Πέρασαν κιόλας διακόσια χρόνια από την ελληνική επανάσταση του 1821.

Η Ελλάδα γιορτάζει.

Βέβαια καλές είναι οι γιορτές και τα πανηγύρια γιατί σε αρκετούς από εμάς ανυψώνουν το ηθικό και μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε πάνω από όλα Έλληνες.

Όμως επειδή οι γιορτές κρατούν λίγο αλλά η ιστορία συνεχίζει να γράφει,καλό είναι με την ευκαιρία των διακοσίων χρόνων από το 1821 να διαλογιστούμε λίγο και γι’ αυτό θα αναφέρω κάποιες σκέψεις μου.

Και πρώτα από όλα, αναρωτηθήκαμε,πώς οι Οθωμανοί είχαν καταφερει να έχουν σκλαβωμένους 400 χρόνια τους δυνατούς, έξυπνους και με ισχυρό πολιτισμό Έλληνες;

Μα απλά,βρίσκοντας προσκυνημένους φιλότουρκους ( οι Έλληνες τους χαρακτήριζαν « χριστιανούς Τούρκους») οι οποίοι ήταν οι αντιπρόσωποι των τουρκικών συμφερόντων ( οικονομικών, διοικητικών,νομικών)στη σκλαβωμένη χώρα.

Οι γνωστοί κοτζαμπάσηδες ή προεστοί.

Όλοι αυτοί , επ ουδενι δεν επιθυμούσαν την απελευθέρωση ,γιατί πέρναγαν μέλι γάλα με τους Τούρκους όπως και οι « χωροφύλακες»των Τούρκων, οι αρματολοί, με τα πασαλίκια τους.

Οι ίδιοι οι κοτζαμπασηδες είναι αυτοί που θέλησαν και μετά την επανάσταση να αντιπροσωπεύσουν τα δυτικά πλέον συμφέροντα των συμμάχων και τους χάλασε τη δουλειά ο Καποδίστριας.

Αλήθεια ποιος σκότωσε και γιατί τον Καποδίστρια;

Υπάρχουν κοτζαμπασηδες σήμερα;

Μια άλλη σκέψη για την επανάσταση είναι,πώς ένας τόσο ετερόκλητος πληθυσμός τότε ( Αρβανίτες , βλάχοι , Σλάβοι, αρματολοί, κλέφτες, άτακτοι πολεμιστές,φιλελληνες κλπ) κατάφερε να ενωθεί και να επαναστατήσει;

Ο κοινός αγώνας στηρίχτηκε σε δυο κοινά χαρακτηριστικά που είχαν όλοι αυτοί. Κι αυτά ήταν η κοινή ελληνική γλώσσα και η κοινή ορθοδοξη χριστιανική πίστη. Αυτά τους ένωσαν, είτε μας αρέσει είτε όχι.

Ένα άλλο θέμα είναι,πώς θεωρούσαν την Ελευθερια τότε και πώς τη θεωρούμε εμείς σήμερα.

Για παράδειγμα,πόσο ελεύθεροι θεωρουμαστε εμεις σήμερα όταν για κάθε σχεδόν νόμο και πραξη που γίνεται στη χώρα μας πρέπει να έχουμε την ευγενικη έγκριση των συμμάχων μας , των δανειστών μας , των εταίρων μας και των επιτρόπων μας ;

Πόσο ισχυροί και ελεύθεροι νιώθουμε σήμερα; Κι αν δεν νιώθουμε, υπάρχει σήμερα κάτι που να μας ενώνει και να μας στηρίζει ;

Ή πάμε να χάσουμε κι αυτά που είχαμε τότε , πριν διακόσια χρόνια ,να μας ενώνουν;

Νομίζω για αρχή διαλογισμού αυτές οι σκέψεις αρκούν. Να μη χαλάσουμε και τελείως τη διάθεση μας μέρες που ‘ ναι.

Ζήτω οι πραγματικοι Έλληνες!

Ζήτω η αληθινή Ελλάδα!