«Πριν εννέα μήνες άρχισε να κτυπά η καρδιά μου και εγώ άρχισα να μεγαλώνω.

Από ένα μικρό σποράκι ξεκίνησα και μέρα με τη μέρα γινόμουν μεγαλύτερο και ομορφότερο.

Ζούσα σε ένα ιδανικό περιβάλλον.

Όλα ζεστά , φιλόξενα και ξέγνοιαστα.

Το σπίτι μου μέχρι και χθες δεν ήταν και πολύ ευρύχωρο , όμως όσο χρειαζόταν για να μην παραπονιέμαι. Μάλιστα όσο μεγάλωνα εγώ μεγάλωνε και το σπίτι μου.

Κάτι σαν να λέμε προσαρμογή του περιβάλλοντος στις ανάγκες μου.

Το σπίτι μου ήταν πολύ ασφαλές κι εγώ όλη μέρα κολυμπούσα στην θερμαινόμενη πισίνα μου. Όση ενέργεια και τροφή χρειαζόμουν την έπαιρνα απλόχερα από το σπιτονοικοκύρη μου. Δεν χρειαζόταν να κάνω τίποτε. Μονο απολαμβανα.

Πολύ συχνά ένιωθα κάτι όμορφο και διασκεδαστικό απέξω που μου ανέβαζε τη διάθεση. Θα σας πω μετά τι ήταν αυτό.

Όλα λοιπόν κυλούσαν υπέροχα μέχρι χθες το πρωί. Ξαφνικά εκεί που κοιμόμουν ένιωσα το σπίτι μου να ταρακουνιέται ρυθμικά σαν να θέλε να με διώξει. Κι αυτό δεν σταματούσε. Στην αρχή κάθε πέντε λεπτά , μετά κάθε τέσσερα , μετά κάθε τρία.

Άρχισα να ζορίζομαι. Κάτι μου έλεγε πως θα ήταν μια ξεχωριστή μέρα.

Οι συσπασεις στο αρχοντικό μου συνέχιζαν μέχρι που το κεφάλι μου άρχισε να πιέζεται προς ένα σημείο. Σε λίγο κατάλαβα πως εκεί ήταν η θύρα εξόδου.

Πώς θα περνούσα όμως από εκεί εγώ τώρα που είχα γίνει κοτζάμ παιδί;

Για ώρες το κεφάλι μου κουτούλαγε στην πόρτα και σιγά σιγά άρχισε κι αυτή να ανοίγει. Το τρομερό ήταν που κάποια στιγμή κάτι τρύπησε την θερμαινόμενη πισίνα μου κι έχανα το νερό κάτω απ τα πόδια μου.

Όσο η ώρα περνούσε τα πράγματα ζόριζαν όλο και πιο πολύ. Το κεφάλι μου και όλο μου το σώμα πιεζόταν από παντού.

Οι ώρες κυλούσαν κι εγώ πάλευα να βγω από το τόσο αγαπημένο σπιτάκι μου.

Όπως άκουσα μετά,πάλευα δεκατέσσερις ώρες , πραγματικά έδωσα μεγάλη μάχη. Εκεί που καταλάβαινα ότι οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν ένιωσα δια μαγείας ενα χέρι να αρπάζει το κεφάλι μου και σε ελάχιστο χρόνο ...ούπς !

Που βρίσκομαι;

Άρχισα να φωνάζω και να κλαίω.

Έτσι κέρδισα την πρώτη μου ανάσα. Ένιωσα κάτι καινούριο στο πρόσωπο μου.

Ήταν ο αέρας που μου χαριζότανε και εγώ απλά έπρεπε να τον απολαύσω.

Έκανε αρκετό κρύο εδώ έξω αλλά με κουκούλωσαν με κάτι ωραία ζεστά ρούχα κι όλα έγιναν γρήγορα ακόμη καλύτερα.

Όμως απ την άλλη άρχισα να πεινάω.

Τότε ήρθε η μεγάλη στιγμή.

Διαπίστωσα ότι ο καλος σπιτονοικοκύρης μου για τόσο καιρό,ήταν ακόμα εκεί. Δεν με είχε εγκαταλείψει. Ούτε θα με εγκατέλειπε ποτέ. Η μάνα μου !

Άρπαξα με λαχτάρα τη θηλή της κι ήπια την πρώτη μου γουλιά.

Αυτό πρέπει να είναι αυτό που λένε νέκταρ και αμβροσία μαζί.

Λίγο αργότερα άκουσα έναν πανέμορφο ήχο κι ένα γνωστό χάδι. Ήταν όμοιο με αυτό το ξεχωριστό αίσθημα που οπως σας είπα ένιωθα μέσα στο προηγούμενο σπίτι μου.

Ήταν το χάδι κι η φωνή του πατέρα μου.

Είμαι ευτυχισμενο μωρό.

Είμαι πάλι σε ένα τέλειο περιβάλλον.

Ζέστη , ασφάλεια ,φροντιδα. Αγάπη!

Σας ομολογώ όμως ότι με το χθεσινό μου αγώνα πήρα κι ένα μήνυμα.

Ο άνθρωπος έχει τεράστια δύναμη από την πρώτη στιγμή. Μαθαίνει και πρέπει να παλεύει με πίστη στις δυνάμεις του.

Και πάντα σε όποιον παλεύει τίμια θα βρεθεί και κάποιο χέρι,ορατό ή αόρατο ,να τον βοηθήσει στη δύσκολη ώρα.

Κι ακόμη κάτι.

Μανα και πατέρας δεν ξαναγεννιούνται.

Είμαι κι ‘γω εδώ τώρα !!!!!»

Αφιερωμενο στο νέο μικρό χθεσινό και παντοτινό μου φίλο και στους δυο υπέροχους γονείς του! 

Φώτης Αυγουστάτος