Οι μέρες όλες ίδιες.. Βραδιάζει ,ξημερώνει αδιάφορα .. πολύς ο καιρός μακριά σου... Ούτε που ξέρω γιατί συνεχίζω. Κάποια δύναμη με σπρώχνει να σύρω τα βήματα μου έστω και αργά έστω και βαριά και να συνεχίσω... Να συνεχίσω από εκεί που μείναμε μαζί.. Ζήσε , μου έλεγες , και για μένα, ανασανε και για μένα... Γέλα, τραγούδα κλάψε και για μένα... Νιώσε και για μένα... Θυμάσαι; Αυτό κάνω μπαμπά μου.. Ζω για δύο...

Το παίρνω πάλι απ' την αρχη ακριβώς από κει που τ αφήσαμε κάποια Παρασκευή του Ιούλη... Όσο κι αν δεν αντέχω συνεχίζω... Άλλοτε λυγίζω, εγκαταλείπω, και δεν ξέρω τι με κάνει να συνεχίζω... Είναι το βαρυ φορτίο που επωμίστηκα, να ζω τα πάντα για δύο... ; Δεν ξέρω... Είναι αυτο το ανάλαφρο άγγιγμα που ώρες ώρες νιώθω στα μαλλιά μου;  Η μήπως εκείνο το θρόισμα στην κουρτίνα μου όταν έχει τέλεια άπνοια... ; Μήπως είναι εκείνη η ανεπαίσθητη μυρωδιά λεβάντας μετά το ξύρισμα σου, που νιώθω γύρω μου έτσι απ' το πουθενά; Η μήπως πάλι οι στίχοι από το αγαπημένο σου τραγούδι που ανεβαίνουν στα χείλη μου τις ώρες της μοναξιάς μου;  Λέω, πως είναι όλα αυτά και πολλά άλλα, ακατανόητα κι απίστευτα , που συμβαίνουν από την ώρα που σε έχασα... Είναι που ξέρω πως με βλέπεις, με νιώθεις με λυτρωνεις, όσο κανείς ποτε μου δε με λύτρωσε.. Είναι η μουσική που έμαθα ξαφνικά να παίζω, οι νότες που ξεπηδούν από μέσα μου και γίνονται τραγούδια σαν αυτά που έγραφες... Οι σκέψεις μου που γίνονται γραφή και μοιάζουν τόσο στις δικές σου... Είναι όλα όσα ήξερες να κάνεις καλά , όσα αγαπούσες που έγιναν και δικές μου αγάπες... Τα πουλιά , τα τραγούδια, οι ψαλμοί , η μουσική που λατρευες , τα φαγητά που αγαπούσες ο τρόπος που κρατούσες την τελευταία μπουκιά απ' το ψωμί σου και την απολαμβανες κλείνοντας τα μάτια σου.. Τη δύναμή σου έλεγες, θυμάσαι;

Είναι οι αναμνήσεις, που κάνουν την καρδιά μου να πονάει σε μια προσπάθεια να τις κρατήσω ανέγγιχτες στον χρόνο, γιατί ξερω πως δε θα υπάρξουν άλλες... Είναι τόσα πολλά... Όλα πλημμυρισμενα από αγάπη και δάκρυα, για όσα δεν μπόρεσα να σου προσφέρω.... Από συγγνώμη και ελπίδα πως με συγχωρεσες για αυτό... Κι από τη σιγουριά, πως με ακούς, με νιώθεις... Πώς με λυτρώνεις από όλα τα σκοτάδια της ζωής μου... Όπως έκανες πάντα.. μα τώρα πιο πολύ , αλλιώς πως θα είχα καταφέρει να γλιτώσω από όσα δε μου άξιζαν, από όσα με πονούσαν, αν όχι με τη δύναμή σου;  Σαν κάτι να μας δένει τώρα πιο πολύ... Με βλέπεις, με αισθάνεσαι, νιώθεις όσα νιώθω... Σαν μια αόρατη κλωστή που ενώνει το εδώ και το εκεί... Το υπαρκτό και το ιδεατό... Ποιο είναι το υπαρκτό, και ποιο το ιδεατό..; Ποια η ζωή και ποιος ο θάνατος; Να είναι το εδώ ή μήπως το εκεί; Δικά σου ερωτήματα που περνούν στο δικό μου μυαλό σαν σε συγκοινωνούντα δοχεία... Ερωτήματα που ευφυή μυαλά σαν το δικό σου γεννούσαν και απαντούσαν τη ίδια στιγμή με τέτοια ταπείνωση και απόλυτη παραδοχή του θείου... Του ενός θεού που λατρευες και.που μου έμαθες τόσο απόλυτα να πιστεύω... Αυτόν που υπηρέτησες με χίλιους τρόπους, από όποια θέση κι αν βρέθηκες... Με την αφέλεια του μικρού παιδιού που περπατώντας στον δρόμο, δεν θέλει να γυρίσει την πλάτη του σε κανένα εξωκλήσι, που νιώθει την ανάγκη να στεκει κατά πρόσωπο προσκυνώντας ευλαβικά τον Δημιουργό του.. Με τη μαεστρια που έκανε το κλαρίνο σου να κλαίει σαν εφτιαχνες τους ύμνους της Μεγάλης Παρασκευής για να Τον υμνησεις... Με τη σοφία του ρήτορα που υπερασπίζεται τα άγια και τα ιερά του , απέναντι σε όποιον τολμούσε να αμφισβητήσει τον Θεό σου... Όταν με ταπεινωση εσκυβες το κεφάλι κάνοντας τον σταυρό σου μπροστά στην εικόνα της Παναγίας. Με την κατάνυξη που υπήρχε στη φωνή σου σαν έλεγες το Πιστεύω κάθε Κυριακή στην εκκλησιά. "Ασω τω Κυρίω εν τη ζωή μου, ψαλλω τώ θεώ μου έως υπαρχω" Όλη η ζωή σου σε λίγες λέξεις...

