Μιθριδατισμός¨  αποκαλείται η πρακτική να συνηθίζει ο οργανισμός τη δράση ενός δηλητηρίου μέσω της σταδιακής αυτοχορήγησης σε συνεχόμενες, μη θανατηφόρες, δόσεις. Ο όρος προέρχεται από τον Μιθριδάτη ΣΤ' (134 ή 132 π.Χ. - 63 π.Χ), βασιλιά του Πόντου, ο οποίος εξαιτίας του μεγάλου φόβου του, μήπως τον δηλητηριάσουν, χορηγούσε στον εαυτό του βαθμιαία αυξανόμενες μη θανατηφόρες δόσεις δηλητηρίου. 

Ο όρος [¨μιθριδατισμός¨] χρησιμοποιείται και μεταφορικά για να περιγράψει τη σταδιακή εξοικείωση και αποδοχή γεγονότων ή/και καταστάσεων που προηγουμένως θεωρούνταν ιδιαίτερα επικίνδυνα.

Και ούτω λ.χ., αποδέχεται πλέον η Κοινωνία καταστάσεις που προηγουμένως θεωρούνταν ιδιαίτερα επικίνδυνες. Και ναι, σταδιακά εξοικειώνεται η Κοινωνία με ¨καταστάσεις¨ όπως: 

φόβος, διαφθορά, εξάρτηση, υποταγή, δουλοπρέπεια, αυτοματοπoίηση.  

Και όλα αυτά σε μικρές, καθημερινές, συνεχόμενες δόσεις, που τελικά, σε συνδυασμό με την ¨βολική συνήθεια¨ πολλών να λησμονούν, σταδιακά οδηγούν σε νέκρωση των ιστών της Κοινωνίας.

Πριν λίγες ημέρες η, με Νόμο, κατάργηση της προστασίας της πρώτης κατοικίας … Και είχα αναφερθεί, και δυστυχώς σε λίγες ημέρες επίκειται η, με Νόμο, κατάρρευση των εργασιακών δικαιωμάτων … και η αποδυνάμωση, σε συνδυασμό με την αναποτελεσματικότητα, του απεργιακού δικαιώματος … 

Και αναμφιβόλως η ψήφιση από τη Βουλή με Νόμο ¨… της κατάργησης του σταθερού οκταώρου και η επέκταση σε σειρά κλάδων της επιτρεπόμενης κυριακάτικης εργασίας, αλλά και η συρρίκνωση και υπονόμευση των συλλογικών εργασιακών δικαιωμάτων (συλλογικής διαπραγμάτευσης και δικαιώματος απεργίας) και της προστασίας της συνδικαλιστικής δράσης, αλλά και η μείωση του κόστους της πρόσθετης εργασίας και στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας με ατομική συμφωνία εργοδότη – εργαζομένου …¨ [επισημάνσεις από την Ολομέλεια Προέδρων Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος], οδηγούν, κατά την εμήν άποψη, σταδιακά τον εργαζόμενο στην υποδούλωση. Και αν κάποιες λίγες διατάξεις του εν λόγω Νομοσχεδίου κινούνται στη σωστή κατεύθυνση, δεν είναι όμως οι καθοριστικές για το μέλλον του εργαζόμενου, είναι σαν να πασπαλίζουμε με ζάχαρη άχνη τους εφιάλτες.

Και πρέπει καίρια να προβληματίσει όλους ότι η κατάργηση της προστασίας της πρώτης κατοικίας, και η κατάργηση θεμελιωδών εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά και η ψήφιση σειράς άλλων διατάξεων [για τις οποίες θα επανέλθω αργότερα], συνδυάζεται χρονικά με την ¨αυτοματοποίηση¨ και ¨κονσερβοποίηση¨ με νόμους, του θεσμού της Δικαιοσύνης, που ήδη συντελείται …

Και είχε ειπωθεί ότι με λίγα ¨κλικ¨ στον υπολογιστή θα χωρίζεις … και είναι πια Νόμος … με λίγα ¨κλικ¨ στον υπολογιστή θα χάνεις σε πλειστηριασμό την περιουσία σου, και είναι πια Νόμος … από έναν αλγόριθμο θα γίνεσαι ευτυχισμένος η δυστυχισμένος … ναι, γίνεται πραγματικότητα … με λίγα ¨κλικ¨ στον υπολογιστή θα πληροφορείσαι αν δικαιούσαι να ζεις … . 

Ναι … μικρές δόσεις δηλητηρίου … καθημερινές … συνεχόμενες … έτσι που να ξεχνάς πια ήταν η προηγούμενη … και να καταλήγεις να δέχεσαι μοιρολατρικά την επόμενη … .

Και προφητικά θρηνούσε ο ποιητής Γεώργιος Σεφέρης [Μέρες, Γ΄, σελ. 208-9, Αθήναι, 8-7-1940):

«Στο μεταξύ, μας σκοτώνουν με μικρές δόσεις, πολύ ταχτικά, πολύ σιωπηλά, πολύ σοφά.
Κάθε μέρα γυρίζουμε στο σπίτι μας για να θάψουμε ένα νεκρό: μια σκέψη, ένα αίσθημα.
Σε λίγο δε θα χουμε τίποτε άλλο να κάνουμε παρά να κοιτάζουμε πως να βρούμε το ταΐνι* μας [*τροφή, κυρίως για τα ζώα],
σαν τα σκυλιά και σαν τις γάτες, με μόνη τη διαφορά, το χειρότερο,
πως θα κουβαλούμε μαζί μας τα υπολείμματα των ανθρώπων που ήμασταν.»

Ταπεινά 

Γεράσιμος Βασ. Θεοδωράτος