Με την ανακοίνωση του δεύτερου καθολικού λοκντάουν η απορία που αναδύεται σχεδόν σε όλους μας είναι πως είναι δυνατό ακόμη και οι πράσινες περιοχές, που δεν έχουν κρούσματα να μπαίνουν κι αυτές σε καραντίνα.

Δεδομένου του σχεδόν καθολικού περιορισμού των μετακινήσεων μεταξύ νομών οι κάτοικοι των πράσινων νομών, ΙΔΙΩΣ ΝΗΣΙΩΝ, θα ήταν απόλυτα ασφαλές να παραμείνουν με τους παρόντες περιορισμούς.

Με αυτόν τον τρόπο οι νομοί που προσέχουν θα ανταμείβονταν, βλέποντας τα αποτελέσματα των προσπαθειών τους και η κυβέρνηση θα έδειχνε συνέπεια στην πολιτική της ότι παίρνει μέτρα που πλήττουν την ψυχική υγεία, οικονομία και κονωνία ΜΟΝΟ όταν είναι απολύτως απαραίτητα. Με αυτό τον τρόπο η συμμόρφωση στα μέτρα θα αυξανόταν. Δυστυχώς όμως η επιβολή καθολικού λοκντάουν κάνει τα μέτρα συμμόρφωσης να χάνουν την λογική τους κι αυτό αυξάνει την ανυπακοή και τον θυμό.

Πως θα πείσει ένας γονιός το παιδί του ότι είναι επικίνδυνο να πάει σχολείο, ότι είναι ανεύθυνο να βγει να παίξει έξω ή να συναντήσει τους φιλους του σε ένα πράσινο νομό; Οι επιχειρηματίες που πλήττονται πως να διαχειριστούν τον θυμό που δικαίως τους πνίγει; Η συντριπτική πλειοψηφία του νησιού μας, έδειξε ότι είναι έτοιμοι να κάνουν θυσίες σε όλα τα επίπεδα προκειμένου να κρατήσουμε το μέρος μας ασφαλές κι αυτό το έχουμε πετύχει με θυσίες. Η ανακοίνωση του καθολικού λοκντάουν δεν αναγνωρίζει τις θυσίες που έχουν γίνει και τα καλά αποτελέσματα που έχουν φέρει, οπότε ο θυμός ξεχειλίζει και η διάθεση για περαιτέρω θυσίες αφανίζεται.  

Οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι έχουν την ευθύνη να προστατεύουν την τοπική κοινωνία από τις αρνητικές επιπτώσεις παράλογων εθνικών πολιτικών. Οφείλουν να δώσουν δημοσιότητα στο θέμα, τόσο στα εθνικά ΜΜΕ και να διεκδικήσουν σε πολιτικό επίπεδο λογική χρήση των περιοριστικών μέτρων.

Από την μεριά μας οι κάτοικοι αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να δώσουμε φωνή στο θέμα μέσα από τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, επικοινωνία με τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς, εφημερίδες, επικοινωνία με πολιτικά πρόσωπα σε τοπικό και εθνικό επίπεδο. Χρειάζεται να μιλάμε και να σκεφτόμαστε τρόπους να διεκδικούμε είρηνικά το δίκιο μας και τα δικαιώματά μας.

Το να εκφραζεται το αίσθημα των κατοίκων προς τα έξω, για όσο διάστημα διαρκέσει αυτό το λοκντάουν θα δώσει μία αίσθηση δικαίωσης στους κατοίκους, οι οποίοι αυτή την φορά θα υποφέρουν χωρίς ουσιαστικό λόγο. Οι πολιτικοί εκπρόσωποι οφείλουν να σταθούν δίπλα στην τοπική κοινωνία. Αυτό το λοκντάουν πιθανότατα να μην είναι το τελευταίο, το νησί μας χρειάζεται μία γραμμή προστασίας προς άλογες πολιτικές για τώρα και το μέλλον.

Μαρία Κονταρίνη

Προσωποκεντρική ψυχοθεράπευτρια και διαμεσολαβητής επίλυσης συγκρούσεων