Τριτη 15 Σεπτεμβρίου , 5 πμ.

Κτυπαει το κινητό μου τηλέφωνο.

Στην άλλη άκρη της γραμμής ακούω τη φωνή της Ράνιας. Η Ρανια είναι μια νέα κοπέλα , έγκυος στο πρώτο της παιδακι, ετοιμόγεννη, που τις τελευταίες μέρες έχει μετακομίσει στην Πάτρα για να γεννήσει εκεί, μιας και εγώ που την παρακολουθώ , σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία και το ΕΣΥ, μπορώ να διεκπεραιώσω τοκετό μονο σε ιδιωτικό νοσοκομείο, γεγονός που σημαίνει εκτός Κεφαλονιας.

Για να μην μακρηγορώ , η Ρανια αγχωμένη μου ανακοινώνει ότι αισθάνεται πονάκια κι ένιωσε νερά να τρέχουν.

Αφού την καθησυχάζω και συνεννοούμαι με την μαία μου , η μέλλουσα μητέρα παίρνει το δρόμο για την κλινική.

Εγώ από την άλλη , για πολλοστή φορά τόσα χρόνια, αναζητώ το επόμενο δρομολόγιο του πλοίου για να πράξω το αυτονόητο· αυτό που σπούδασα, έμαθα να κάνω και ζω στην κάθε μέρα μου.

Κοιτώντας τα φθινοπωρινά δρομολόγια των πλοίων διαπιστώνω πως το συντομότερο δυνατόν που θα μπορούσα να βρίσκομαι δίπλα στη Ρανια ήταν στις δυο το μεσημέρι.

Γιατρός να με αντικαταστήσει πάντα υπάρχει, όμως η Ρανια , όπως η καθεμια Ρανια , σε μια τόσο σημαντική στιγμή της ζωής της θα ένιωθε σίγουρα πιο άνετα με οικεία πρόσωπα, όπως για παράδειγμα ο γιατρός που επέλεξε.

Εκείνη την λίγη ώρα της αμηχανίας μου ξαναχτυπά το τηλέφωνο.

Ήταν ο Γιώργος ,ο σύζυγος της Ράνιας που βρισκόταν στην ίδια στεριά με μένα.

Αφού τον ενημέρωσα για την κατάσταση , ο Γιώργος με περισσή σιγουριά μου λέει:

Γιατρέ θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για να είμαστε κι οι δυο κοντά στη Ρανια την ώρα που πρέπει!

Μα πώς , σκέφτηκα από μέσα μου.

Η σιγουριά του και η επιθυμία του όμως με συνεπήρανε και αφέθηκα στο σχέδιο του.

Σε μια ώρα είμασταν στον Πόρο όπου στο λιμάνι μας περίμενε ένας άλλος Γιώργος με ένα φουσκωτό σκάφος.

Ξεκινήσαμε.

Ο αέρας δεν ήταν ευνοϊκός.

Στα ανοικτά περίπου 5-6 μποφόρ , αλλά ο στόχος όλων κοινος και υψηλός.

Βρεγμένοι μέχρι το κόκκαλο ,καθώς το σκάφος ήταν ανοικτό και ο καιρός κόντρα ,αλλά ενθουσιασμένοι με την αδρεναλίνη στα ύψη , φτάσαμε στην Κυλληνη.

Εκεί ο Γιωργος είχε κανονίσει ταξί να περιμένει και μόλις αλλάξαμε ρούχα πάνω στην προκυμαία , ξεκινήσαμε για το επόμενο κομμάτι της μικρής μας περιπέτειας.

Σε λιγότερο από μια ώρα και εντελώς στεγνοί, φτάσαμε στο μαιευτήριο.

Η Ρανια βρισκόταν στην κορύφωση της δικής της προσπάθειας.

Μόλις μας είδε , πιστεύω και ένιωσα , ότι η δύναμη της πολλαπλασιάστηκε.

Δυο ώρες αργότερα η Ρανια και ο Γιώργος είχαν στην αγκαλιά τους ένα υγιέστατο αγοράκι.

Τα πρόσωπα τους έλαμπαν.

Εγώ δεν μπορούσα να μην αντανακλώ αυτή την λάμψη.

Τους ευχαριστώ που μαζί τους έζησα κι αυτήν την μοναδική εμπειρία ζωής.

Όμοιες της δεν τις αλλάζω με τίποτε.

Εύχομαι στο Γιώργο και στη Ρανια να χαίρονται το παιδακι τους και να μεγαλώσουν μια όμορφη κι αγαπημένη οικογένεια με την ίδια δύναμη , σιγουριά και πίστη που έδειξαν σήμερα.

Στο μικρό αστεράκι τους εύχομαι όταν έρθει η ευλογημένη ώρα να γίνει ο ίδιος πατέρας να έχει τη δυνατότητα ή την πολυτέλεια να γεννήσει η γυναίκα του όπου επιθυμεί , με όποιον γιατρό επιθυμεί, ακόμη και στην Κεφαλονια ...

(με τη συγκατάθεση των γονέων)

Φώτης Αυγουστατος

Μαιευτηρας Γυναικολογος.