Γράφει ο Λευτέρης Γ. Κρητικός 

Γεννηθήκαμε τη δεκαετία του '80, την εποχή της σοσιαλιστικής αφθονίας. Μορφωθήκαμε, λάβαμε μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς τίτλους σπουδών, μάθαμε ξένες γλώσσες, αποκτήσαμε δεξιότητες στις νέες τεχνολογίες. Συγκεντρώσαμε όλες τις προϋποθέσεις για να έχουμε μια φαινομενικά αξιοπρεπή ζωή!

Και όταν ήρθε η ώρα της ανταμοιβής μας, ως αντάλλαγμα λάβαμε μνημόνια, ανεργία, φτωχοποίηση, μετανάστευση, κρατική βία. Πιστέψαμε ότι λεφτά υπάρχουν, τις ανακοινώσεις στο Ζάππειο, τις αυταπάτες ότι τα μνημόνια θα καταργηθούν με ένα νόμο!

Προδωθήκαμε, αλλά σταθήκαμε ξανά στα πόδια μας, λίγο σοφότεροι αυτή τη φορά. Πλέον, δεν πιστεύουμε κανέναν και τίποτα. Αγαπάμε τη πολιτική, αλλά σιχαινόμαστε το πολιτικό ψέμα. Αγαπάμε τη πατρίδα μας, αλλά σιχαινόμαστε τον εθνικισμό που υποκρύπτει φασισμό.

Οι "δημοσιογράφοι" μας βάπτισαν υποτιμητικά γενιά απολιτίκ, του καναπέ, των 600 ευρώ. Αν θα μπορούσα να δώσω ένα όνομα στη δική μου γενιά, θα επέλεγα τον τίτλο ενός σπουδαίου συγκροτήματος <<Γενιά του Χάους>>.

Είμαστε η μοναδική γενιά που δεν έχουμε να κερδίσουμε κάτι, αλλά ταυτόχρονα δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα...