Αρθρο του Γεράσιμου Π. Φιλιππάτου

«Φάγωμεν πίωμεν αύριο γαρ αποθνήσκομεν»
(Να φάμε να πιούμε και στο μέλλον να πεθάνουμε)

Η επιβολή από τα όργανα του Δυτικού κεφαλαίου, την ΕΟΚ, το ΔΝΤ, τις Δυτικές τράπεζες μιας άγριας οικονομικής πολιτικής καταλήστευσης του εισοδήματος των εργαζομένων, μιας βάναυσης επίθεσης ενάντια στο βιοτικό τους επίπεδο, η επιβολή σκληρών όρων για την παροχή του νέου δανείου, οι συνεχείς αποστολές των ελεγκτών για την άμεση παρακολούθηση της πορείας του προγράμματος λιτότητας, η σίγουρη επιβολή νέων σκληρών ισοπεδωτικών μέτρων για την χορήγηση της επόμενης 7ης δόσης των 130 δις, η φημολογούμενη επιτροπεία, ισοδυναμούν με ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας, με σύγχρονο Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο τύπου 1897, προσαρμοσμένο στις σημερινές συνθήκες.
Όπως και τότε, ολόκληρη η σημερινή οικονομική πολιτική της κυβέρνησης του “φιλέλληνα” Παπανδρέου και νυν Παπαδήμου, από τα έσοδα, τους φόρους, τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ, μέχρι τις δαπάνες, την εισοδηματική πολιτική, τις κοινωνικές ασφαλίσεις και τις συντάξεις, τις όποιες επενδύσεις, αποφασίζονται όχι από ελληνικά κέντρα αλλά από όργανα του Δυτικού κεφαλαίου και των τραπεζών. Αυτό συνιστά το τέλος της έστω περιορισμένης οικονομικής ανεξαρτησίας της χώρας.
Οι πραγματικοί στόχοι αυτού του προγράμματος δεν είναι ο περιορισμός των ελλειμμάτων, η σταθεροποίηση κι ακόμη λιγότερο η ανάπτυξη. Πίσω από τις ταμιακές ανάγκες, τις αποκρατικοποιήσεις και την αναζήτηση εσόδων από τις πωλήσεις επιχειρήσεων του Δημοσίου κρύβεται ο στόχος της τελειωτικής διάλυσης των όποιων μονάδων και κλάδων της βιομηχανίας που έχει απομείνει. Είχαν προηγηθεί στην δεκαετία του 90 και εντεύθεν με την τσιμεντοβιομηχανία, ορισμένες μονάδες της κλωστοϋφαντουργίας, τη Λάρκο, άλλες μεταλλευτικές επιχειρήσεις και την βιομηχανία όπλων. Μοχλός για την επιβολή αυτής της πολιτικής είναι το εξωτερικό χρέος σε συνδυασμό με το έλλειμμα του εξωτερικού ισοζυγίου και την αναγκαιότητα εξωτερικού δανεισμού.

Ταυτόχρονα όμως είναι γνωστό τοις πάσι, ότι η χώρα μας διεκδικεί νόμιμα από το Γερμανικό κράτος, πολεμικές αποζημιώσεις και την επιστροφή του αναγκαστικού «δανείου», συνολικού ύψους πάνω από 496 δισεκατομμύρια δολάρια*, ποσό τέτοιο που εάν το πλήρωνε η Μέρκελ η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας θα άλλαζε ριζικά, παρ’ ότι σε σχέση με τα διαρθρωτικά προβλήματά της δεν θα άλλαζε άμεσα.
Βλέπετε αγαπητοί αναγνώστες, στην σημερινή συγκυρία, να μιλά κανείς για τις αποζημιώσεις;;. Ποιος πολιτικός φορέας έχει αναδείξει και έχει επιμείνει για το ζήτημα και εμείς οι κουτόφραγκοι το αγνοούμε;;. Η καταβολή σήμερα των επανορθώσεων καταστρέφει ολοκληρωτικά το όργανο υποδούλωσης της ελληνικής οικονομίας που είναι το εξωτερικό χρέος και γι αυτό μέχρι το οριστικό ξεπούλημα της και την πλήρη μετατροπή της σε άμεσα ελεγχόμενη από τη Δύση οικονομία υπηρεσιών, δεν πρόκειται να καταβληθούν στην καλύτερη περίπτωση παρά μόνο πενταροδεκάρες.

Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι η χώρα να έχει πέσει σε βαθιά παρακμή. Η δημοκρατία είναι γράμμα κενό αφού η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία δεν υπάρχουν ουσιαστικά. Ο κοινοβουλευτισμός είναι θέατρο με πολλούς κομπάρσους αφού η οικονομική πολιτική της χώρας αποφασίζεται από την ΕΟΚ, το ΔΝΤ, τις Δυτικές τράπεζες και όχι από τον ελληνικό λαό. Σημαίνει ότι σε πολύ λίγο θα είμαστε μισθωτοί αφεντάδων Γερμανών, Άγγλων, Γάλλων, Πορτογάλων.
Μέσα σε αυτό το ζοφερό κλίμα η τοπική αυτοδιοίκηση, ένα χρόνο τώρα, μπουσουλάει σαν μικρό παιδί με την βοήθεια του «Καλλικράτη».
Κεντρικοί Αυτοτελείς Πόροι (Κ.Α.Π.) περιορισμένοι, ΕΣΠΑ εξαφανισμένο και προγράμματα χρηματοδοτήσεων ανύπαρκτα. Έτσι τουλάχιστον μας λένε οι σημερινοί τοπικοί άρχοντες. Φαίνεται ότι τα πράγματα μέρα με την ημέρα βαλτώνουν.
Σε αυτή την άσχημη συγκυρία και την γενικευμένη κρίση οι άνθρωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης καλούνται να υπερβάλουν εαυτούς. Με τρόπο οργανωτικό, μεθοδικό και με βάσει το ανθρώπινο δυναμικό να συγκροτηθούν και να λειτουργήσουν.
Η γενική και νεφελώδης δικαιολογία ότι με έναν υπερχρεωμένο Δήμο και χωρίς πιστώσεις από το κεντρικό κράτος δεν μπορεί να γίνουν και πολλά πράγματα, άρα επέρχεται το μοιραίο («αύριο γαρ αποθνήσκομεν»), δεν ευσταθούν.
Η σημερινή δημοτική αρχή με χρόνο ζωής δεκατρείς μήνες και με περίοδο χάριτος που έχει εξαντληθεί, προσπαθεί. Εδώ όμως δεν ισχύει το ρητό του θυμόσοφου λαού «αρκεί η προσπάθεια» γιατί έχουμε να κάνουμε με ανάπτυξη για το μέλλον των Κεφαλλονιτών και όχι για μια απλή διεκπεραίωση έκδοσης πιστοποιητικών και δελτίων τύπου.

Στην διαχείριση του Δήμου ο σημαντικότερος τομέας είναι αυτός των οικονομικών. Η κινητήριος δύναμη του. Εδώ πρέπει να σταθούμε, εάν θέλουμε να φανούμε χρήσιμοι με την καλόπιστη κριτική μας.
«Κάνω οικονομία για να μπορούν να πληρωθούν οι εργαζόμενοι» ακούμε συχνά από το στόμα του καθ’ ύλην αρμόδιου επί των οικονομικών Αντιδημάρχου και προέδρου της οικονομικής επιτροπής.
Εάν ο πήχης και ο στόχος είναι ο παραπάνω τότε καλώς, τα καταφέραμε, λαμπρά!! (φάγωμεν πίωμεν).
Ερωτάται λοιπόν ο αρμόδιος Αντιδήμαρχος αυτό είναι το όραμά του;, οι στόχοι του;, μέχρι την λήξη της θητείας του.
Που βρίσκονται τα οικονομικά του Δήμου; πως πάει το κληροδοτούμενο χρέος;. Αυξήθηκε ή μήπως μειώθηκε με την «συνετή οικονομία»;
Γνωρίζουμε τους αριθμοδείκτες αποδοτικότητας απασχολούμενων κεφαλαίων, ενεργητικού και ιδίων κεφαλαίων;;.
Όταν μιλούσαμε για τα οικονομικά του Δήμου στις πρώτες συνεδριάσεις του Δ.Σ. είχαμε την διαβεβαίωση ότι τουλάχιστον κάθε δίμηνο (άλλοι ήταν πιο αισιόδοξοι και μιλούσαν για μήνα και λιγότερο!!) θα υπήρχε ένας απολογισμός για τα πεπραγμένα. Έχουν περάσει δεκατρείς μήνες και πληροφόρηση μηδέν.
Φροντίσαμε όλο αυτό το διάστημα να αποπληρώσουμε τις ευπαθείς ομάδες των μικρών προμηθευτών και παροχής υπηρεσιών (π.χ. αναλώσιμα, κόψιμο χορταριών ευπρεπισμός κοινοχρήστων χώρων) των περασμένων ετών πριν το 2010;;.

