Μία άκρως τραγική ιστορία αυτή με το κοριτσάκι στα Χανιά …

Ένα παιδί που ¨έφυγε¨, μόλις έντεκα χρονών …

… αυτοκτονία ή ατύχημα; …

το μόνο σίγουρο: τραγικά συμβάντα στη ζωή του παιδιού, βιαιότητες, συγκρούσεις, πόνος … που όμως δεν ενεργοποίησαν τις δομές του Κράτους για να προστατεύσουν το παιδί αυτό … εξάλλου οι δομές, ας το παραδεχθούμε, είναι υποτυπώδεις και συνήθως ενεργοποιούνται εκ των υστέρων …

Ένα παιδί λοιπόν που βιαστικά μας προσπέρασε …. Θλιμμένο …

ένα παιδί που αργοπέθαινε κάθε ημέρα …

και παρέκει, μια Δικαιοσύνη ασθμαίνουσα …

μια Πολιτεία που δεν προνοεί …

μια Κοινωνία σε λήθαργο ….

Και πάντα εκ των υστέρων, σε πολλά τραγικά συμβάντα, όλοι λέγουσιν ότι: ναι, ναι, μύριζαν το αίμα πριν τρέξει, άκουγαν και φωνές, έβλεπαν και τις πληγές, άκουγαν μέσα στη νύχτα και κλάματα και κραυγές πόνου και ικεσίας … Και όμως δεν έκαναν τον παραμικρό … και μετά θα βάλουν τις παντοφλίτσες τους και θα κοιμηθούν ¨ήσυχοι¨ ότι τάχα ¨δίκαιο αγώνα αγωνίσθηκαν¨.

Συμπεριφορές μιας Κοινωνίας που αδιαφορεί, και που ο Νόμος των ανθρώπων δεν τιμωρεί …

Και μια Πολιτεία που δεν προνοεί να δημιουργήσει προστατευτικές και υποστηρικτικές δομές των θυμάτων της βίας, αλλά οι εκπρόσωποί της ¨κλαίνε¨ εκ των υστέρων on camera …

Ίσως λοιπόν κάποτε στον ορισμό της βίας πρέπει να προστεθεί άλλη μία μορφή βίας: η ανθρώπινη αδιαφορία …

Και ίσως … ίσως το έγκλημα της συμμετοχής σε αυτοκτονία που τώρα ορίζεται ως [Ποινικός Κώδικας άρθρο 301]: «Όποιος κατέπεισε άλλον να αυτοκτονήσει… καθώς και όποιος έδωσε βοήθεια κατά την τέλεσή της, η οποία διαφορετικά δεν θα ήταν εφικτή, τιμωρείται με φυλάκιση», να τροποποιηθεί ώστε να τιμωρούνται και αυτοί που συνειδητά εξαθλιώνοντας κάποιον τον οδηγούν στην αυτοκτονία, και επίσης να τιμωρούνται και αυτοί που συνειδητά δημιουργώντας πάσης φύσεως ηθικά ή ψυχολογικά αδιέξοδα οδηγούν εντέλει το θύμα στο απονενοημένο αυτό διάβημα, διά δε το αποτέλεσμα να αρκεί στο πρόσωπο του θύτη και ο ενδεχόμενος δόλος.

Και γράφοντας τούτες τις αράδες [ένα κερί, ¨εις μνήμην¨], ήλθαν συνάμα στο νού μου στίχοι/κραυγή της Κατερίνας Γώγου:

«Θα ‘ρθει καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράματα.
… άκου θα ‘ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απέξω
… Οι άνθρωποι – σκέψου! – θα μιλάνε με χρώματα
… Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –
δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος». …

Ταπεινά

Γεράσιμος Βασ. Θεοδωράτος