Πετούσαμε ήδη τέσσερεις ώρες με προορισμό το Σίδνεϊ. Από ψηλά και μέσα στο σκοτάδι οι συστάδες των φώτων των χωριών και των πόλεων έκαναν παρέλαση κάτω από τα φτερά του αεροπλάνου της Qantas. Στο βάθος άστραφτε. Κάπου μακριά έβρεχε.

Όσο και αν προσπαθούσα να κοιμηθώ δεν τα κατάφερνα. Οι σκέψεις με κρατούσαν άγρυπνο. Πολλά τα σχέδια για το αύριο. Σπουδές και αγώνας για την επιβίωση σε ένα τόπο που είχα ακούσει ότι πρόσφερε πολλά.

Τον ειρμό των σκέψεών μου διέκοψε η φωνή του κυβερνήτη: «Κυρίες και κύριοι σε λίγο φθάνουμε στην Τεχεράνη… Σας παρακαλούμε βάλετε τις ζώνες… Σας υπενθυμίζουμε ότι κατά την προσγείωση απαγορεύεται το κάπνισμα…»

Λίγα λεπτά αργότερα και μετά από μια προσγείωση που ούτε καν καταλάβαμε, βρεθήκαμε στην αίθουσα διαμετακόμισης.

Ήταν αργά το βράδυ και το αεροδρόμιο της Τεχεράνης ήταν σχεδόν άδειο. Έκανα αδιάκοπα βόλτες για να ξεμουδιάσω.

Η μετεπιβίβαση δεν άργησε και χωρίς να το καταλάβουμε βρισκόμαστε και πάλι στον αέρα.

Αυτή τη φορά με πήρε ο ύπνος και ξύπνησα μόνο από τις φωνές των Αγγλίδων προσκοπίνων που ταξίδευαν μαζί μας.

«Μου έπεσε το τσιγάρο… μου έπεσε το τσιγάρο» φώναζε η προσκοπίνα που καθόταν ακριβώς μπροστά μου. «Αυτό μας έλειπε τώρα. Φωτιά στους αιθέρες…» σκέφτηκα και πριν προλάβω να αντιδράσω είδα το αναμμένο τσιγάρο δίπλα από το παπούτσι μου. Μέσα σε λίγα λεπτά τα πράγματα είχαν ηρεμήσει αλλά εγώ δεν ξανάκλεισα μάτι.

Ένα πλουσιοπάροχο πρωϊνό βοήθησε στο τόνωση της διάθεσης.

Θα ήταν γύρω στις 10 το πρωί, τοπική ώρα, όταν το αεροσκάφος προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Νέου Δελχί.

Οι αεροσυνοδοί άνοιξαν τις δύο πόρτες του αεροσκάφους και αρχίσαμε την αποβίβαση. Εγώ και ο συσπουδαστής μου και αδελφικός φίλος, ο Τάκης Μακράκης, σαν… ιππότες επιτρέψαμε στις προσκοπίνες και τις συνοδούς τους να κατέβουν πρώτες. Και τότε είδαμε κάτι περίεργο. Μόλις πάτησαν στον αεροδιάδρομο όλες άρχισαν να τρέχουν σαν τρελές προς το κοντινότερο κτίριο του αεροδρόμιου! Δεν υπήρχαν τότε φυσούνες, ούτε λεωφορεία μεταφοράς επιβατών. Πρωτόγονες καταστάσεις. Όταν κατεβήκαμε και εμείς κατάλαβα τι συνέβαινε! Κάτω από το ήλιο του Νέου Δελχί η θερμοκρασία του τσιμέντου ήταν πάνω από 50 βαθμούς που μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα διαπερνούσαν τις σόλες των παπουτσιών σου κάνοντάς σε να νιώθεις ότι περπατάς ξυπόλυτος πάνω σε… αναμμένα κάρβουνα!

Οι ελπίδες μας ότι οι προσκοπίνες θα συνέχιζαν το ταξίδι τους μέχρι το Σίδνεϊ διαψεύστηκαν. Θα έμεναν, όπως μας είπαν, στο Νέο Δελχί για να πάρουν μέρος σε κάποιο τζαμπορί! Έτσι το ταξίδι μας έχασε την ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν οι ζωηρές προσκοπίνες…

Επόμενος σταθμός το Χονγκ Κονγκ. Η αγγλική αποικία της Ασίας που είχε μετατραπεί ήδη σε οικονομικό κέντρο του Ειρηνικού.