Με ποια κριτήρια (βάσει αυστηρά ημερομηνιών και πρωτοκόλλου;;) επιλέγονται ο άλφα ή ο δείνα για την εξόφλησή τους;;.
Σε ποιους τομείς έχει γίνει συγκράτηση δαπανών σε σχέση με το παρελθόν και σε ποιους δεν ήταν αυτό δυνατόν;;. Μήπως, το άσπρισμα των πεζοδρομίων, το κόψιμο των χόρτων και καθαρισμός οδών στοίχισαν δυσανάλογα πολλά χρήματα πέρυσι και φέτος θα πρέπει να περιοριστούν αγοράζοντας λιγότερο ασβέστη και κόβοντας μόνο τα απολύτως αναγκαία χόρτα;
Έχουμε ανακαλύψει νέες πηγές εσόδων πέραν των τετριμμένων (δημοτικά τέλη, μισθώσεις παραλιών κ.λ.π.) ;;
Η είσπραξη των τακτικών εσόδων (όχι βέβαια τα χαράτσια) εξοφλούνται ή στο όνομα του πολιτικού κόστους αδρανούμε;;. Ισχύει η τιμολόγηση των λυμάτων του Φισκάρδου;;. Έχουν εισπραχθεί από τότε μέχρι σήμερα;;.
Που βρίσκεται το Σ.Δ.Ι.Τ. του πρώην Δήμου Ερίσου που διαχρονικά το «έτρεξαν» και οι δύο δημοτικές αρχές;;.
Είμαστε ευχαριστημένοι με την λειτουργία των τοπικών κοινοτήτων και τις ανάγκες τους ή έχουν αφεθεί στην τύχη τους;;. Αφουγκραζόμαστε τα καθημερινά τους προβλήματα ή τους δημιουργούμε επιπρόσθετα με τις τακτικές μας;;.
Κατανοούμε τις δυσλειτουργίες και καθυστερήσεις του «Καλλικράτη» όμως ένα χρόνο τώρα που βρίσκεται ο Ο.Ε.Υ. του Δήμου μας;;. Η μη οργανωμένη διοίκηση έχει αντίκτυπο και στον οικονομικό τομέα. Γιατί δεν κάνουμε και εδώ αγώνα δρόμου, στην αποκεντρωμένη διοίκηση για την υλοποίηση του;;.
Σχεδιάζεται το Επιχειρησιακό Σχέδιο της Κεφαλονιάς (παρότι έχει δοθεί παράταση μέχρι 30-6-2012) ώστε να υπάρχει μπούσουλας και στα οικονομικά;;.
Πολλά τα ερωτήματα και κυρίως ρητορικά για να περιγράψουμε αδράνεια, καθυστερήσεις και παραλείψεις. Δεν θα επεκταθούμε σήμερα σε άλλους τομείς της διοίκησης. Το σημερινό μας άρθρο ας εκληφθεί ως καλόπιστη κριτική σε πρόσωπα που αγαπάμε και κυρίως του Δημάρχου. Η κριτική έχει σκοπό την αφύπνιση για σκέψη, δράση και ενέργειες που φτάνουν μέχρι τον ανασχηματισμό ή πιο κομψά αναδόμηση!!. Άλλωστε ουδείς αναντικατάστατος.

* Ενδεικτικό της σημερινής αξίας των Γερμανικών υποχρεώσεων προς στην Ελλάδα είναι το ακόλουθο: εάν χρησιμοποιηθεί σαν τόκος ο μέσος τόκος των Κρατικών Ομολόγων των ΗΠΑ από το 1944 μέχρι το 2010, που είναι περίπου 6%, η σημερινή αξία του κατοχικού δανείου ανέρχεται στα 163,8 δισεκατομμύρια δολάρια και αυτή των πολεμικών επανορθώσεων στα 332 δισεκατομμύρια δολάρια.
Στις 2 Ιουλίου 2011, ο Γάλλος οικονομολόγος και σύμβουλος της Γαλλικής κυβέρνησης Jacques Delpla δήλωσε ότι οι οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα για το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ανέρχονται σε 575 δισεκατομμύρια δολάρια (Les Echos, Saturday, July 2, 2011).