2 Σεπτεμβρίου 2021, το βιολογικό τέλος μιας από τις πιο εμβληματικές και πολυσχιδείς προσωπικότητες της σύγχρονης Ελλάδας. Η συνηθισμένη έκφραση (που ουκ ολίγες φορές κι ο ίδιος την έχω χρησιμοποιήσει) είναι “Η Ελλάδα γίνεται σήμερα πιο φτωχή”. Η ανθρώπινη απώλεια, όσο πλήρης ημερών και έργου κι αν είναι ένας άνθρωπος, ασφαλώς μας λυπεί, και μας θλίβει, γιατί οι μεγάλοι πρωταγωνιστές της Ιστορίας και του πολιτισμού στη συνείδησή μας είναι αιώνιοι και άφθαρτοι. Είναι όμως άνθρωποι σαν κι εμάς, με πεπερασμένο χρόνο.

Κάθε άνθρωπος που φεύγει μας θυμίζει και τη δικιά μας θνητότητα. Ο Μίκης Θεοδωράκης όμως στην πραγματικότητα παραμένει παρών – με την τεράστια μουσική του παρακαταθήκη, με το συγγραφικό του έργο, με την πολιτική δράση – στην τελευταία, δεν ήταν λίγες οι φορές που ο ίδιος βρέθηκε να κονταρομαχεί με την ιστορία του, μα ποτέ δεν φοβήθηκε να πάρει αυτό το ρίσκο.

Ο Μίκης θα είναι παρών ως σπουδαίος μουσικός, ως σπουδαίος στοχαστής, ως άνθρωπος του πνεύματος που αφήνει πίσω του τεράστιο έργο, το οποίο είχε την ευτυχία να “μεταλαμπαδεύσει” στις ψυχές όλων των Ελλήνων, και όχι μόνο των Ελλήνων. Πολλές φορές μεγάλα έργα πεθαίνουν κλεισμένα στα συρτάρια ή ξεχνιούνται – ο χρόνος είναι αμείλικτος. Ο Μίκης όμως έχει καταφέρει να κερδίσει το στοίχημα με τον χρόνο, έχει καταφέρει με τις μελωδίες του οι στίχοι των μεγάλων μας ποιητών να τραγουδηθούν απ’ όλους μας, ακόμα και από ηλικίες και εποχές που δεν καταλαβαίναμε όλο το νόημά τους, αλλά νιώθαμε τη δύναμή τους, την προσωδία τους, τη συγκίνηση που απέπνεε ο τρόπος του να κάνει τη μουσική του δικιά μας, το τραγούδι του δικό μας.

Ο Μίκης μάς έκανε πλούσιους με το έργο του. Γιατί το έκανε δικό μας – το έκανε να φτερουγίσει μέσα μας και να κατοικήσει εκεί.

Και τώρα, που κι εκείνος φτερούγισε, το έργο του έχει εκατομμύρια φωλιές. Τις ψυχές όλων των Ελλήνων.

 ionica.gr