Γράφει ο Διονύσης Γαρμπής, πρόεδρος του Οδοντιατρικού Συλλόγου Κεφαλληνίας

Βρέθηκα χθες, βράδυ Σαββάτου 29/8/2020, στην αυλή του Εργατικού Κέντρου στο Αργοστόλι, να συμμετέχω αυτόκλητος στην συζήτηση για την έναρξη σε συνθήκες πανδημίας covid-19 της νέας σχολικής χρονιάς, που διοργάνωνε η τοπική Ένωση Γονέων και Κηδεμόνων. Συμμετείχα αυτόκλητος, με την άδεια και την ευγενική υποδοχή της προέδρου της Ένωσης Γονέων, κυρίας Σοφίας Λιάρου, την οποία και ευχαριστώ που μου έδωσε την δυνατότητα να παρακολουθήσω και να συμμετάσχω.

Θεώρησα καλό να συμμετάσχω στην εκδήλωση και να συνεισφέρω στους προβληματισμούς, που ήμουν βέβαιος πως θα προκύψουν, με την πρόθεση να βοηθήσω για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι η ιδιότητά μου ως πρόεδρος του Οδοντιατρικού Συλλόγου Κεφαλληνίας και ο δεύτερος η ιδιότητά μου ως παλαίμαχος του γονεϊκού κινήματος (και -με την ευρύτερη έννοια- της Εκπαίδευσης) στην Κεφαλονιά, αφού για είκοσι περίπου έτη το υπηρέτησα ως γενικός γραμματέας ή ως πρόεδρος δραστήριων Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων μεγάλων σχολείων της πόλης μας. Διευκρίνισα βέβαια ότι βρισκόμουν στην συζήτηση της Ένωσης Γονέων ως πρόσωπο, με την ευθύνη της θεσμικής μου ιδιότητας, και όχι στα πλαίσια κάποιας αποστολής του Οδοντιατρικού Συλλόγου.

Ως πρόεδρος του Οδοντιατρικού Συλλόγου μετέφερα την εμπειρία μου από την επαναλειτουργία του δικού μας επαγγελματικού χώρου, μετά την υποχώρηση του πρώτου και κατά τα ως τώρα φαινόμενα πιο επικίνδυνου κύματος της πανδημίας, επαναλειτουργία που βασίστηκε στις δικές μας αποφάσεις, αφού κανένας δεν μας επέβαλε τον τρόπο επανόδου μας. Μόνοι μας χρειάσθηκε να διαχειριστούμε τις υπερβολές, τον φόβο και τη οριακή χαλαρότητα, που εκφράσθηκαν και στο χώρο μας, όπως και σε κάθε άλλο χώρο και στην κοινωνία συνολικά. 

Βάλαμε μόνοι μας του κανόνες, στα πλαίσια πάντα των γνώσεών μας των ιατρικών, της ιατρικής μας συνείδησης και των γενικότερων υγειονομικών οδηγιών (παγκόσμιων και εθνικών) της συντεταγμένης κοινωνίας. Δεν λιποτακτήσαμε, μολονότι κάποια στιγμή δεν θέλαμε να περνάμε ούτε καν έξω από τα ιατρεία μας, δεν αφήσαμε καμιά στιγμή τα επείγοντα περιστατικά μας να βαρύνουν τις δημόσιες δομές υγείας και την Πολιτική Προστασία και μέχρι στιγμής τα πήγαμε καλά.

Εμείς ήμαστε ο κλάδος που αντικειμενικά στην διάρκεια της εργασίας μας έχουμε την στενότερη επαφή με τους οδοντιατρικούς ασθενείς, λόγο της ελάχιστης απόστασης από το ανοικτό στόμα τους, και λόγω του αερολύματος (σπρέι) που δημιουργούμε στο χώρο εργασίας μας με τα μηχανήματά μας. Αλλά, σύμφωνα με μελέτες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, είμαστε ο υγειονομικός κλάδος που νοσεί λιγότερο απ’ όλους τους κλάδους από την διασπορά της πανδημίας. Εγώ ο ίδιος έχω διατυπώσει οδηγίες για την επάνοδο στην καθημερινότητα των οδοντιατρείων της Ελλάδας και τις έχω υποβάλει συνδικαλιστικά.

