Είμαι απόλυτα ευγνώμων για την δημοσίευση του Καθηγητή κ. Ιωάννη Κοσμάτου αναφορικά με το τελευταίο, συνέχεια προηγουμένων, πόνημα του κ.Γεράσιμου Παπαναστασάτου.

Η αναφορά και στόχευση του συγγραφέα κ. Παπαναστασάτου, αφορούσε για πολλοστή φορά την Πρόεδρο του Δημοτικού Γηροκομείου κ. Άννα Ζαπάντη.

Η ουσία του δημοσιεύματος-καταγγελία μου είναι παντελώς αδιάφορη.

Ασφαλώς όποιος ασκεί διοίκηση θα αστοχήσει ,θα σφάλει ,θα εμπλακεί στα γρανάζια της γραφειοκρατίας. Υπάρχει πάντα αυτός ο κίνδυνος μέσα σε συνθήκες πολυνομίας.

Για αυτό υπάρχουν οι ελεγκτικές αρχές που ελέγχουν και επιβάλουν όταν κρίνουν την ορθότερη διαδικασία.

Αλλά η προσβολή, η ύβρις δεν είναι ανεκτή.

Και:

Η κ. Άννα Ζαπάντη δεν είναι η «Αννούλα» όπως σκωπτικά και πρόδηλα προσβλητικά την αποκαλεί ο κ. Παπαναστασάτος.

«Αννούλα» την αποκαλούν και δύνανται οι οικείοι της. Το περιβάλλον της.

Για όσους βρήκαν καταφυγή στο Δημοτικό Γηροκομείο είναι:

«Η Άννα μας»

Για τα παιδιά των οικότροφων που έχουν εμπιστευθεί τους γονιούς τους σε αυτήν είναι:

«Η Άννα μας»

Για όσους νιώθουμε πως ο Γέροντας και η Γερόντισσα στην δύση του βίου τους αποτελούν τα «όσια και Ιερά» αυτού του τόπου είναι:

«Η Άννα μας».

Για όλους όσους βλέπουν μια Κυρία να έχει αφιερώσει την Ζωή της στην φροντίδα αυτών που εμείς αδυνατούμε να φροντίσουμε είναι:

«Η Άννα μας».

Τιμώ τον, μόνο φυσιογνωμικά γνωστό σε εμένα,  κ. Κοσμάτο για την γενναία και αναγκαία τοποθέτηση του.

Λυπάμαι για όσους σιωπούν.

Πηγή: kefalonitis-onos.blogspot.com