Σκέφτομαι το όμορφο πέρασμά σου από τον κόσμο κι όλα αυτά τα πολλά που κάνουν τους ανθρώπους που σε γνώρισαν να σε θυμούνται με αγάπη ... Όλα όσα κάνουν εμένα να νιώθω περήφανη που είμαι παιδί σου.... Όσα με συγκινούν κι όσα με θλίβουν γιατί δυσκολεύομαι να τα βρω μαζεμένα σε έναν άνθρωπο... Χαρίσματα δικά σου ανεκτίμητα... Η μουσική σου, που συγκινεί...η διακριτικότητα κι η καλοσύνη για την οποία σε θυμούνται οι φίλοι σου η ομορφιά της ψυχής σου μα και η απλότητα του χαρακτήρα σου... Ο τρόπος που έδινες τον εαυτό σου που τον μοιραζες απλωχερα στους γύρω σου... Όσα πολλα και όμορφα χάρισες σε μένα ... Όμορφες παιδικές αναμνήσεις, χάδια ,φιλιά αγάπη τρυφερότητα, καλουδια κι αγαθά , οσα ένα παιδί μπορεί να επιθυμήσει κι ας μην υπήρξες πλούσιος...

Σκέφτομαι πως είχες μια όμορφη ζωή, μια γεμάτη ζωη, που σου χάρισε πολλά και της χάρισες κι εσύ... Δε σου χαρίστηκε, την κέρδισες... Με τον κόπο σου, με το μόχθο σου. Με σωστές ή λάθος επιλογές με ευκαιρίες που δέχτηκες κι άλλες που άφησες να πετάξουν μακριά αφού δεν ταίριαζαν με τη ζωή που ήθελες. Με πολλή αγάπη, δίπλα σε μια σύντροφο που σε λάτρεψε και σε στήριξε , τη μανούλα μου... Με τις κόρες σου που λατρευες ως το τέλος. Με εγγόνια που σου χάρισαν όμορφες χαρούμενες στιγμές και λόγους για να καμαρώνεις... Κι αν υπάρχουν πολλές στιγμές που θρηνω για την απώλεια σου είναι που ο χρόνος αμείλικτος μετραει την απουσία σου... Ένας μήνας, δύο μήνες τρεις πέντε.... Σημερα εννιά μήνες μακριά σου... Κι άλλες φορές οι μέρες έχουν το χρώμα της λύπης , έβρεχε εκείνη την Παρασκευή του Ιούλη... Έβρεχε χτες, θα βρέχει αύριο... Όλα σε θυμίζουν.... Όλα πάντα θα σε θυμίζουν κι αυτο είναι η παρηγοριά μου... Αυτο...και οι στιγμές τα βράδια λίγο πριν κοιμηθώ... Όταν στη σιωπή της νύχτας , το φτωχό μου μυαλό συνθέτει στίχους και μουσικές... Ξέρω πως δεν είμαι εγώ... Ξέρω πως είσαι εσύ που τα βράδια, ξεγλιστρας από την πόρτα του παραδείσο, έρχεσαι στην καμάρα μου και μου φτιάχνεις τραγούδια...

Για τον πατέρα...

Βάνα Παρασκευά

Εκπαιδευτικός