες άνθρωποι θυσιάστηκαν για Αυτόν και δισεκατομμύρια άλλοι προσπαθούν να τον εφαρμόσουν στο πέρασμα των αιώνων.

Ο Χριστός στην βάση της διδασκαλίας του είπε το εξής απλό.."αγαπάτε αλλήλους".
Με δύο απλές λέξεις οριοθέτησε το πλαίσιο που οφείλουμε να κινούμαστε προκειμένου να λυτρωθούμε.

Με προβλήματίζει βέβαια η Θεανθρώπινη φύση Του(ήταν όντως Υιός του Θεού?) καθώς και η Ανάστασή Του.

Αδυνατώ να πιστέψω στην ύπαρξη του Θεού.

Θέλω αλλά δεν μπορώ(η αγνωστικιστική μου πλευρά βρυχάται κάθε φορά που σκέφτομαι αυτό το θέμα).

Από την άλλη ζηλεύω τους γύρω μου που έχουν ξεκάθαρη πίστη στον Θεό...θα ήθελα πολύ να ζω και να πράττω υπό την σκέπη ενός ανώτερου Θεού φύλακα-άγγελου.

Προς το παρόν ζω και πράττω, σκέφτομαι και κινούμαι υπό την σκέπη του διαχρονικού λόγου του Ιησού Χριστού.
Αγάπα τους άλλους για να μπορέσεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου,για να μπορέσεις να γίνεις καλύτερος, για να μπορέσεις να φτιάξεις έναν καλύτερο κόσμο.

Απλά λόγια από τον σημαντικότερο Άνθρωπο που πέρασε απο τούτο τον κόσμο...τον Χριστό.

Μαρκάτος Αναστάσιος