Πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει τέλειο έγκλημα και πράγματι ανατριχιαστικά εγκλήματα έχουν εξιχνιαστεί, όσο και αν ο δολοφόνος πίστευε ότι είχε δημιουργήσει για τον εαυτό του αδιάσειστο άλλοθι. Δυστυχώς έχουμε γίνει μάρτυρες πολλών σκοτεινών υποθέσεων, όπου ο πραγματικός δολοφόνος θρηνεί για τον χαμό της ζωής του δικού του ανθρώπου, αλλά όπως τελικώς αποκαλύπτεται, είναι αυτός που την έχει αφαιρέσει. Η κοινή γνώμη είχε συγκλονιστεί πριν από περίπου ένα μήνα από την δολοφονία της νεαρής μητέρας, που άφηνε την τελευταία της πνοή δίπλα στο μωρό της, στην υπόθεση της φερόμενης ως ληστείας μετά φόνου στα

Γλυκά Νερά. Ο δολοφόνος και σύζυγος του θύματος θεωρούσε ότι είχε δημιουργήσει το τέλειο έγκλημα, προσπαθώντας να αποπροσανατολίσει τις αρχές, και πιστεύοντας πως η κοινωνία συμπάσχει με τον νεαρό σύζυγο που πενθεί τον χαμό της αγαπημένης του, κρατώντας τρυφερά το μωρό τους στην αγκαλιά του. Ο άνθρωπος αυτός αφαίρεσε τη ζωή της ανυπεράσπιστης κοπέλας, ψυχρά, στυγνά και μεθοδικά, αφήνοντας πίσω του νεκρό ένα αθώο ζώο και καταδικάζοντας το ίδιο το παιδί του να μεγαλώσει χωρίς μητρικό χάδι και φροντίδα, χωρίς την ζεστασιά, που μόνο η μητέρα του μπορούσε να του δώσει.
Κατά καιρούς έχουν αποκαλυφθεί εγκλήματα με ανάλογα χαρακτηριστικά και ενώ οι δολοφόνοι πίστευαν ότι μπορούν να διαφύγουν της σύλληψης, βεβηλώνοντας ακόμη και τα νεκρά κορμιά των θυμάτων τους, τεμαχίζοντας τα, προκείμενου να μην είναι αναγνωρίσιμα, στο τέλος μια μικρή ανεπαίσθητη λεπτομέρεια εξαφάνιζε την λεπτή γραμμή που χώριζε την ένδειξη από την απόδειξη, αποκαλύπτοντας περίτρανα την ενοχή του δράστη.

Τι συμβαίνει όμως με τα άλλα εγκλήματα, που στοιχίζουν ζωές ανθρώπων, μόνο που δεν υπάρχει απαραίτητα φυσικός αυτουργός, αλλά υπάρχουν πολλοί και υπεράνω πάσης υποψίας ηθικοί αυτουργοί, οι οποίοι με την στάση τους συντελούν στον αργό και βασανιστικό θάνατο κάποιων ανθρώπων. Ίσως θα μπορούσαμε να συζητάμε για κοινωνικά ή ανθρωπιστικά εγκλήματα και ο κατάλογος τέτοιων περιπτώσεων είναι μακρύς.

Πριν από λίγες μέρες, μάθαμε όλοι την Δήμητρα. Η Δήμητρα της Λέσβου, η Δήμητρα που γεννήθηκε Δημήτρης και που όταν αποφάσισε να μιλήσει στην οικογένεια της, εκείνοι της έδωσαν ψυχοφάρμακα, που τα έπαιρνε εν αγνοία της. Πόσο απάνθρωπο είναι να δίνεις ψυχοτρόπα φάρμακα σε κάποιον χωρίς ούτε καν να το ξέρει; Πόσο άγρια και αρρωστημένα παίζει κάποιος με το μυαλό και την ψυχή ενός ανθρώπου, στην προκειμένη περίπτωση του ίδιου του παιδιού του;

Ναι, η Δήμητρα ήταν διαφορετική και όταν κάποια στιγμή αποφάσισε να ζήσει τη ζωή της όπως ήθελε, αλλά κυρίως όπως ένιωθε, χλευάστηκε από τους συγχωριανούς της και υπέστη εξευτελισμούς κατ΄ εξακολούθηση.

Όμως η Δήμητρα δεν φρόντιζε να στολίζει μόνο τον λαιμό της με φανταχτερά κοσμήματα. Είχε πρώτα στολίσει την ψυχή της με άδολη αγάπη και ήταν ένα πλάσμα ήρεμο και αγνό, μια δέσμη φωτός μέσα στο σκοτάδι, που σκορπούσε το μεθυστικό της άρωμα, περνώντας σαν αερικό, όταν έσπευδε να βοηθήσει τους πρόσφυγες που κατέφθαναν καθημερινά στη Λέσβο κι εκείνη πάσχιζε όπως μπορούσε να βοηθήσει τα παιδιά, που τρομαγμένα τουρτούριζαν από το κρύο και τις κακουχίες. Το σπίτι της ήταν ανοιχτό, αγαπούσε την μουσική, αγαπούσε τις γάτες της και ίσως να μην γιάτρεψε όλες τις πληγές, όμως κατάφερε με έναν δικό της τρόπο να αγαπήσει ακόμη και την ίδια την ζωή της.

