Από το παράθυρό μου βλέπω να συντελείται ένα ακόμα ειδεχθές έγκλημα, ένα δαχτυλίδι φωτιάς να απειλεί τα Φαρακλάτα. Μέσα στη νύχτα είναι πιο τρομακτικό, και η σκέψη μου είναι στην αγωνία που περνούν οι άνθρωποι εκεί.

Κι εκεί που συλλογιέμαι τους Φαρακλάδες και τη δύσκολή τους νύχτα, αναρωτιέμαι... αυτός που σχεδίασε και εκτέλεσε αυτό το έγκλημα, πού είναι τώρα; Τί κάνει, τί σκέφτεται, πώς μπορεί και κουβαλάει το βάρος τόσης απανθρωπιάς, τόσης ασυνειδησίας; πώς θα ξυπνήσει το άλλο πρωί και θα αντικρίσει τα καμμένα; και πώς αυτός ο άνθρωπος μπορεί να ξανακοιτάξει στα μάτια τους συνανθρώπους του που παραλίγο να κάψει ;

Πόσο μαύρο έχει η ψυχή του και πόσο καλά το κρύβει απ' όλους μας;

Ποιοι είναι στ' αλήθεια αυτοί οι άνθρωποι που πήγαν να κάψουν τα Φαρακλάτα, τα Καλλιγάτα, τα Δοριζάτα, τα Αννινάτα, το Καπανδρίτι? Σίγουρα δεν είναι απόκοσμα όντα που ζουν στα τάρταρα, άνθρωποι είναι που ζουν ανάμεσά μας. Περνούν από δίπλα μας, συναλλάσσονται μαζί μας, δεν αποκλείεται να έχουμε βρεθεί και σε καμιά συνάθροιση μαζί, και την ίδια ώρα σχεδιάζουν να κάψουν κι εμάς και τον κόσμο. Και τον καίνε. Μας καίνε. Χρόνια τώρα, γενιές τώρα, ατιμώρητοι.

Είναι τόσο άγνωστοι; Κρύβονται τόσο καλά; Εκ του αποτελέσματος ένα μπορούμε να πούμε. Ότι το σύστημα απονομής δικαιοσύνης δεν έχει καταφέρει να τιμωρήσει, ούτε να μετριάσει ούτε να προλάβει το κακό. Οι αποδείξεις είναι δύσκολες. Αυτοί το ξέρουν. Οι τυχόν μάρτυρες ανακρούουν πρύμναν για τα ησυχότερα και δεν καταθέτουν. Και οι εμπρηστές συνεχίζουν την καταστροφή.

Κι έτσι... τί μένει; Το μεταφυσικό της αράς, οι ξεχασμένες από τον πολιτισμό μας Ερινύες, που ποντάρουν στα ψήγματα ανθρωπιάς που έχουν απομείνει μέσα στους ανθρώπους αυτούς. Αυτά τα ψήγματα είναι που αποδίδουν δικαιοσύνη.

Όποιοι κι αν είναι λοιπόν αυτοί, μακάρι η φλόγα από κάθε φυτό, θάμνο, δέντρο, ζώο που έκαψαν να κατακαίει το νου και την ψυχή τους, κάθε ώρα και στιγμή, για όσο καιρό ανασαίνουν...

Ηλίας Τουμασάτος