Και τώρα ερχόμαστε στην κύρια αντίθεση του κ. Καππάτου με το κείμενο της ΕΛΜΕΚΙ. Ο αγαπητός βουλευτής «πατά» σε μια φράση του Μηνύματος της ΕΛΜΕΚΙ (: «οι Δυτικοί Σύμμαχοι σήκωσαν όπλα ενάντια στην Γερμανία μόνο το 1944»), την οποία χαρακτηρίζει «ντροπιαστική» και απαντώντας στο σωματείο το κατακρίνει για προσβολή της μνήμης εκατομμυρίων ανθρώπων, οι οποίοι «πολέμησαν [προφανώς από την πλευρά της Δύσης] τις δυνάμεις του Άξονα σε όλο τον πλανήτη από το 1939 ως το 1945», προσθέτοντας επιπλέον ότι «η μάχη της Αγγλίας, η μάχη του Ατλαντικού, ο πόλεμος στον Ειρηνικό και την Ασία εναντίον της Ιαπωνίας, η απόβαση των Συμμάχων στο Μαρόκο και τη Σικελία, η ήττα της Ιταλίας, οι μάχες στο Ελ Αλαμέιν και τη Βόρεια Αφρική … για την ΕΛΜΕΚΙ όλα αυτά τα γεγονότα δε συνέβησαν ποτέ».

         Νομίζω ότι εδώ παρατηρείται μια παρανόηση του κειμένου της ΕΛΜΕΚΙ. Η τελευταία – για να καταλάβει ο αναγνώστης του δικού μας κειμένου ό,τι θα ακολουθήσει - αφού αρχικά υποστήριξε ότι το φασισμό τον εξέθρεψε το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και άρα αυτό το σύστημα δε θέλει πραγματικά να τον πολεμήσει, αναφέρει ότι για το «τσάκισμα του φασισμού» δεν προσπάθησε ο καπιταλισμός, τα δυτικά καπιταλιστικά κράτη, οι Δυτικοί δηλαδή Σύμμαχοι, αλλά «οι αντιστασιακές οργανώσεις των λαών αλλά και ιδιαίτερα το νεοσύστατο σοσιαλιστικό κράτος της Σοβιετικής  Ένωσης με τον ασύλληπτο αριθμό των 20 εκατομμυρίων νεκρών». Υπάρχει αναμφίβολα μια λογική στη σκέψη της. Και για να τεκμηριώσει αυτήν της τη θέση αναφέρει ότι «οι Δυτικοί Σύμμαχοι σήκωσαν όπλα ενάντια στην Γερμανία μόνο το 1944, δηλαδή μετά  την στρατιωτική νίκη της [Σοβιετικής Ένωσης επί της Γερμανίας]».

         Με βάση τα προηγούμενα και τη ρητά διατυπωμένη άποψη της ΕΛΜΕΚΙ, τι σημαίνει το παραπάνω; Σημαίνει ότι, ενώ ο πόλεμος έχει ξεκινήσει και έχει δηλωθεί ανοικτά η θέληση τόσο των Δυτικών όσο και της Σοβιετικής Ένωσης (Σ.Ε.) να πολεμήσουν τον Άξονα, οι Δυτικοί, όταν ο Χίτλερ πολεμά τη Σ.Ε., δε συντονίζονται μαζί της, προκειμένου να ελαφρυνθεί, με συνδυασμό από κοινού χτυπημάτων, το Ανατολικό Μέτωπο και να δημιουργηθεί ένα Δεύτερο Μέτωπο, έτσι ώστε να διασπαστούν οι δυνάμεις του Χίτλερ. Αυτό εγώ καταλαβαίνω και νομίζω πως αυτό είναι το πνεύμα της συγκεκριμένης φράσης. Δηλαδή με άλλα λόγια, έπρεπε, μόλις επιτέθηκε η Γερμανία εναντίον της Σ.Ε., να δημιουργηθεί ένα Δεύτερο Μέτωπο. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, είναι κανείς που διαφωνεί; Αυτή δε θα έπρεπε να ήταν η τακτική των Δυτικών Συμμάχων; Και όμως, ενώ η επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης έγινε τον Ιούνιο του 1941, οι Σύμμαχοι δημιούργησαν το Δεύτερο Μέτωπο το 1944 (!!!), δηλαδή αφού η Σ.Ε. είχε νικήσει τον Χίτλερ στα εδάφη της και ετοιμαζόταν να τον κυνηγήσει στην κεντρική και δυτική Ευρώπη…

