Όχι, δεν είναι "ζωώδη ένστικτα" αυτά που προκάλεσαν το έγκλημα στα Γλυκά Νερά. Πίσω από την απολύτως λελογισμένη και μετρημένη ανθρωποκτονία, δεν βρίσκεται η κτηνώδης πλευρά του δολοφόνου (ως γνωστόν ένα μόνον ζώο σκοτώνει για λόγους πέρα από τη βρώση και την άμυνα), αλλά ένα αποκλειστικά ανθρώπινο (πλην απάνθρωπο) χαρακτηριστικό: Κι αυτό είναι η αίσθηση της κυριότητας. Αυτού που στο εμπράγματο δίκαιο μαθαίναμε ως την απόλυτη εξουσία του κυρίου πάνω στο πράγμα. Ο κύριος μπορεί να διαθέσει όπως θέλει το πράγμα, ακόμα και να το καταστρέψει.

Μπορεί στις περισσότερες έννομες τάξεις η κυριότητα επί προσώπου να έχει νομικώς καταργηθεί (βλ. δουλεία, αν και τοεμπόριο ανθρώπων εξακολουθεί), αλλά η "διάνοια κυρίου" επί προσώπων δυστυχώς δεν έχει εκλείψει.

Εννοώ την πεποίθηση κάποιου ότι ένα άλλο πρόσωπο του "ανήκει" δικαιωματικά. Ότι έχει τη δύναμη αλλά και την ,χάριν της δυνάμεως, νομιμοποίηση να επιβάλει στον άλλο την οποιαδήποτε θέλησή του. Αυτό το (κυριολεκτικά ενίοτε) αποπνικτικό "είσαι δική μου - δικός μου", άρα κάνεις ό,τι θέλω, άρα μπορώ ακόμα και να σε καταστρέψω.

Είσαι γυναίκα ΜΟΥ
Είσαι άντρας ΜΟΥ
Είσαι παιδί ΜΟΥ
Είσαι υπάλληλός ΜΟΥ
Είσαι ψηφοφόρος ΜΟΥ
Είσαι πιστός ΜΟΥ

Η ηλικιακή διαφορά, η διαφορά στο κοινωνικό στάτους, η συγγένεια, η οικογένεια συγκροτούν αυτές τις ασφυκτικές ιεραρχίες. Το "ΑΓΑΠΗ μου" όταν γίνεται "αγάπη ΜΟΥ" σημαίνει ότι η αγάπη πάει - αρχίζει η ιδιοκτησία.

Η εκ των προτέρων συναίνεση παύει - αρχίζει απλώς η εκ των υστέρων συνομολόγηση, ή ανοχή, η αποδοχή εν τέλει της κακοποίησης που είναι συνυφασμένη με την απόλυτη εξουσία.

Θα καταλάβουμε κάποτε ότι δεν μας ανήκει ΤΙΠΟΤΑ και ΚΑΝΕΙΣ; Ότι κανείς δεν είναι κανενός;

Ότι μια οποιαδήποτε διαπροσωπική σχέση χρειάζεται ΔΥΟ για να προχωρήσει. Έχει πάψει να υπάρχει από τη στιγμή που θέλει μόνο ένας. Και αν πραγματικά υπάρχει αγάπη, αυτός που θέλει οφείλει να επιτρέψει σε αυτόν που δεν θέλει να αποχωρήσει ελεύθερος. Δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα δύο. Η ευτυχία πρέπει να είναι εξ αδιαιρέτου. Αλλιώς ευτυχία δεν τη λες.