Πριν λίγες ημέρες πήγα στο Ληξούρι για επαγγελματικούς λόγους.

Ντρέπομαι που το ομολογώ αλλά είχα να πάω στην Παλική 6 ολόκληρα χρόνια!.Την είχα επισκεφτεί λίγο μετά τους σεισμούς του 2014.

Αφού λοιπόν έπρεπε να ξαναπάω σκέφτηκα να πάω "από την γύρα"(για όσους δεν κατάλαβαν να πάω οδικώς).

Ξεκίνησα με ευχάριστη διάθεση.

Όμορφη ημέρα, μουσική στο αυτοκίνητο, λίγη σχετικά κίνηση....όλα καλά.

Στρίβοντας στα Ζόλα (για όσους και πάλι δεν κατάλαβαν εισερχόμενος στην χερσόνησο της Παλικής) η ευχάριστη διάθεση μου άρχισε να θολώνει.

Κάτι απροσδιόριστο άρχισε να με ενοχλεί.

Μετά από λίγα χιλιόμετρα κατάλαβα ότι αυτό που είχε αλλάξει είναι το οδικό δίκτυο.

Ο δρόμος ήταν σε άθλια κατάσταση.

Παντού λακκούβες και κακοτεχνίες.

Σε κάποιο σημείο μάλιστα η άσφαλτος είχε κυματοειδή διαμόρφωση( για όσους και πάλι δεν καταλαβαίνουν η άσφαλτος ήταν σαν κύματα που είχαν παγώσει).Τα καημένα τα αμορτισέρ μόνο που δεν ξεκόλησαν.

Πέρασα το Λιβάδι.

Στην τελική ευθεία για Ληξούρι.

Ο δρόμος εξακολουθει απαράδεκτος.

Στενός, χωρίς διαγράμμιση στην μέση, χωρίς προστατευτικές μπάρες.

Σταματώ με αλάρμ μετά βίας δεξιά να βάλω στο GPS  το χωριό που ήθελα να πάω.

Το GPS μόνο που δεν έβαλε τα γέλια....δεν είχε το χωριό στους χάρτες του.

Σκέφτηκα ότι μάλλον το μοντέλο που διαθέτω είναι παλιό και οι χάρτες του επίσης.

Δεν πειράζει σκέφτομαι, θα βρω το χωριό από τις πινακίδες στον δρόμο.

Μπαίνω στον κεντρικό δρόμο του Ληξουρίου.

Παθαίνω στην κυριολεξία σόκ.

Αυτοκίνητα, μηχανάκια, φορτηγά, αγροτικά, άνθρωποι, ζώα και ότι άλλο βάλει ο νους όλοι μαζί!!

Δεν ήξερα ποιός έχει προτεραιότητα.

Φλάς δεν έβγαζε κανένας, σήμανση δεν υπήρχε κι έτσι σκέφτηκα ότι προτεραιότητα έχει αυτός με το μεγαλύτερο όχημα!

Ο καθένας έκανε ότι ήθελε.

Έφυγα άρον άρον προς την έξοδο της πόλης για να συνέλθω.

Αφού μερικώς τα κατάφερα έκανα αναστροφή και έμπειρος πιά ξαναγύρισα προς το κέντρο που εξακολουθούσε να θυμίζει σε μικρογραφία πόλη της Ινδίας ή της Αιγύπτου όσον αφορά την προτεραιότητα.

Έψαχνα εναγωνίως μια πινακίδα με το όνομα του χωριού.

Δεν έβλεπα πουθενά.

Αποφάσισα να ρωτήσω.

Ένας ευγενέστατος κύριος με κατατόπισε.

Ξεκίνησα για το χωριό.

Δεύτερος κύκλος περιπέτειας.

Ο δρόμος ακόμα στενότερος, ακόμα περισσότερες λακκούβες, ακόμα περισσότερες στροφές.

Μπαλώματα από τσιμέντο(!!) σε πολλά σημεία στην άκρη του.

Φυσικά πινακίδα με το όνομα του χωριού πουθενά.

Οδηγούσα βασιζόμενος στις οδηγίες του ευγενικού κυρίου και στις ευλογίες του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού!!!

Πάνω που είχα απογοητευτεί ότι μάλλον είχα χαθεί βλέπω στο βάθος λίγα σπίτια.

Ως δια μαγείας αυτά τα λίγα σπίτια ήταν το χωριό που έψαχνα.

Ολοκλήρωσα την εργασία μου και με άνεση πιά, αφού είχα εικόνα της κατάστασης, γύρισα προς την πόλη.

Είχα σκοπό να γυρίσω και οδικώς.

Όμως μετά από όλα αυτά αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το καράβι.

Φτάνω πάλι στο σημείο όπου όλα τα κινούμενα οχήματα και μή της πόλης συνευρίσκονται χαοτικά.

Το μπάχαλο αμείωτο.

Ψάχνω μια δίοδο για το λιμάνι.

Πινακίδα πουθενά.

Βλέπω στα κλεφτά ένα στενό δρομάκι που υπέθεσα ότι οδηγεί στο λιμάνι.

Κάνω μια μανούβρα, αποφεύγω έναν αυτοσχέδιο πάγκο με ζαρζαβατικά και φρούτα και φτάνω στο λιμάνι.

Επιτέλους τα κατάφερα!!

Το λιμάνι καινούργιο και πεντακάθαρο. 

Μπαίνω στο καράβι και φτάνω στο Αργοστόλι.

Νομίζω ότι βρίσκομαι σε περιοχή της Ελβετίας.

Εδώ τουλάχιστον υπάρχουν πινακίδες.

Σκέφτομαι το 3ωρο που πέρασα στην Παλική και μελαγχολώ.

Θα πεί κάποιος:"τόσο έξυπνος είσαι που μέσα σε 3 ώρες έβγαλες τόσα συμπεράσματα;;;"

Καθόλου έξυπνος δεν είμαι, ούτε τον έξυπνο παριστάνω.

Απλές παρατηρήσεις έκανα που δεν θα έπρεπε να γίνονται εν έτει 2020.

Αν εγώ δυσκολεύτηκα τόσο πολύ να φτάσω στον προορισμό μου φαντάζομαι την αγωνία των τουριστών που επισκέπτονται αυτό το πανέμορφο μέρος.

Η ομορφιά όμως δεν αρκεί.

Χρειάζεται και η ουσία.

Χρειάζεται αξιοπρεπές οδικό δίκτυο, σήμανση(ευκρινή, πυκνή και μεγάλη-ακόμα και η πινακίδα στην είσοδο της πόλης που γράφει Ληξούρι είναι μικρή και μίζερη), φανάρια, μπάρες προστασίας, πεζοδρόμια και άλλα πολλά.

Δυστυχώς το περιτύλιγμα της Παλικής δεν φαντάζει όμορφο.

Μια φίλη γέννημα θρέμμα Ληξουριώτισσα, έξυπνη, σοβαρή και συγκροτημένη, αποκαλούσε το Ληξούρι "piccolo Παρίσι".

Στην τελευταία μας συνομιλία το αποκάλεσε "το χωριό μας"

Τυχαίο;

Δεν νομίζω.

Αναστάσιος Μαρκάτος