• Αλλά ας δούμε κάποια σημαδιακά γεγονότα, ώστε να τεκμηριώσουμε πότε, πώς και γιατί οι Δυτικοί Σύμμαχοι προχώρησαν στο άνοιγμα Δεύτερου Μετώπου, το οποίο μπορούσε να συμβάλει καθοριστικά στο τσάκισμα του φασισμού. Γιατί και αυτό το τελευταίο (το τσάκισμα του φασισμού) έχει σημασία: πολεμώ τον Άξονα, για να τον τσακίσω – άρα τον πολεμώ σε άριστη συνεργασία με τους συμμάχους μου – και όχι τον πολεμώ εκεί που κινδυνεύουν αποκλειστικά τα δικά μου και μόνο συμφέροντα. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν κάνω πόλεμο για να τσακίσω το φασισμό, αλλά … – θα καταλάβουμε στη συνέχεια το γιατί. [Διευκρινίζουμε ότι όσα στοιχεία - γεγονότα, ημερομηνίες, δηλώσεις και αριθμοί – αναφερθούν, είναι τεκμηριωμένα, αλλά λόγω χώρου δεν παραθέτουμε τις παραπομπές].

► Ενώ ο Τσώρτσιλ είχε δηλώσει αμέσως μετά τη γερμανική εισβολή κατά της Σ.Ε. (νύχτα της 21ης προς την 22α Ιουνίου 1941) ότι «ο κίνδυνος που απειλεί τη Ρωσία είναι και κίνδυνος που απειλεί κι εμάς και τις Ηνωμένες Πολιτείες», δεν υπήρξε συγκεκριμένη έμπρακτη εκδήλωση βοήθειας από τους Συμμάχους Αγγλία και ΗΠΑ. Πιο συγκεκριμένα:

▬ Στις 12 Ιουλίου 1941 υπογράφεται στη Μόσχα η πρώτη συμφωνία ανάμεσα στην Αγγλία και τη Σ.Ε. για κοινές ενέργειες κατά της Γερμανίας και αμοιβαία βοήθεια. Αλλά τίποτε το πρακτικό δε προκύπτει.

▬ Στις 18 Ιουλίου 1941 με επιστολή του ο Στάλιν θέτει στον Τσώρτσιλ για πρώτη φορά τη δημιουργία Δεύτερου Μετώπου, με σκοπό να ανακουφιστεί τη σοβιετική πλευρά αλλά και να περικυκλωθεί σιγά-σιγά η Γερμανία. Καμία ανάληψη συγκεκριμένης ενέργειας.

▬ Στις 22 Δεκεμβρίου 1941 στη συνάντηση Τσώρτσιλ και Ρούζβελτ στην αμερικανική πρωτεύουσα αποφασίζεται αντί για Δεύτερο Μέτωπο στην Ευρώπη - εκεί δηλαδή που θα έπρεπε να χτυπηθεί ο ναζισμός – να ξεκινήσει πολεμική επιχείρηση στη Βόρεια Αφρική. Και τούτο γιατί αυτή η κίνηση ανταποκρινόταν στα γεωστρατηγικά, οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα της Αγγλίας στην Αίγυπτο και Μέση Ανατολή (πετρέλαια, δρόμος προς τις Ινδίες) – κάτι που το δέχτηκαν και οι ΗΠΑ.