Στα πλαίσια αυτής της εμπειρίας μου εξέφρασα την συμπαράστασή μου στην Ένωση Γονέων, συνέστησα την εφαρμογή των μέτρων που η υπεύθυνη πολιτεία ορίζει, επεσήμανα μερικές αδόκιμες συγκρίσεις ανάμεσα στις διάφορες φάσεις της πανδημίας και στα προτεινόμενα κατά περίπτωση μέτρα και δήλωσα την προθυμία του Οδοντιατρικού Συλλόγου να βοηθήσει κατά το δυνατόν στους προβληματισμούς της σχολικής κοινότητας, απαντώντας υποστηρικτικά σε κάθε της ερώτημα.

Στην εκδήλωση της Ένωσης Γονέων με οδήγησε όμως, καθώς προείπα, και η ιδιότητά μου ως παλαίμαχος του γονεϊκού κινήματος. Αντιμετωπίσαμε σε διάστημα 20 περίπου ετών, σε συνεργασία πάντα με τις διευθύνσεις των σχολείων, διάφορες κρίσεις, υγειονομικές και άλλες, μεταξύ των οποίων την επιδημία γρίπης Η1Ν1 το 2009 και τον σεισμό του 2014. Πάντα είχαμε να αντιμετωπίσουμε τον φόβο, την δυσπιστία και την χαλαρότητα. Πάντα προβάλλαμε αιτήματα προς την πολιτεία, να φτιάξει σχολεία, να προσλάβει προσωπικό καθαριότητας, να μειώσει τον αριθμό των μαθητών ανά τμήμα. Ελάχιστα καταφέρναμε. Και πάντα τον πρώτο καιρό. «Το κάθε πανηγύρι κρατά 40 μέρες!» έλεγε κάποιος μετά τον σεισμό του 14, «Ζητείστε τώρα υποδομές! Σε ένα μήνα το πρόβλημά σας δεν θα είναι πιαεπίκαιρο!».

Τα ίδια προβλήματα που μας απασχολούσαν τότε, τα ίδια προβλήματα απασχολούν την σχολική κοινότητα ακόμη και σήμερα. Εκτός ίσως από το ερώτημα αν θα πρέπει να κάνουν τα παιδάκια το εμβόλιο (για την Η1Ν1 υπήρχαν εμβόλια και τα είχαμε αγοράσει σε μεγάλες ποσότητες, για την COVID-19 δεν έχει απασχολήσει ακόμη την σχολική κοινότητα το ζήτημα).

Εύχομαι καλή σχολική χρονιά, ήρεμη και χωρίς απρόοπτα!

Καλά θα κάνει το γονεϊκό κίνημα να απαιτήσει να καλυφθούν όλες οι ανάγκες των σχολείων μας, που ακόμη κάποια λειτουργούν στις λυόμενες μετασεισμικές κατασκευές.

Να απαιτήσει ότι αρμόζει για την ασφαλή και αποδοτική εκπαίδευση των παιδιών μας, διαμορφώνοντας τις συνθήκες για ένα ασφαλέστερο μέλλον.

Οφείλουν οι τοπικές αρχές να αξιολογήσουν αντικειμενικά και να συνταχθούν με τα αιτήματα αυτά, μετρώντας όχι τις δυνατότητες της οικονομίας αλλά τις ανάγκες μας.

Οφείλουν οι Δάσκαλοι, όσοι δεν κωλύονται ιατρικά, να υποστηρίξουν σε κάθε περίπτωση την εκπαιδευτική διαδικασία και την ασφάλεια των παιδιών μας, διότι αυτό είναι μέρος της αποστολής τους.

Στην φωτογραφία η πρώτη Σελίδα του Ενημερωτικού Δελτίου του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 4^ου Δημοτικού Σχολείου Αργοστολίου, με άρθρο της παιδιάτρου Βίλλυς Γεωργοπούλου που αναφέρεται στην επιδημία γρίπης Η1Ν1. (Τεύχος 24, Ιανουάριος 2010. Το περιοδικό κυκλοφόρησε σε 25 τεύχη από το 2002 έως το 2010, ISSN 1791-7263) .  

Διονύσης Γαρμπής

Πρόεδρος Οδοντιατρικού Συλλόγου Κεφαλληνίας