Διάβαζα μια έρευνα του «Εconomist» που δημοσίευσαν οι «ΝΥ Times», σύμφωνα με την οποία ο ψυχικός πόνος και φόβος που αισθάνεται κάποιος που απολύεται από την εργασία του, ιδίως αν δεν μπορεί να στηρίξει οικονομικά την οικογένειά του, είναι μεγαλύτερος και διαρκεί περισσότερο ακόμη και από την απώλεια αγαπημένου του προσώπου. Δυστυχώς, σε αυτή την κατηγορία βρέθηκαν συνάνθρωποί μας, εκ των οποίων οι περισσότεροι ήταν ήδη φτωχοί. Το γράφω αυτό, μήπως και συγκινηθούν κάποιοι εργοδότες που στον ισολογισμό των επιχειρήσεών τους δεν υπάρχει η λέξη «εργαζόμενοι». Το γράφω επίσης, γιατί πιστεύω ότι το «φάρμακο-καραντίνα» θα επιφέρει μεγαλύτερο πόνο από αυτόν της ασθένειας. Οι οικονομικές συνέπειες της καραντίνας θα είναι δυσβάστακτες, όσο και αν προσπαθούμε να τις μεταφέρουμε για αργότερα. Αν σε μια επιχείρηση μετατοπίσεις τη φορολογική της υποχρέωση για λίγους μήνες, αυτό δεν σημαίνει ότι σε λίγους μήνες θα μπορέσει να τις πληρώσει, τη στιγμή μάλιστα που θα της έχουν δημιουργηθεί και νέες. Aν τη δανείσεις για ένα χρόνο, δεν σημαίνει ότι σε ένα χρόνο θα μπορεί να εξοφλήσει το δάνειο. Η ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα με ασήμαντα ποσά όχι μόνο δεν δημιουργεί κύκλο κερδών, αλλά μάλλον κύκλο ζημιών και απλά μεταθέτει βραχυπρόθεσμα τις πτωχεύσεις. Συγχρόνως, όμως, διευρύνει το δημοσιονομικό έλλειμμα και αυξάνει το εθνικό χρέος σε μη βιώσιμα επίπεδα. Ας ενισχυθούν, λοιπόν, και μάλιστα πολύ σημαντικά, μόνο οι παραγωγικές εταιρείες που έχουν προοπτικές (ποιος ο λόγος να διαιωνίζεται η ανωμαλία της αγοράς με αντιστοιχία ενός καταστήματος ανά 16 Ελληνες;).

Προς το παρόν, αναμένουμε τα κεφάλαια από το Recovery Fund, που θα αργήσουν να έρθουν, και που μόνο αφελείς προσδοκούν ότι θα μας χορηγούνται χρήματα χωρίς αυστηρούς όρους, γεγονός που ίσως απογοητεύσει κάποια κρατικοδίαιτα ελληνικά μονοπώλια. Η χώρα δεν πάει μπροστά με φιλοσοφίες και επιτροπές σοφών. Χρειαζόμαστε λειτουργική δικαιοσύνη, που δεν έχουμε, εκ βάθρων αναδιάρθρωση του θλιβερού μας δημόσιου τομέα, φορολογικό σύστημα που να έλκει επενδύσεις και όχι να τις διώχνει, συντάξεις που να ανταποκρίνονται -έστω κατά προσέγγιση- στις δυνατότητες των ασφαλιστικών ταμείων, απαλλαγή της μονοπωλιακής εκμετάλλευσης των κρατικών επενδύσεων από ντόπιους επιχειρηματικούς ομίλους, αναβάθμιση του απηρχαιωμένου εκπαιδευτικού μας συστήματος. Αλλά, πρωτίστως, άριστη διακυβέρνηση της χώρας.

Σημείωση:

Και ενώ η χώρα μας βουλιάζει οικονομικά και απειλείται και η εθνική μας κυριαρχία, η Βουλή ασχολήθηκε με το αν πρέπει ή όχι να διδάσκονται αγγλικά στα νηπιαγωγεία ή πόσους μαθητές πρέπει να έχει μια αίθουσα διδασκαλίας, και αν εν έτει 2020 πρέπει ή όχι να αξιολογούνται οι καθηγητές! Δυστυχώς, κάθε φτωχός και η μοίρα του…