▬ Το 1942 γίνονται συζητήσεις για το άνοιγμα Δεύτερου Μετώπου: την άνοιξη του 1942 υιοθετεί ο Ρούζβελτ τη δημιουργία Δεύτερου Μετώπου‧ το Μάιο ενημερώνει τον Στάλιν ότι υπάρχουν δυνατότητες για το Δεύτερο Μέτωπο‧ στις 10 Ιουνίου υπογράφεται κοινό ανακοινωθέν Αγγλίας και Σ.Ε., όπου γίνεται λόγος για άνοιγμα του Δεύτερου Μετώπου μέσα στο 1942. Παραταύτα, όλα αυτά αθετούνται και μετατίθεται το ζήτημα για το 1943…

► Στο μεταξύ, οι Σοβιετικοί έχουν κατορθώσει (Οκτώβριος 1941-Ιανουάριος 1942) να εμποδίσουν τους Γερμανούς να καταλάβουν την πρωτεύουσά τους τη Μόσχα σε μια σειρά από μάχες, που κόστισαν περισσότερες από 1.000.000 απώλειες. Η απουσία, όμως, ενός Δεύτερου Μετώπου έδωσε τη δυνατότητα στον Χίτλερ να ανασυντάξει τις δυνάμεις του μετά την ήττα του στη Μόσχα και να ξεκινήσει νέες αντεπιθέσεις, φτάνοντας μέχρι την Κριμαία.

▬ Το συμπέρασμα: Με τη στάση τους οι Δυτικοί Σύμμαχοι επιβεβαίωσαν στην πράξη τις προθέσεις τους: από τη μια να εξασθενήσει η Σ.Ε. όσο γίνεται, πολεμώντας μόνη της με τον Χίτλερ, ώστε να μην μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στις μεταπολεμικές εξελίξεις, και από την άλλη μεριά να διεξάγουν επιχειρήσεις οι Δυτικοί εναντίον του Χίτλερ, όπου είχαν τα δικά τους συμφέροντα.

► Η χρονιά του 1943 ξεκινά με νέο αίτημα του Στάλιν για άνοιγμα Δεύτερου Μετώπου στην Ευρώπη από τους Δυτικούς, προκειμένου να αποσυρθούν ή να ελαττωθούν οι γερμανικές δυνάμεις από το Ανατολικό (δηλαδή το ρωσογερμανικό) Μέτωπο.

▬ Αρχικά δηλώνεται ότι οι πολεμικές επιχειρήσεις στη Βόρεια Αφρική και η «υλική βοήθεια» στη Σ.Ε. συνιστούν … το Δεύτερο Μέτωπο.

▬ Αργότερα ο Τσώρτσιλ ανακοινώνει ότι ετοιμάζονται επιχειρήσεις μέσω της Μάγχης για τον Αύγουστο με Σεπτέμβριο του 1943.

▬ Τελικά, το Μάιο στην Ουάσιγκτον Τσώρτσιλ και Ρούζβελτ συμφωνούν να προχωρήσουν οι Δυτικοί Σύμμαχοι στην κατάληψη της Σικελίας και στην απόβαση στην Ιταλία και τη Γαλλία μέσα στο 1944. Για άλλη μια φορά μετατίθεται η δημιουργία του Δεύτερου Μετώπου, με το οποίο η αντιχιτλερική συμμαχία Δυτικών και Σ.Ε. θα χτυπούσε τη Γερμανία με ενωμένες τις δυνάμεις της και θα συντόμευε έτσι την ήττα του φασισμού και το τέλος του Πολέμου.

▬ Είναι η τρίτη χρονιά που οι Δυτικοί Σύμμαχοι καιροσκοπούν για το θέμα του Δεύτερου Μετώπου. Έχουν αφήσει τη Σ.Ε. να σηκώσει το βάρος της χιτλερικής επιδρομής, να ματώσει όσο γίνεται περισσότερο για την κοινή, εννοείται, αντιφασιστική νίκη (εκατομμύρια οι νεκροί, χώρια οι υλικές καταστροφές σε υποδομές κ.λπ.) και αυτοί υπόσχονται και αναβάλλουν και εξαπατούν τη σύμμαχό τους Σ.Ε.