Δεν θα ξεχάσω την προσέγγιση του αεροσκάφους στον αερολιμένα. Αριστερά και δεξιά του διάδρομου υψώνονταν ουρανοξύστες! Φοβόμουνα ότι θα καταλήξουμε σε καμιά… κρεβατοκάμαρα ή κουζίνα! Τελικά καταλήξαμε στην αίθουσα ελέγχου διαβατηρίων και μετά από τον ανεφοδιασμό με καύσιμα πήραμε πάλι τους… αιθέρες με προορισμό την πρωτεύουσα των Φιλιππίνων, Μανίλα.

Να σημειώσω ότι υπήρχε λόγος για τους συχνούς σταθμούς. Τα αεροσκάφη της εποχής εκείνης (μιλάμε για Ιανουάριο του 1970) είχαν μικρές δεξαμενές καυσίμων, επομένως οι συχνοί ανεφοδιασμοί ήταν αναγκαίοι.

Το αεροδρόμιο της Μανίλας με είχε εντυπωσιάσει όχι για το μέγεθός του αλλά για το ντεκόρ του. Οι χώροι του αεροδρομίου ήταν γεμάτοι τροπικά δένδρα και τα περισσότερα τμήματα της στέγης γυάλινα! Σου έδινε την εντύπωση ότι βρισκόσουνα σε ζούγκλα. Δυστυχώς, δύο τρία χρόνια αργότερα καταστράφηκε από φωτιά.

Νέος ανεφοδιασμός καυσίμων και απογείωση με προορισμό το Ντάργουϊν της Βόρειας Αυστραλίας. Είχαν συμπληρωθεί ήδη 24 ώρες από την αναχώρησή μας από την Αθήνα και θέλαμε άλλες 12 και πλέον ώρες ταξίδι μέχρι να φθάσουμε στο Σίδνεϊ.

Στο Ντάργουϊν, θυμάμαι, μείναμε λίγο όσο χρειάστηκε για να γίνει ο ανεφοδιασμός. Δεν αποβιβαστήκαμε καν.

Στην πτήση προς το Σίδνεϊ με είχε καθηλώσει η θέα της αυστραλιανής ενδοχώρας από ψηλά. Ένα απέραντο, ατελείωτο, κατακόκκινο πεδίο!

Πέντε ώρες αργότερα προσγειωνόμασταν στην πόλη που έμελλε να ζήσω για 42 χρόνια. Στην πόλη που αντάμειψε τις προσπάθειές μου για ένα καλύτερο αύριο.

• Η συνέχεια και το τέλος την άλλη εβδομάδα.

Γιώργος Μεσσάρης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Από την υποδοχή μας στο αεροδρόμιο του Σίδνεϊ στις 26 Ιανουαρίου 1970. Εγώ και ο φίλος και συσπουδαστής μου, Τάκης Μακράκης, η γιαγιά μου Αγγελική (μητέρα της μητέρας μου), οι δύο θείες μου, Ελένη και Νίνα, και τα ξαδέλφια μου Τάκης και Σπυριδούλα (μόλις διακρίνεται). Πίσω μου ακριβώς η γεμάτη όνειρα, ασήκωτη βαλίτσα μου!

• Οποιοδήποτε σχόλιό σας μπορείτε να το στείλετε στο ΜΜΕ που φιλοξενεί το δημοσίευμα ή στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση και εγώ θα το μεταβιβάσω: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
• Οι τελευταίες παραγωγές ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ του Γιώργου Μεσσάρη: 1: «Σκιές Του Χθες» - Ένα οδοιπορικό στα εγκαταλελειμμένα χωριά της Κεφαλλονιάς και της Ιθάκης. Στα ελληνικά με αγγλικούς υπότιτλους. Διατίθεται σε μέμορι στικ. 2: ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗ – ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ. Διατίθεται σε DVD σε τέσσερις γλώσσες. Για να τα αποκτήσετε επικοινωνήσετε με τον ίδιο στην ηλεκτρονική διεύθυνση Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.