Χαίρομαι για το πόσο καλά τα έχει πάει η Κεφαλονιά και το Θιάκι εν μέσω πανδημίας. Επιδημιολογικά μιλώντας έχομε σταθεί σαν ένα μικρό Γαλατικό χωριό με σχεδόν μηδενικά κρούσματα για πολύ καιρό. Αυτό οφείλεται σε δυο πράγματα. Στο ότι οι κάτοικοι έχουν πάρει το θέμα στα σοβαρά. Και στο ότι έχουμε το δίκοπο προνόμιο να κατοικούμε σε νησιά. Ο κόσμος στα νησιά προστατεύει με φιλότιμο την κοινότητα που ζεί και γνωρίζει πολύ καλά να αποφεύγει τα κρούσματα που εμφανίζονται και το δίκτυο των επαφών τους (μη εξαιρουμένων των παράνομων ερωτικών καθότι το κουσούρι, κουσούρι).

 Αυτό σημαίνει ότι βαδίζουμε σε πιο πλατύ και ομαλό μονοπάτι όσον αφορά στην ιχνηλάτηση και στον περιορισμό της μετάδοσης του ιού από ότι εάν βρισκόμασταν στο κέντρο της Αθήνας, αλλά ταυτόχρονα ότι από κάτω μας περιμένει γκρεμός. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να στραβοπατήσουμε, η περίθαλψη και τα νοσοκομεία των νησιών μας μόλις που τα καταφέρνουν και χωρίς την πανδημία.

Αυτός ο διάολος όμως είναι πολύ μεταδοτικός. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα μέτρα έχουν εξαφανίσει την γρίπη αλλά ο Covid-19 συνεχίζει να εξαπλώνεται. Ήταν θέμα χρόνου να έχουμε εστίες στην Κεφαλονιά, δεν χρειάζεται να τραβάμε τα μαλλιά μας. Είμαι σίγουρος ότι μέσα σε 14 μέρες η υπευθυνότητα του κόσμου θα ελαχιστοποιήσει τα κρούσματα. Κάποιος σοφός είπε ότι ο δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα ξεκινά από τον υπερθετικό βαθμό. Τον βαθμό του πανικού και του τρόμου. Αυτό μόνο κακό κάνει, ψυχραιμία χρειάζεται.

Αυτό που είναι βασικό να αντιληφθούμε είναι ότι με κλειστή την εστίαση και με μέτρα λοκντάουν σε ισχύ, η κυριότερη μετάδοση γίνεται στα σπίτια και στους κλειστούς εργασιακούς χώρους. Από ανθρώπους που έχουν συμπτώματα κρυολογήματος αλλά πρέπει να πάνε φαγητό ή φάρμακα στους γονείς τους. Από οικογένειες όπου οι γιαγιάδες κρατάνε τα παιδιά μετά το σχολείο. Από ανθρώπους που γυρνούν από δουλειές στην Αθήνα και μεταδίδουν εν αγνοία τους τον ιό μια μέρα πριν να ξεκινήσουν τα συμπτώματα. Από παρέες που μαζεύονται ακόμα σε σπίτια γιατί κακά τα ψέματα κανείς δεν μπορεί να ζει σε απομόνωση για έναν χρόνο.

Δεν έχει κανένα νόημα να κάνει κανείς αντιπολίτευση στην επιδημιολογική επιτροπή και να καλεί τον κόσμο σε επιδημιολογική ανυπακοή σε μια τέτοια στιγμή. Οφείλουμε να υπακούσουμε.  Όμως με όλο τον σεβασμό για το αυστηρότερο λοκντάουν, τα take away, τα πρόστιμα και την απαγόρευση του ψαροντούφεκου, το σημαντικό είναι να μάθει ο κόσμος ότι ο κυριότερος κίνδυνος δεν είναι στο βουνό, στο μονόλεπτο εντός καταστήματος με μάσκα και αποστάσεις, στην βόλτα στο λιθόστρωτο ή στον κάμπο.

Το πιο επικίνδυνο είναι να υποτιμήσει κανείς τα μικροσυμπτώματα και να πάει στην δουλειά ή σε επίσκεψη. Το να νομίσει ότι ένα αρνητικό τεστ αμέσως μετά από επαφή με ύποπτο κρούσμα σημαίνει ότι δεν έχει πιθανότητες να νοσήσει. Χρειάζεται κανείς να περιμένει επτά ημέρες χωρίς συμπτώματα και ίσως και δεύτερο τεστ πριν να έρθει σε επαφή με κόσμο και ανθρώπους με παράγοντες κινδύνου! Ας βγούν επιτέλους οι επιδημιολόγοι να μας πουν πως την πάτησαν οι συνάνθρωποί μας στον Καραβόμυλο, που έγινε το λάθος για να το αποφύγουμε οι υπόλοιποι.

Την Κεφαλονιά δεν την φοβάμαι τόσο μέχρι να ξανανοίξει ο τουρισμός. Δεν θα την φοβάμαι ούτε και τότε εαν οι 50+ προλάβουν να εμβολιαστούν μέχρι τότε και υπάρξουν οι στοιχειώδεις προετοιμασίες σε προσλήψεις και εξοπλισμό στο Νοσοκομείο με πολλά optiflow που μπορεί να τα διαχειριστεί ένα παθολόγος και που προστατεύουν πολλούς βαριά πάσχοντες από την διασωλήνωση.

Ντρέπομαι όμως γι αυτά που δεν έγιναν.

Ντρέπομαι που έχουμε δασική νομοθεσία και ατέλειωτη γραφειοκρατία για τα λογγωμένα χωράφια, αλλά ο Αίνος είναι ξέφραγο αμπέλι και αργοσβήνει.

Ντρέπομαι που αντί να μάθω ουσιαστικούς κανόνες ασφάλειας στο δίπλωμα για την βάρκα, παπαγαλίζω την ανούσια απάντηση πολλαπλής επιλογής: Ο χρήστης οφείλει να προετοιμάζει το σκάφος κατά τα κειμένας διατάξεις...

Ντρέπομαι που έχουμε δυο νοσοκομεία αλλά είναι σαν να μην έχουμε κανένα.

Ντρέπομαι που υπάρχουν ρητορικές κορώνες για την πανδημία αλλά ο διορισμός ενός παθολόγου παίρνει ακόμα και σήμερα που καιγόμαστε ένα εξάμηνο.

Ντρέπομαι που κλειδωνόμαστε μέσα και οι αρχές μας επιτηρούν σαν σε μαθητές σε πενταήμερη, αλλά δεν κάνουμε τεστ σε όλους που μπαίνουν στο νησί αμέσως και μια εβδομάδα μετά.  

Κοινή λογική, ψυχραιμία και να μάθουμε επιτέλους να είμαστε ουσιαστικοί. Πάσχουμε κυρίως από τον κακό εαυτό μας.   

Βύρωνας Λυκιαρδόπουλος

Επιμελητής Παθολογίας & Γαστρεντερολογίας 

Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λινσέπινγκ 

Σουηδία