Οι δαπάνες βοηθούν τις επόμενες εκλογές.

Οι επενδύσεις τις επόμενες γενεές.

…Ορισμένες φορές, αισθάνομαι ότι η χώρα μας μοιάζει με ιδιοκτήτη super market που αγνοεί ότι τριγύρω του υπάρχουν τρόφιμα και στο τέλος πεθαίνει από ασιτία…

Ως φαίνεται κανένας επιστήμονας, όχι μόνο δεν μπορεί να προβλέψει αν η ανθρωπότητα θα απαλλαγεί από τον Κορωνοϊό, αλλά ούτε καν αν ο Κορωνοϊός θα παραμείνει ως μία ενδημική ασθένεια. Όποια όμως μορφή τέλους και αν πάρει αυτή η περιπέτεια, η χώρα μας αλλά και οι εταιρίες που θα εναπομείνουν ύστερα από το ‘τσουνάμι’ των πτωχεύσεων, δεν θα πρέπει να χάσουν την ευκαιρία για μια επανεκκίνηση σε υγιείς βάσεις. Είναι αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε η χώρα μας να επενδύει και όχι να δαπανά. Είναι αναγκαίο να κάνει παραγωγικές επενδύσεις που θα συμβάλουν στη μεγιστοποίηση του παραγόμενου εθνικού προϊόντος και όχι στη διαιώνιση των ιδιωτικών και κυρίως των κρατικών εταιριών-ζόμπι. Είναι παράλογο να παρατείνεται η ζωή θνησιγενών εταιριών εις βάρος εταιριών παραγωγικών και μάλιστα με εξαγωγικό προσανατολισμό. Δυστυχώς μικρές και μη ανταγωνιστικές εταιρίες είναι καταδικασμένες, αποτελούν τροχοπέδη στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας μας και βλάπτουν τον υγιή ανταγωνισμό, ο οποίος θα γίνεται ολοένα και περισσότερο αμείλικτος. Στο τέλος θα επιβιώσουν (και έτσι πρέπει) μόνο οι ανταγωνιστικές και καλά οργανωμένες εταιρίες οι οποίες θα είναι προετοιμασμένες να αντιμετωπίσουν τις μελλοντικές προκλήσεις. Εταιρίες που δραστηριοποιούνται σε κορεσμένες αγορές και δεν παράγουν ή δεν προσφέρουν εναλλακτικά προϊόντα, δεν έχουν μέλλον. Αργά ή γρήγορα θα εξαφανιστούν.

Είναι ώρα επίσης κάποια κρατικά μονοπώλια τύπου ΔΕΗ να γίνουν αρωγοί στις ελληνικές βιομηχανίες και όχι να είναι βασικοί συντελεστές στη συρρίκνωση ή και πτώχευση βιομηχανιών, όπως ήταν οι άλλοτε κραταιές ελληνικές σιδηροβιομηχανίες και όχι μόνο.

Πρέπει από διαχειριστές τις μιζέριας μας να γίνουμε δημιουργοί και διαχειριστές πλούτου, γιατί όσο μεγάλο είναι το χρέος που έχουμε δημιουργήσει, άλλο τόσο μεγάλος είναι και ο ανεκμετάλλευτος πλούτος της χώρας μας. Ορισμένες φορές μάλιστα, αισθάνομαι ότι η χώρα μας μοιάζει με ιδιοκτήτη super market που αγνοεί ότι τριγύρω του υπάρχουν τρόφιμα και στο τέλος πεθαίνει από ασιτία. 

Το 2021 δεν θα είναι μία ρόδινη χρονιά για τη χώρα μας. Οι αναμενόμενες πτωχεύσεις θα ξεπεράσουν τις 100.000, ενώ άλλοι 200.000 συνάνθρωποί μας πιθανότατα θα προστεθούν στη λίστα των ανέργων και μάλιστα χωρίς επιδόματα ούτε Κορωνοϊού ούτε, φευ, ανεργίας. Θα πρέπει συνεπώς η κυβέρνηση να είναι έτοιμη να διαχειριστεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο και να μην προσδοκά ότι οι αυξημένες κατά 20 δις καταθέσεις στις τράπεζες, λόγω δραματικής μείωσης της κατανάλωσης, θα συμβάλουν στη ‘λείανση’ των επερχόμενων οικονομικών δυσχερειών, γιατί ουδείς γνωρίζει αν, πώς και πότε θα χρησιμοποιηθούν αυτά τα 20 δις.

Σημείωση

Ίσως κάποιοι προσδοκούν ότι τα επόμενα χρόνια θα εισρεύσουν στα κρατικά ταμεία περί τα 60 δις και οραματίζονται ότι αυτά θα φέρουν την οικονομική άνοιξη, αλλά ξεχνούν ότι και στο παρελθόν είχαμε εισπράξει από την Ευρώπη 200 δις και δυστυχώς ελάχιστα εξ αυτών πήγαν σε αναπτυξιακές υποδομές. Στο τέλος της ημέρας δεν μετράει πόσα θα εισπράξουμε, αλλά πώς θα τα διαχειριστούμε. Και ας μην ξεχνάμε… Άλλο δαπάνη και άλλο επένδυση. Η δαπάνη βοηθά μόνο τις επόμενες εκλογές. Η επένδυση και τις επόμενες γενεές. 

Παύλος Παπαδάτος

(Άρθρο μου στον Νέο ΕΠΕΝΔΥΤΗ)