Η Δήμητρα θα μπορούσε επιτέλους να βρει την γαλήνη και να ζήσει απλά και ήρεμα στον τόπο της. Όμως για κάποιους αυτό ήταν ανεπίτρεπτο, μιας και στον μικρόκοσμο τους η Δήμητρα δεν χωρούσε και δεν μπορούσαν να της κολλήσουν μια κοινώς αποδεκτή ταμπέλα. Η Δήμητρα, από την στιγμή που αποφάσισε να δείξει τον εαυτό της, υποθήκευσε την ίδια της ελευθερία. Είναι πολύ δύσκολο για πολλούς να σεβαστούν την ιδιαιτερότητα του συνανθρώπου τους, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και την ελευθερία έκφρασης και μοιάζουν να θρέφουν μέσα τους έναν μικρό δικτάτορα, έναν δυνάστη, που θέλει μόνο να βάζει φραγμούς, ρουφώντας το οξυγόνο των ανθρώπων, καταδικάζοντας τους σε θάνατο από ασφυξία.

Ακόμη και το Silver Alert, στην περίπτωση της Δήμητρας δεν ενεργοποιήθηκε εγκαίρως και επαρκώς, γιατί η περιγραφή που συνόδευε την εξαφάνιση της ήταν ότι πρόκειται για άνδρα άνω των 60, που φορούσε φόρεμα και πέρλες στον λαιμό, ενώ αντίστοιχη θα ήταν και μια πρόσφατη φωτογραφία. Επομένως δεν μας ενδιαφέρει να βρεθεί ένας άνθρωπος που εξαφανίστηκε και η ζωή του διατρέχει κίνδυνο, μας ενδιαφέρει να ελέγξουμε το περιεχόμενο της πληροφορίας και εάν είναι δυνατό, να το προσαρμόσουμε στα κοινώς αποδεκτά, χωρίς να προκαλέσουμε θόρυβο και την παραμικρή αντίδραση. Μόνο που σε περιπτώσεις σαν της Δήμητρας, δεν θέλουμε απλώς να κρύβουμε ό,τι δεν μας αρέσει, αλλά προσπαθούμε να το εξοντώσουμε με μανία.

Και αυτό έγινε με την Δήμητρα. Εξοντώθηκε, αφανίστηκε και εξαϋλώθηκε,, βρίσκοντας τραγικό βιολογικό θάνατο. Γιατί ο άνθρωπος αυτός πέθαινε πολλές φορές, σχεδόν καθημερινά, το ίδιο ψυχρά και μεθοδικά, όπως συμβαίνει με τα κοινά εγκλήματα, που ευτυχώς δεν είναι τέλεια.

Η Καρολάιν, η Δήμητρα, ο Βαγγέλης, η Ελένη.

Έφυγαν.

Χάθηκαν πια.

Μας πόνεσε βαθιά το τραγικό τους τέλος. Ιστορίες φρικτές και σκοτεινές που με μια πρώτη ανάγνωση δεν μοιάζουν. Υπάρχει όμως κάτι κοινό. Όχι ανάμεσα στα θύματα. Αλλά στους φυσικούς ή ηθικούς αυτουργούς. Όσοι αφαίρεσαν οι ίδιοι την ζωή ή όσοι συντέλεσαν με την στάση τους στο προδιαγεγραμμένο τέλος, ήθελαν στην πραγματικότητα να αφαιρέσουν την ελευθερία αυτών των ανθρώπων. Τους ήθελαν δέσμιους των δικών τους ορέξεων και πεποιθήσεων, σαν άβουλες μαριονέτες.

Ενώ βιώνουμε καθολική ελευθερία, θέλουμε να εξουσιάζουμε τις ζωές των ανθρώπων. Να τους πλάθουμε όπως θέλουμε, να γίνουν αυτό που θέλουμε, να κάνουν ότι θέλουμε. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να εναντιωθεί γιατί τότε εύκολα τον εξαφανίζουμε από την ομοιόμορφη και αποδεκτή εικονική πραγματικότητα που έχουμε κατασκευάσει. Φροντίζουμε μάλιστα να δηλητηριάζουμε με μίσος ακόμη και τα παιδιά μας, τα οποία εκπαιδεύουμε σαν αυριανούς γενίτσαρους που θα διασπείρουν με την ίδια λύσσα το τοξικό μένος τους.

Όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια είναι ένδειξη μιας πολύ σοβαρής κοινωνικής παθογένειας.
Όσο διψάμε για ανθρώπινο αίμα, θα ζούμε σας βρικόλακες, για πάντα στο σκοτάδι και εάν κάποτε επικρατήσει φώς, θα σωριαστούν οι στάχτες μας και θα αφανιστούμε.