► Όταν, όμως, η πλάστιγγα άρχισε να κλίνει προς το μέρος των Σοβιετικών με τις μάχες στο Στάλινγκραντ (2 Φεβρουαρίου 1943) και στο Κούρσκ (23 Αυγούστου 1943) και ο Κόκκινος Στρατός αποκτούσε την απόλυτη υπεροχή σε όλες τις κατευθύνσεις του Ανατολικού Μετώπου, τότε αντιλήφθηκαν οι Δυτικοί Σύμμαχοι ότι εκείνες οι νίκες δεν απειλούσαν μόνο τη χιτλερική Γερμανία, αλλά ανέτρεπαν και τα δικά τους σχέδια σχετικά με το Δεύτερο Μέτωπο, καθώς μια επιπλέον καθυστέρησή του θα επέτρεπε στους Σοβιετικούς να φτάσουν μόνοι τους στο Βερολίνο!

▬ Έτσι λοιπόν, στη Σύσκεψη των υπουργών Εξωτερικών της Αγγλίας, των ΗΠΑ και της Σ.Ε. στη Μόσχα τον Οκτώβριο του 1943 αποφασίζεται επιτέλους το άνοιγμα του Δεύτερου Μετώπου στην Ευρώπη για το καλοκαίρι του 1944.

▬ Η παραπάνω απόφαση επισημοποιείται στη Διάσκεψη της Τεχεράνης (28 Νοεμβρίου -1 Δεκεμβρίου 1943) από τους αρχηγούς των τριών κρατών Τσώρτσιλ, Ρούζβελτ και Στάλιν, οι οποίοι έπρεπε να απαντήσουν στο ερώτημα αν θα ασκηθεί η πίεση από Νότο προς Βορρά ή αν θα γίνει απόβαση μέσω της Μάγχης. Επικράτησε η γνώμη των Στάλιν και Ρούζβελτ, οι οποίοι επέμεναν ότι η εισβολή στη Γαλλία ήταν ο μόνος τρόπος να ηττηθεί η Γερμανία.

► Επομένως, οι νίκες αποκλειστικά της Σ.Ε. και η μεταφορά του πολέμου στις κατεχόμενες ευρωπαϊκές χώρες με την ορμητική προέλαση του Κόκκινου Στρατού ανάγκασαν τους Δυτικούς Συμμάχους να συμφωνήσουν στη δημιουργία του Δεύτερου Μετώπου μέσα στο 1944 – κάτι που τόσον καιρό πριν το ζητούσε η Σ.Ε.

▬ Ποιος αντικειμενικός κριτής μπορεί να αμφισβητήσει αυτήν την πραγματικότητα; Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι αυτό συνέβη με πάρα πολύ μεγάλη καθυστέρηση λόγω του καιροσκοπισμού των Δυτικών;

▬ Μόνο ένας κοντόφθαλμος δεν μπορεί να δει και να αντιληφθεί ότι η έκβαση του Πολέμου είχε πια κριθεί από την ήττα της Γερμανίας στα ρωσικά εδάφη. Μόνο όποιος «διαβάζει» την Ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου με παρωπίδες δεν μπορεί να κατανοήσει ότι τα γερμανικά στρατεύματα, έπειτα από ένα σκληρό τρίχρονο αγώνα στο Ανατολικό Μέτωπο, είχαν τόσο εξασθενήσει, ώστε δε θα μπορούσαν να προβάλουν σοβαρή αντίσταση στα αγγλικά και αμερικανικά στρατεύματα, που θα αποβιβάζονταν στη Νορμανδία – πότε; - στις 6 Ιουνίου 1944….

► Να, λοιπόν, γιατί η ΕΛΜΕΚΙ στο Μήνυμά της αναφέρει ότι «οι Δυτικοί Σύμμαχοι σήκωσαν όπλα ενάντια στην Γερμανία μόνο το 1944, δηλαδή μετά  την στρατιωτική νίκη της [Σοβιετικής Ένωσης επί της Γερμανίας]».

▬ Πού είναι, επομένως, η παραχάραξη της Ιστορίας;

▬ Μπορεί να θεωρηθεί η παραπάνω φράση από την ανακοίνωση της ΕΛΜΕΚΙ «ντροπιαστική» ή «προσβλητική»;

▬ Μπορεί να θεωρηθεί η ανακοίνωση, που περιέχει την παραπάνω φράση, «ανιστόρητη» και διχαστική»;

▬ Με όσα έως εδώ έχουν αναφερθεί, νομίζω όχι. Αν υπάρχουν διαφορετικά στοιχεία, ας κατατεθούν.